Z USA do Polski. Amerykanin nie wytrzymał PRL-u

W połowie lat 80., gdy Polska pogrążona była w kryzysie gospodarczym, działacze Hutnika Kraków postanowili postawić na oryginalny ruch marketingowy. Sprowadzenie czarnoskórego koszykarza z USA miało nie tylko wzmocnić drużynę, ale przede wszystkim przyciągnąć kibiców spragnionych sportowych emocji i odrobiny "zachodniego" blichtru.

Wybór padł na Curtisa Moore’a – absolwenta uniwersytetu w Nebrasce, który nie dostał się do NBA i liczył, że europejski epizod pomoże mu wrócić do amerykańskiej kariery.

Dla Moore’a wizja gry w Europie, podróży i wysokiego – jak mu się wydawało –wynagrodzenia była kusząca. Klub zaoferował mu 27 tysięcy złotych miesięcznie, co w USA mogło brzmieć jak fortuna. Rzeczywistość PRL-u szybko jednak zweryfikowała te oczekiwania.

Pierwsze zderzenie z polską rzeczywistością nastąpiło już po przylocie. Zamiast wystawnej kolacji, Moore zażyczył sobie kanapki i soku pomarańczowego – w Krakowie nie do zdobycia. Zamiast bułek, dostał chleb z masłem i szynką, a o soku nikt nawet nie słyszał. Hotelowy pokój bez łazienki i brak podstawowych wygód były dla niego szokiem.

Problemy narastały z każdym dniem. Moore nie rozumiał, dlaczego nie może wymienić złotówek na dolary, a jego pensja w przeliczeniu na amerykańską walutę była śmiesznie niska. Marzył o zakupie samochodu, najlepiej BMW lub Mercedesa, ale szybko dowiedział się, że nie starczy mu nawet na popularnego "malucha".

Na parkiecie Moore rzeczywiście stał się gwiazdą. Jego wsady i atletyczność robiły wrażenie, a kibice skandowali jego imię. Jednak poza boiskiem nie potrafił odnaleźć się w polskich realiach. Przyzwyczajony do życia w samochodzie, niechętnie poruszał się pieszo. Klub próbował go zatrzymać, organizując mu mieszkanie z łazienką i nawet kupując kolorowy telewizor, ale niewiele to zmieniło.

Największym problemem okazały się jednak finanse i tęsknota za domem. Rozmowy telefoniczne z narzeczoną w USA pochłaniały połowę jego pensji, a rachunki za połączenia międzynarodowe szokowały zarówno jego, jak i działaczy.

Mimo prób integracji – zatrudnienia anglojęzycznego opiekuna i zapewnienia lepszych warunków – Moore nie potrafił zaakceptować życia w PRL-u. Problemy z dostępem do podstawowych produktów, brak wygód i poczucie wyobcowania sprawiły, że coraz częściej myślał o powrocie do Stanów. Ostatecznie nie został gwiazdą PRL-u, a jego historia stała się przestrogą dla innych klubów, które marzyły o zachodnich transferach.

Curtis Moore zapisał się w historii Hutnika Kraków nie jako sportowy zbawca, ale jako lustro, w którym odbiły się absurdy i ograniczenia schyłkowego PRL-u. Jego doświadczenia pokazują, jak wielka przepaść dzieliła codzienność w komunistycznej Polsce od amerykańskiego snu, nawet jeśli ten miał się ziścić na sportowym parkiecie.