Niewiele potrzebuje, a kwitnie zachwycająco. Tak zadbaj o jukę ogrodową

Juka ogrodowa jest niewymagającą rośliną, dlatego można polecić ją nawet początkującym ogrodnikom. Juka wygląda bardzo egzotycznie, ale świetnie radzi sobie w polskich warunkach. A jej kwiaty należą do najbardziej okazałych, jakie możemy mieć w ogrodzie. Warto wiedzieć, że ta roślina jest znana pod kilkoma nazwami: juka (krępla) karolińska, juka (krępla) włóknista, szpilecznica włóknista (Yucca filamentosa). Pochodzi z południo-wschodnich regionów USA, ale doskonale rośnie w Polsce.

Zobacz, jak wygląda i kwitnie juka ogrodowa

Juce ogrodowej do szczęścia wystarczy dużo słońca. Nie należy jej więc sadzić w zacienionych miejscach, bo może wcale nie zakwitnąć. Nie musi mieć szczególnie żyznej ziemi. Ważne, żeby nie była ona zbyt mokra, a zwłaszcza z wodnymi zastoinami. Najlepsza jest gleba przepuszczalna, lekko piaszczysta, o lekko zasadowym odczynie. W naturze juki rosną nawet w bardzo mało zasobnej ziemi.

Juka w Polsce kwitnie między czerwcem a sierpniem, a jej kwiaty mają przyjemny, orzeźwiający, ale delikatny zapach. Doskonale prezentuje się np. na dobrze utrzymanym trawniku. Choć lubi być solistką zwracającą na siebie uwagę gości, pięknie prezentuje się też w grupach. Dobrze wygląda także z niskimi bylinami okrywowymi oraz trawami. Może być ciekawym elementem niejednego ogrodu skalnego, ale zdecydowanie z tych większych.

Jukę karolińską, bo ta odmiana jest najczęstsza w naszych ogrodach, kupujemy (lub dostajemy od przyjaciół) w postaci niedużej sadzonki. W pierwszym roku na pewno nam nie zakwitnie. Zwykle robi to dopiero po dwóch-trzech latach. Ale naprawdę warto na jej kwiat poczekać.

Pamiętajmy jednak, że ze względu na bardzo długie i głęboko wchodzące w ziemię korzenie, miejsce do posadzenia tej rośliny powinno być wybrane z namysłem. Przesadzanie juce nie służy. Może się nie przyjąć, a w najlepszym razie opóźni swoje kwitnienie. Trudno też ją całkiem usunąć z ogrodu, jak się już w nim zagnieździ. Zwykle jednak wyrzucanie jej nawet nam nie przychodzi do głowy.
Wiosną dobrze dać jej trochę płynnego nawozu. Pozwoli to na przygotowanie jej do kwitnienia. Latem nawóz dodajemy regularnie, gdyż ze względu na dużą ilość kwiatów, roślina może być osłabiona. Trudniej wtedy przetrwa zimę. Pamiętajmy, by latem był to nawóz pozbawiony azotu (lub z jego minimalną dawką). Warto stosować też nawozy naturalne, bardzo dobrze sprawdzi się mączka bazaltowa.
Po przekwitnięciu kwiatów należy usunąć wszystkie uschłe części rośliny. Jeśli zostawimy pędy kwiatostanowe, to osłabią one roślinę. Ponadto, tkwiąc na roślinie przez długi czas, nie wyglądają zbyt efektownie.

Generalnie juka doskonale znosi polskie zimy. Jedynie gdyby miały się zdarzyć mrozy rzędu minus 25°C, można ewentualnie ziemię wokół niej wyściółkować korą i obłożyć świerkowymi gałązkami. Ważne jest to, żeby podłoże było przepuszczalne – w mokrym juki gorzej zimują. Ponieważ liście tej rośliny są zimozielone, nawet zimą, gdy spadnie śnieg, zdobią ogród.
Warto wiedzieć, że roślina nie lubi być zasypana śniegiem. Na nadmiar wilgoci może zareagować wystąpieniem plam na liściach lub ich zamieraniem.

Zaletą juki jest to, że nie jest podatna na choroby wirusowe, nie imają się jej też szkodniki pod warunkiem, że zapewnimy jej minimum tego, co jej potrzeba. Można ją więc polecić nawet niezbyt doświadczonym ogrodnikom.

Młode juki najłatwiej zdobędziemy, dzieląc większe okazy. Najlepiej zrobić to na wiosnę. Wystarczy wykopać całość i od rośliny matecznej oddzielić młode sadzonki. Powstałe rany, zarówno na głównej roślinie, jak i na młodych, należy zabezpieczyć preparatami grzybobójczymi, gdyż właściwie jedynie tam lubią rozwijać się choroby. Uzyskane sadzonki wsadzamy bezpośrednio do ziemi i przycinamy im liście, by szybciej się przyjęły i ukorzeniły.