Była boginią kina. Umarła w samotności

Dolores Costello przyszła na świat 17 września 1903 roku w Pittsburghu jako córka Maurice’a Costello i Maud Costello. Jej ojciec był jednym z pierwszych wielkich gwiazdorów wczesnego kina amerykańskiego, a matka występowała zarówno na scenie, jak i w filmach. Dorastając w środowisku artystycznym, Dolores i jej młodsza siostra Helene niemal od kołyski były związane z show-biznesem.

Już w wieku 5 lat Dolores pojawiła się na ekranie w krótkich filmach produkowanych przez Vitagraph Studios, gdzie pracował jej ojciec. Wspólnie z siostrą grały w popularnych seriach dziecięcych, zdobywając sympatię widzów. W 1911 roku zagrały razem w filmie "The Battle" Davida Warka Griffitha, co otworzyło przed nimi drzwi do dalszych produkcji.

Wczesna kariera Dolores była podporządkowana rodzinie i wymaganiom filmowego świata. Dziewczynki były rozpoznawalne, ale życie na planie oznaczało rezygnację z typowego dzieciństwa. Jednak już wtedy Dolores wyróżniała się niezwykłą urodą i ekranową charyzmą, co szybko dostrzegli producenci.

W połowie lat 20. Dolores Costello podpisała kontrakt z Warner Bros., co okazało się przełomem w jej karierze. Studio postawiło na jej eteryczny wygląd i magnetyzm, czyniąc z niej jedną z najważniejszych gwiazd niemego ekranu. W 1926 roku zagrała w "The Sea Beast" u boku Johna Barrymore’a, co nie tylko przyniosło jej popularność, ale również zapoczątkowało burzliwy romans z legendą Hollywood.

Rok 1928 przyniósł Dolores dwie kluczowe role: w filmie "Glorious Betsy" oraz epickiej "Arce Noego" (Noah’s Ark), gdzie wcieliła się w postacie silnych, a zarazem delikatnych kobiet. Oba filmy były sukcesem kasowym i artystycznym, a Dolores zyskała przydomek "Bogini cichego ekranu". Jej twarz zdobiła plakaty i okładki czasopism, a krytycy porównywali ją do największych gwiazd epoki.

W tamtym czasie Costello była jedną z najlepiej opłacanych aktorek wytwórni. Jej styl, fryzury i stroje wyznaczały trendy, a fani naśladowali jej ruchy i gesty. Hollywood nie znało drugiej takiej gwiazdy – delikatnej, a jednocześnie wyrazistej.

Wraz z nadejściem kina dźwiękowego Dolores Costello, podobnie jak wielu jej kolegów po fachu, stanęła przed nowym wyzwaniem. Jej głos, subtelny i lekko sepleniący, nie pasował do ówczesnych standardów nagrań audio. W wywiadach przyznawała, że mikrofony "wydobywają z głosu to, czego nie słychać na żywo".

Pierwsze filmy dźwiękowe z jej udziałem, jak "Expensive Women" (1931), spotkały się z mieszanym przyjęciem. Krytycy doceniali jej grę, ale publiczność nie była już tak zachwycona. Sam Warner Bros. ograniczył jej role, skupiając się na młodszych i bardziej "nowoczesnych" aktorkach.

Dolores próbowała dostosować się do nowych wymagań, pobierając lekcje dykcji i pracując nad głosem. Jednak presja rynku i zmiana gustów sprawiły, że jej gwiazda zaczęła przygasać. W 1936 roku zdecydowała się na przerwę w karierze, skupiając się na rodzinie.

Jednym z najważniejszych rozdziałów w życiu Dolores Costello było małżeństwo z Johnem Barrymore’em, ikoną amerykańskiego teatru i filmu. Poznali się na planie "The Sea Beast" i szybko stali się jedną z najgłośniejszych par Hollywood. Ich ślub odbył się 1 listopada 1928 roku, a ceremonia była szeroko komentowana w prasie.

Małżeństwo okazało się jednak trudne. Barrymore zmagał się z alkoholizmem i niestabilnością emocjonalną, co wpływało na życie rodzinne. Dolores próbowała ratować związek, ale po kilku latach separacji zdecydowała się na rozwód, który został sfinalizowany w 1935 roku. Para miała dwoje dzieci: córkę Dolores Ethel Mae i syna Johna Drew Barrymore’a, który również został aktorem.

Rozwód był dla Dolores bolesnym doświadczeniem, ale pozwolił jej skupić się na wychowaniu dzieci. Wspierała je w edukacji i pierwszych krokach w show-biznesie, choć sama coraz bardziej wycofywała się z życia publicznego.

Po rozwodzie Dolores Costello próbowała wrócić do aktorstwa. Wystąpiła w kilku filmach, m.in. "Little Lord Fauntleroy" (1936) oraz "The Magnificent Ambersons" (1942) w reżyserii Orsona Wellesa, gdzie zagrała drugoplanową, ale zapadającą w pamięć rolę. Jednak jej ekranowa obecność była już coraz rzadsza.

Problemy zdrowotne, zwłaszcza poważne uszkodzenia skóry spowodowane przez agresywny makijaż stosowany w epoce niemego kina, zmusiły ją do wycofania się z zawodu. W latach 40. Dolores osiedliła się na ranczu w Fallbrook w Kalifornii, gdzie prowadziła spokojne życie z dala od hollywoodzkiego zgiełku.

W ostatnich latach życia rzadko pojawiała się publicznie. Unikała wywiadów i nie uczestniczyła w imprezach branżowych. Jej dom stał się azylem, w którym mogła odnaleźć spokój po burzliwych dekadach kariery.

Dolores Costello zmarła 1 marca 1979 roku w wieku 75 lat w Fallbrook, Kalifornia. Jej odejście przeszło niemal bez echa w mediach, co tylko podkreśliło, jak bardzo oddaliła się od świata, który kiedyś ją uwielbiał. Pogrzeb odbył się w kameralnym gronie, a jej prochy spoczęły na cmentarzu Calvary Catholic Cemetery w Los Angeles.