Przespała 32 lata. Tajemnica Karoliny Olsson

Karolina Olsson przyszła na świat 29 października 1861 roku na niewielkiej wyspie Oknö, położonej u wybrzeży południowej Szwecji. Była jedyną córką w rodzinie rybaka, wychowywała się wśród czterech braci. Rodzina Olssonów nie należała do zamożnych, dlatego dzieci od najmłodszych lat pomagały w domowych obowiązkach i pracy na gospodarstwie. Życie na wyspie toczyło się spokojnie, aż do feralnego dnia w lutym 1876 roku.

W wieku 14 lat Karolina wróciła ze szkoły, skarżąc się na silny ból głowy i zębów. Według relacji rodziny, kilka dni wcześniej dziewczynka przewróciła się na oblodzonej drodze i uderzyła głową o lód. Początkowo nikt nie podejrzewał, że ten pozornie niegroźny uraz stanie się początkiem jednej z najbardziej tajemniczych historii medycznych XIX wieku.

Rodzice, nie mając pieniędzy na lekarza, zaufali radom sąsiadów i miejscowej położnej. Karolinę położono do łóżka, licząc na szybki powrót do zdrowia. Nikt nie przypuszczał, że dziewczynka nie obudzi się przez kolejne 32 lata.

18 lutego 1876 roku Karolina zapadła w głęboki, nieprzerwany sen. W ciągu kilku dni jej stan pogorszył się na tyle, że przestała reagować na bodźce z otoczenia. Rodzina była przerażona – dziewczynka nie jadła, nie mówiła, nie otwierała oczu. Przez pierwsze miesiące matka karmiła ją na siłę mlekiem i wodą z cukrem, by utrzymać ją przy życiu.

Z czasem do domu Olssonów zaczęli przyjeżdżać lekarze z całej Szwecji, próbując zdiagnozować niezwykły przypadek. Jednym z pierwszych specjalistów był doktor Johan Emil Almbladh, który uznał, że stan Karoliny może być wynikiem histerii. Mimo licznych prób wybudzenia dziewczynki, jej stan pozostawał bez zmian – leżała nieruchomo, nie wydając żadnych dźwięków, czasem tylko szeptała modlitwy wyuczone w dzieciństwie.

Przez kolejne lata rodzina i lekarze byli bezradni. Karolina nie przyjmowała żadnych pokarmów poza dwoma szklankami mleka dziennie. Jej matka stale doglądała córki, dbając o higienę i pielęgnację ciała. Co ciekawe, przez cały ten czas włosy i paznokcie dziewczyny prawie nie rosły, co jeszcze bardziej intrygowało medyków.

Przez 32 lata Karolina Olsson pozostawała w stanie, który współcześnie określilibyśmy jako śpiączka lub głęboka katatonia. Rodzina nie ustawała w wysiłkach, by utrzymać ją przy życiu. Matka codziennie poiła ją mlekiem, czasem wodą z cukrem, a opiekę nad dziewczyną przejęła później służąca, gdy w 1904 roku zmarła pani Olsson.

W tym okresie Karolina była poddawana różnym eksperymentalnym terapiom. W 1892 roku trafiła do szpitala w Oskarshamn, gdzie lekarze zastosowali elektrowstrząsy, próbując wybudzić ją ze snu. Po ponad miesiącu badań i terapii uznano, że cierpi na tzw. dementia paralytica, choć nie było na to jednoznacznych dowodów. Stan dziewczyny nie uległ poprawie, więc wróciła do domu, gdzie kontynuowano dotychczasową opiekę.

Przez cały ten czas Karolina nie wykazywała oznak starzenia. Jej skóra pozostawała gładka, a sylwetka szczupła. Co ciekawe, czasami znikały cukierki, które służąca zostawiała w pokoju – nie wiadomo jednak, czy to Karolina je zjadała, czy może ktoś inny z domowników.

3 kwietnia 1908 roku, po 32 latach i 42 dniach od zapadnięcia w sen, Karolina Olsson niespodziewanie się obudziła. Opiekunka zastała ją płaczącą i czołgającą się po podłodze. Kobieta była blada, wychudzona i miała trudności z mówieniem. W pierwszych dniach po przebudzeniu wykazywała nadwrażliwość na światło i dźwięki.

Największym szokiem dla rodziny i lekarzy było to, że Karolina nie rozpoznała swoich braci. W jej świadomości minęło zaledwie kilka dni, a nie trzy dekady. Myślała, że wciąż jest nastolatką, choć jej ciało miało już 46 lat. Co jeszcze bardziej zadziwiające, jej wygląd nie zdradzał prawdziwego wieku – specjaliści oceniali, że wygląda na nie więcej niż 25 lat.

Wkrótce do Oknö zaczęli zjeżdżać dziennikarze i lekarze z całej Europy, a nawet Stanów Zjednoczonych. Przebadano Karolinę pod kątem psychiatrycznym w Sztokholmie. Okazało się, że zachowała wszystkie umiejętności i wspomnienia sprzed zaśnięcia – potrafiła czytać, pisać i przypominała sobie wydarzenia z dzieciństwa.

Wieść o "śpiącej królewnie ze Szwecji" obiegła świat lotem błyskawicy. Prasa rozpisywała się o cudownym przebudzeniu, a do małej wyspy przybywali reporterzy, lekarze i zwykli ciekawscy. Karolina i jej rodzina, zmęczeni zainteresowaniem, przez pewien czas ukrywali się przed tłumem.

Lekarze byli zaskoczeni nie tylko powrotem Karoliny do świadomości, ale także jej stanem zdrowia. Po tak długim okresie unieruchomienia nie miała poważnych zaników mięśni ani odleżyn, co uznano za ewenement.

Po przebudzeniu Karolina szybko odzyskała sprawność fizyczną i psychiczną. W ciągu kilku tygodni nauczyła się na nowo mówić i poruszać. Z czasem wróciła do codziennych zajęć i prowadziła spokojne życie na wyspie Oknö. Unikała rozgłosu, niechętnie udzielała wywiadów i rzadko opowiadała o swoim niezwykłym doświadczeniu.

Karolina Olsson zmarła 5 kwietnia 1950 roku w wieku 88 lat, do końca życia pozostając lokalną legendą. Jej przypadek wciąż budzi zainteresowanie lekarzy, historyków i badaczy zjawisk niewyjaśnionych. Do dziś nie znaleziono racjonalnego wytłumaczenia tego, co wydarzyło się na Oknö pod koniec XIX wieku.