Białystok: Akademia Teatralna w nowy rok akademicki wchodzi z premierą spektaklu dyplomowego
Białostocka filia Akademii Teatralnej zaprasza na spektakl dyplomowy pt. "Krótki poradnik hodowcy słonecznych zajączków" w reż. Mai Spychaj-Kubackiej
Głównym tematem sztuki jest oswajanie lęku przed ciemnością. Spektakl angażuje dzieci poprzez obrazy, gesty i mimikę aktorek, tworząc magiczną i przyjazną atmosferę, w której najmłodsi widzowie mogą identyfikować się z bohaterami i przełamać swoje lęki. Połączenie sztuki, komunikacji niewerbalnej i edukacji emocjonalnej czyni ten spektakl wyjątkowym doświadczeniem, sprzyjającym rozwojowi empatii i poczucia bezpieczeństwa u dziecięcej publiczności.
Słowo nie jest tutaj kluczowym narzędziem komunikacji. Kluczowe narzędzie w tym przypadku to ruch i forma. Jest to spektakl, który jest utrzymany w konwencji teatru formy - mówi reżyserka, Maja Spychaj-Kubacka. - Są tutaj lalki, są formy zaprojektowane przez Ewę Woźniak. Tematem przewodnim spektaklu jest ciemność, oswajanie lęku przed ciemnością (...) Scenografia powstała w dużej łączności z dziećmi. Byliśmy w przedszkolu, rozmawialiśmy z dziećmi na temat ciemności, jak sobie radzą z oswajaniem lęku przed nią i jak ta ciemność w ogóle wygląda. Za każdym razem był to potwór. Dzieci wykonały bardzo udane portrety ciemności. Były one inspiracją dla scenografki, która zaprojektowała całe otoczenie. Zajączki oswajają ciemność same, same pokonują lęk. To jest imperatyw wewnętrzny zajączków. Myślę, że każdy z nas ma taki imperatyw, tylko musi go odkryć. Tutaj rzeczywiście każdy z dwóch bohaterów spotyka, konfrontuje się z ciemnością i każdy z nich radzi sobie z nią na swój sposób. Jeden przez rodzaj pojedynku, drugi przez rodzaj czułości, oswajania ciemności. A wszystkie potwory oswojone łagodnieją, zmniejszają się i nie są takie straszne.
Spektakl, który połączy na widowni dzieci słyszące i niesłyszące
Punktem wyjścia do pracy nad spektaklem była książka "Słoneczne historie" Jana Wilkowskiego, a głównym założeniem znalezienie pozawerbalnego języka scenicznego, który będzie dostępny dla dzieci słyszących i niesłyszących/ niedosłyszących. Twórcy korzystali z potencjału ekspresji polskiego języka migowego, form plastycznych i nietypowych sposobów udźwiękowienia spektaklu.
Muzyka również ma rolę oswajania tej przestrzeni i może rzeczywiście wykorzystanie wibrafonu, instrumentu perkusyjnego, może pomóc dzieciakom, również niesłyszącym - dodaje Szczepan Polewski, odpowiedzialny za muzykę. - W muzyce perkusyjnej dużą rolę odgrywa właśnie gest, prowadzenie dźwięku. Drgania dźwięków, które z wibrafonu są wydobywane poprzez podłogę sprawiają, że dzieciaki niesłyszące też to mogą jakoś odczuć muzykę.
Koncepcja spektaklu powstała w ramach 3. edycji konkursu Sztuka się robi (wrzesień 2024) organizowanej przez Miejski Teatr Miniatura w Gdańsku. To konkurs, który ma na celu wspieranie rozwoju teatru dla dzieci w wieku 3-6 lat poprzez poszukiwania w zakresie nowych tematów i form, biorąc pod uwagę współczesne trendy w myśleniu o dzieciństwie, edukacji oraz dostępności.
Gramy dwa kompletnie różne zające - zapewnia Julia Rotter, aktorka. - Jeden bohater, bohater Zuzi jest niesłyszący. Mój zajączek słyszy. Cała ich początkowa relacja opiera się na szukaniu wspólnego języka. W końcu ten język znajdują ucząc siebie nawzajem.
Spektakl trwa ok. 40 min. Oglądać go można w Teatrze Szkolnym im. Jana Wilkowskiego w Białymstoku (ul. H. Sienkiewicza 14). Oprócz czwartkowej premiery spektakl będzie też grany 3 października o godz. 9. Jest to spektakl przeznaczony dla grup przedszkolnych.
Twórczynie i twórcy:
- reż. Maja Spychaj-Kubacka
- scenografia, kostiumy: Ewa Woźniak
- muzyka i wykonanie: Szczepan Polewski
- metoda "język ciała": Patrycja Jarosińska
- tłumacz PJM: Jakub Studziński
- obsada: Zuzanna Blicharz, Julia Rotter
Sesja promocyjna spektaklu dyplomowego "Dziewczyno, takie konfundujące". Zobacz zdjęcia i przygotuj się na spektakl. To będzie dobra rzecz!
