Sieniawa: Przywrócą świetność XVII-wiecznym fortyfikacjom. Ruszyły prace nad planem konserwacji
Adobe Stock 
Na zlecenie władz lokalnych i we współpracy z Nadleśnictwem Sieniawa rozpoczęto prace nad dokumentacją konserwatorską i koncepcją zagospodarowania pozostałości dawnych umocnień. Obejmują one m.in. szczegółową inwentaryzację reliktów oraz opracowanie programu konserwacji i restauracji obiektów.
Całość przedsięwzięcia koordynuje prof. Dominika Kuśnierz-Krupa z Politechniki Krakowskiej, specjalistka w dziedzinie ochrony dziedzictwa kulturowego.
Planowane działania mają również wymiar architektoniczny – uwzględnią nie tylko kwestie zachowania historycznych struktur, ale i możliwości ich udostępnienia mieszkańcom i turystom.
Cenny zabytek i świadectwo historii
Mowa o ceglano-ziemnych umocnieniach z XVII wieku – jednym z najcenniejszych i zarazem najbardziej niedocenionych zabytków Sieniawy. Fortyfikacje, których pozostałości przetrwały do dziś, powstały z inicjatywy Mikołaja Sieniawskiego w 1651 roku, jako element systemu obrony przed najazdami tatarskimi. Z biegiem lat uległy częściowemu zniszczeniu, ale ich układ przestrzenny i fragmenty murów nadal są widoczne w krajobrazie miasta.
Fortyfikacje miały kształt zbliżony do kwadratu i obejmowały cztery bastiony narożne, mur kurtynowy oraz elementy infrastruktury obronnej. Od strony północnej i południowej znajdowały się większe bastiony z kazamatami. Wewnątrz murów funkcjonował dwór z dziedzińcem, a całość była zintegrowana z układem miejskim. Obiekt pełnił nie tylko funkcję militarną, ale także rezydencjonalną.
Co przetrwało do dziś?
Do dziś zachowała się m.in. kurtyna murów i bastion południowo-wschodni – położone po jednej stronie drogi prowadzącej do centrum miasta. Po drugiej stronie znajduje się bastion południowo-zachodni, który obecnie wkomponowany jest w teren parku miejskiego. Na miejscu wciąż widoczne są fragmenty murów, piwnica, studnia oraz relikty fosy.
Część pozostałości została rozebrana przed 1781 rokiem w związku z rozwojem zespołu pałacowego i zmianami w układzie urbanistycznym miasta. Dziś ich rekonstrukcja i konserwacja może stać się nie tylko elementem ochrony dziedzictwa, ale także impulsem do rozwoju turystyki kulturowej w regionie.
