Skandal miłosny w Belgii. Morganatyczne małżeństwo Leopolda II
Król Belgii Leopold II Koburg znany był nie tylko ze swojej bezwzględnej polityki kolonialnej w Kongo, ale również z burzliwego życia prywatnego. Jego małżeństwo z Marią Henriettą Habsburg uchodziło za nieszczęśliwe, co skłaniało króla do poszukiwania pocieszenia w ramionach licznych kochanek. Jednak to romans z młodą Blanką Delacroix wywołał największy skandal i na trwałe zapisał się w historii Belgii.
Ilustracja poglądowa
Burzliwe losy Blanki Delacroix
Blanka Delacroix, urodzona w 1883 roku w Bukareszcie, była o 48 lat młodsza od króla Leopolda II Koburga. Jej pochodzenie było dalekie od arystokratycznych salonów. Była trzynastym dzieckiem francuskiego odlewnika, który wyemigrował do Rumunii, i krawcowej.
Kurier przyniósł jedzenie. Zobaczył paczkę, nie mógł się powstrzymać
Po bankructwie ojca, który w dodatku popadł w obłęd, młoda Blanka musiała radzić sobie w życiu sama. Początkowo pracowała jako kelnerka w Bordeaux, a następnie, idąc w ślady starszej siostry Anieli, została kurtyzaną. W tym okresie związała się z byłym oficerem, Antonim Emanuelu Durrieux.
Początek skandalu
Los Blanki odmienił się podczas Wystawy Światowej w Paryżu w 1900 roku. Tam właśnie poznała Leopolda II. Król, zafascynowany urodą młodej Blanki, nawiązał z nią romans. Związek ten zaowocował narodzinami dwóch synów: Lucjana (1906-1984) i Filipa (1907-1914).
Narodziny dzieci króla z nieprawego łoża wywołały oburzenie na belgijskim dworze i w społeczeństwie. Szczególną uwagę zwracał przypadek młodszego syna, Filipa, który urodził się z deformacją lewej ręki, przypominającą okaleczenia, jakich dopuszczano się wobec ludności Konga.
Choć wady wrodzone zdarzały się już wcześniej w dynastii Koburgów, ta zbieżność była dla wielu symboliczna i potęgowała negatywne nastroje wokół króla i jego kochanki. Sam Leopold II był przekonany o swoim ojcostwie.
Baronowa Vaughan
Po śmierci królowej Marii Henrietty w 1902 roku, Leopold II zdecydował się na odważny krok. Sprowadził Blankę do Brukseli i nadał jej tytuł baronowej Vaughan. Zamieszkała w willi połączonej mostkiem z pałacem królewskim. Król nazywał ją "Bardzo Piękną", a ona jego "Bardzo Starym".
Ich relacja, mimo różnicy wieku i kontrowersyjnego charakteru, opierała się na silnym uczuciu. Leopold, spragniony czułości i akceptacji, obsypywał Blankę drogimi prezentami i okazywał jej publicznie swoje przywiązanie.
Blanca Delacroix na cenzurowanym
Romans króla z Blanką Delacroix wywołał prawdziwą burzę. Duchowieństwo potępiało publicznie ten związek, a córki Leopolda II pisały listy do samego papieża, prosząc o interwencję.
Jednakże król, znany ze swojej upartości i autorytarnego charakteru, ignorował wszelkie protesty. Blanka, kobieta o prostych manierach i wybuchowym temperamencie, nie pasowała do wizerunku królewskiej kochanki, co dodatkowo podsycało negatywne emocje. Mimo to, Leopold wydawał się szczęśliwy u jej boku.
Morganatyczne małżeństwo
Na kilka dni przed swoją śmiercią, w grudniu 1909 roku, Leopold II poślubił Blankę morganatycznie. Oznaczało to, że Blanka nie otrzymała tytułu królowej, a ich synowie nie mieli praw do tronu.
Po śmierci Leopolda II, Blanka opuściła Brukselę, unikając wrogo nastawionego dworu i społeczeństwa. Otrzymała znaczną fortunę, pochodzącą w dużej mierze z zysków z Konga, co przyniosło jej przydomek "Królowej Konga".
W 1910 roku Blanka wyszła za mąż za swojego byłego kochanka, Antoniego Emanuelu Durrieux, który uznał ojcostwo synów Leopolda. Niestety, Durrieux roztrwonił znaczną część majątku Blanki, która resztę życia spędziła w skromniejszych warunkach, a swoje wspomnienia opisała w książce zatytułowanej "Prawie królowa".
Literatura uzupełniająca:
· Adam Hochschild, Duch króla Leopolda. Opowieść o chciwości, terrorze i bohaterstwie w kolonialnej Afryce, Warszawa 2022.
