Sztorm na Bałtyku sprzed ponad stu lat. Spustoszył wybrzeże

Sztormów na Bałtyku było wiele. Kilka z nich spowodowało ogromne zniszczenia. W nocy z 12 na 13 listopada 1872 r. z powodu sztormu, a zasadzie powodzi po nim, ucierpiało kilka miejscowości niemieckich. Śmierć poniosło prawie 300 osób, woda zniszczyła około 3000 budynków. Dwa lata później była kolejna "morska" powódź, która dotarła m.in. do Świnoujścia, Dziwnowa i Kołobrzegu.

Dodajmy, że wcześniej (XV wiek) najbardziej narażoną osadą na skutki sztormów była Łeba, w swojej pierwotnej lokalizacji (leżała między jeziorem Łebsko i zachodnim brzegiem rzeki Łeby). Źródła historyczne mówią, że 11 stycznia 1558 r. Łeba praktycznie przestała istnieć. Część mieszkańców uratowała się, chroniąc się w murowanym kościele, który stał na wzniesieniu. Nowa osada powstała w innym miejscu i późniejsze sztormy nie były już tak katastrofalne.

Największy sztorm w XX wieku rozpoczął się w noc sylwestrową 1913/1914 r. i trwał siedem dni. Później nazwano go sztormem stulecia. Poziom wód był rekordowy (Trzebież 637 cm). Największa tragedia rozegrała się w Dziwnowie. Zniszczony został, słynny na całą Europę kompleks wypoczynkowy - Kurhaus Ost Dievenow (117 metrów długości, 140 pokojów). Wybudowano go w 1890 r. i sztorm zakończył jego żywot (nigdy go nie odbudowano). Śmierć poniosło wielu ludzi, którzy świętowali tam Nowy Rok. Zniszczona została także szkoła, inne budynki.

Do dużych zniszczeń doszło także w Kołobrzegu. Do morza spłynęła promenada wydmowa. Sztorm całkowicie zniszczył kąpielisko rodzinne, które było na plaży. Ucierpiało wiele budynków, a drzewa łamały się jak zapałki.

Do kolejnego dużego sztormu doszło w nocy z 9 na 10 stycznia 1914 r. w rejonie Gdańska. Zniszczona została infrastruktura portowa. Bardzo ucierpiało kąpielisko na Westerplatte m.in. hala plażowa. Żywioł był bezlitosny dla Domu Zdrojowego i restauracji, uszkodzone zostało molo.
Mniejsze szkody były na Stogach i w Jelitkowie.