Warszawa: pogrzeb legendarnej alpinistki Krystyny Palmowskiej

Urodzona w 1948 r. w Warszawie Krystyna Palmowska w 1983 roku została pierwszą kobietą - zdobywczynią Broad Peak (8051 m) w Karakorum (Czerwińska dotarła na przedwierzchołek Rocky Summit). Dwa lata później wraz z Czerwińską i Wandą Rutkiewicz była uczestniczką pierwszego udanego wejścia na słynną z trudności i licznych wypadków Nanga Parbat (8126 m) w zespole złożonym wyłącznie z kobiet.

Pogrzeb Krystyny Palmowskiej odbył się w piątek, 11 lipca. Msza święta odprawiona została w kościele Matki Bożej Królowej Pokoju na warszawskich Młocinach.

Uroczystości pogrzebowe zgromadziły rodzinę, liczne grono przyjaciół i znajomych oraz przedstawicieli środowiska alpinistycznego, m.in. Aleksandra Lwowa, który cztery razy zdobywał ośmiotysięczniki i uczestniczył w zimowej wyprawie na Everest w 1980 roku (na szczyt weszli Leszek Cichy i Krzysztof Wielicki jako pierwsi ludzie na świecie), Pawła Mularza, kierownika wyprawy w 1985 roku na Nanga Parbat czy Jerzego Natkańskiego i Mariusza Spruttę.

Wybitna alpinistka pośmiertnie została odznaczona przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę za wybitne zasługi dla rozwoju i upowszechniania sportu, za promowanie kraju w świecie Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Podczas mszy świętej order został przekazany przez przedstawiciela Kancelarii Prezydenta RP na ręce syna Marcela.

Palmowska, członkini Klubu Wysokogórskiego Warszawa, wspinaczkę uprawiała od 1969 r., przeważnie w zespołach kobiecych, najczęściej wyruszając najpierw na podbój tatrzańskich (m.in. ściany Kazalnicy Mięguszowieckiej i Małego Młynarza, w tym słynne ich Direttissimy), a następnie alpejskich ścian, zarówno latem, jak i zimą.

W Alpach wspinała się w latach siedemdziesiątych XX w., dokonując w 1977 r. z Czerwińską drugiego w historii kobiecego przejścia północnej ściany Matterhornu, zaś zimą 1978 pierwszego zimowego kobiecego wejścia na ten szczyt także od północy. Uczyniła to z Rutkiewicz, Czerwińską i Ireną Kęsą.

Od 1975 brała udział w wielu wyprawach polskich i międzynarodowych w Karakorum i Himalaje. Chrztem bojowym w górach najwyższych była ekspedycja z tego roku, organizowana przez Wandę Rutkiewicz w Karakorum - „Ladies Himalaya Expedition”. Celem miało być zdobycie przez niezależny zespół kobiecy najwyższej w owym czasie dziewiczej góry globu, Gaszerbrumu III (7952 m), którą ostatecznie zdobył zespół mieszany: Wanda Rutkiewicz, Alison Chadwick-Onyszkiewicz, Janusz Onyszkiewicz i Krzysztof Zdzitowiecki.

W 1979 r. Palmowska była, ponownie z Czerwińską, bohaterką pierwszego kobiecego wejścia na Rakaposhi (7788 m) w Karakorum. Siedem lat później uczestniczyła w kolejnej wyprawie organizowanej przez Rutkiewicz, na drugi co do wysokości wierzchołek świata K2 (8611 m) w Karakorum, wraz z Czerwińską, Anną Okopińską, Haliną Krueger-Syrokomską (zmarła w II obozie prawdopodobnie na obrzęk mózgu). Wcześniej Palmowska na południowo-zachodnim filarze z Czerwińską i Januszem Majerem dotarła do wysokości 8200 m.

Była absolwentką Politechniki Warszawskiej, doktorem inżynierem elektronikiem. Biegle mówiła w kilku językach, w tym angielskim i niemieckim.

Tłumaczyła literaturę górską, m.in. światowy bestseller „Wszystko za Everest” Jona Krakauera. Sama również pisała. Książka „Zaklęty w górski kamień”, analizująca precyzyjnie przyczyny największych polskich tragedii w Himalajach i Karakorum w złotej erze polskiego alpinizmu (lata 70-90 XX w.) i stanowiąca hołd dla kolegów i koleżanek pozostałych w najwyższych górach, została nagrodzona Grand Prix w konkursie na Książkę Górską w Lądku Zdroju w 2020 r. W publikacji Palmowska opisała także m.in. kulisy swoich wypraw, sylwetki towarzyszek liny i własne zmagania – nie tylko z górami, ale też z barierami społecznymi, jakie musiały pokonywać kobiety w męskim świecie.

W marcu w Gdyni podczas 27. Ogólnopolskich Spotkań Podróżników, Żeglarzy i Alpinistów otrzymała Super Kolosa za całokształt dokonań górskich. W środowisku ceniona za empatię, dokładność, rzetelność, była osobą niezwykle skromną. Deklarując przyjęcie nagrody napisała do organizatorów gali, że przyjmuje ją „jako wyraz uznania dla osiągnięć polskich himalaistek z okresu złotej ery polskiego himalaizmu".

Zginęła 15 czerwca w wyniku upadku w słowackich Tatrach w rejonie Doliny Piarżystej pod Koprowym Szczytem. Budowała kondycję przed planowanym wylotem do Pakistanu, by wziąć udział w rocznicowym filmie dokumentującym sukcesy polskich alpinistek w górach najwyższych.