Wichman Młodszy. Hrabia awanturnik owiany złą sławą
Dzieje Wichmana Młodszego oplatają się wokół rywalizacji, zdrady i nieustającej walki o władzę. Niemiecki hrabia, blisko spokrewniony z cesarzem, rzucił wyzwanie Piastom, zyskując fatalną sławę wśród Sasów i Słowian.
Wichman poddaje się księciu Mieszkowi, grafika według Franciszka
Buntowniczy Wichman
Wichman Młodszy pochodził ze znanego saskiego rodu Billungów. Jego ojciec, Wichman Starszy, sam zasłynął jako buntownik, rzucając wyzwanie Ottonowi I Wielkiemu, kiedy ten przyznał władztwo nad pograniczem młodszemu bratu Hermana Billunga.
Świadek podniósł alarm. Spójrzcie na nagranie ze Śląska
Po tej klęsce rodzina królewska wybaczyła mu wprawdzie, lecz jego syn nie odziedziczył pokory. Od młodości Wichman nie zamierzał rezygnować z własnych ambicji, a jego charakter szybko popchnął go na niewłaściwe tory.
Kiedy dorósł, zaczął kontynuować rodzinną tradycję rebelii. Wyrzucony z Saksonii – fakt potwierdzony przez kronikarza Widukinda z Korbei – najpierw próbował szukać wsparcia u Duńczyków, lecz król Harald nie skorzystał z jego usług. Później znalazł schronienie u margrabiego Gerona, a następnie sprzymierzył się ze Słowianami, którym przewodził w licznych najazdach na ziemie Piastów.
Sojusz z poganami i wojny z Mieszkiem I
Na przełomie lat 963–967 saski banita stanął na czele Redarów, Wieletów i Wolinian. Jego ataki spustoszyły pogranicze Polan.
W 963 roku wyjątkowo dotkliwy był cios, jaki Wichman zadał Mieszkowi I – podczas bitwy poległ nieznany z imienia brat polskiego księcia, a Wichman zebrał znaczne łupy. W kolejnych latach powtarzał swoje najazdy, konsekwentnie korzystając z wsparcia plemion z Pomorza.
Mimo przewagi liczebnej, nie udało mu się przełamać oporu Mieszka. Gdy jesienią 967 roku doszło do decydującego starcia, Piast był znacznie lepiej przygotowany. W tym wypadku wsparcie wojsk czeskich, otrzymane m.in. dzięki małżeństwu z Dobrawą, okazało się kluczowe.
Strategia polsko-czeskich sił, polegająca na zmyłkowym wycofaniu piechoty przy jednoczesnym ukryciu jazdy, doprowadziła oddziały Wichmana do zguby. Wichman próbował ratować się ucieczką, lecz nie zdołał umknąć pogoni i zginął na polu bitwy, prawdopodobnie 22 września 967 roku.
Relacje Wichmana z cesarzem Ottonem I
Z historycznych przekazów wynika, że Wichman Młodszy był nie tylko wojownikiem, ale i znaczącą postacią w dynastii Ludolfingów. Jako cioteczny brat Ottona I, pozostawał długo w orbicie dworu cesarskiego.
Jednak jego buntownicza natura ostatecznie skłóciła go z władcą, a najazdy na ziemie Mieszka odbywały się bez wiedzy i zgody cesarza. Na arenie politycznej uznano je za intrygę margrabiego Gerona, który niekiedy podejmował własną grę o kontrolę nad wschodnimi rubieżami Cesarstwa.
W momencie śmierci Wichmana relacje Mieszka I z cesarstwem umocniły się. Po pokonaniu saskiego hrabiego książę Polan przesłał Ottonowi oręż i wiadomość o jego śmierci, zyskując formalny tytuł "przyjaciela cesarza" i pieczętując nowy, korzystny układ polityczny.
Dla cesarza był to koniec rodzinnego kłopotu. Nie musiał ponosić odpowiedzialności za śmierć swojego kuzyna, bo to właśnie Mieszko wyeliminował buntownika, któremu cesarz nie mógł powierzyć zaufania.
