Z domu publicznego na salony. Niezwykła historia Kate Cooke
Wiktoriański Londyn był miastem kontrastów. Przepych arystokratycznych salonów sąsiadował z nędzą dzielnic portowych. W tym świecie ostro podzielonym na klasy społeczne niemal niemożliwe było przekroczenie barier. Historia Kate Cooke dowodzi jednak, że czasem los potrafi napisać scenariusz bardziej niewiarygodny niż każda fikcja literacka.
Ilustracja poglądowa
Trudne losy Kate
Kate przyszła na świat około 1842 roku w rodzinie ogarniętej skrajnym ubóstwem. Już jako nastolatka szukała sposobów na ucieczkę od niedostatku. Znalazła zatrudnienie jako w objazdowym cyrku. Nie było to zajęcie prestiżowe, ale dawało szansę na pewną niezależność. Związała się z właścicielem cyrku, niejakim Cookiem.
Nagrał go i wysłał na policję. Teraz każdy zobaczy, co zrobił kierowca
Związek ten szybko okazał się koszmarem. Showman znęcał się nad Kate psychicznie i fizycznie. W lipcu 1863 roku, desperacko szukając wyjścia z tej sytuacji, poślubiła w Glasgow handlowca George’a Manby Smitha. Małżeństwo miało jej zapewnić bezpieczeństwo i stabilizację. Rzeczywistość okazała się brutalna. Po zaledwie pięciu miesiącach Smith porzucił młodą żonę bez słowa wyjaśnienia.
Kate stanęła przed dylematem charakterystycznym dla kobiet epoki wiktoriańskiej. Bez męża, bez środków do życia, bez rodziny mogącej zapewnić wsparcie. Społeczeństwo nie oferowało takim kobietom praktycznie żadnych możliwości uczciwego zarobkowania. Rok później, w 1864, przyjechała do Londynu. Zamieszkała w burdelu prowadzonym przez niejaką panią White przy Sutherland Street w dzielnicy Pimlico.
Długi za przepych i proces stulecia
Dom przy Sutherland Street mieścił sześć kobiet świadczących usługi mężczyznom z wyższych sfer. Klienci oczekiwali nie tylko towarzystwa, ale również odpowiedniego wyglądu. Kate niemal natychmiast zadłużyła się u pani Rosalie Bernstein. Ta przedsiębiorcza wdowa zaopatrywała kobiety z domu publicznego w modne stroje. Ubrania miały być spłacane w ratach lub przez hojnych klientów.
Kate szybko zyskała popularność w męskim towarzystwie. Eskortowali ją do najpopularniejszych nocnych lokali Londynu. Argyle Rooms, ogrody Cremorne, kasyno Holborn. Wszędzie tam pojawiała się w najdroższych sukniach i z kosztownymi parasolkami. Jej koronkowa bielizna i inne ekstrawaganckie przedmioty garderoby robiły wrażenie.
Problem powstał, gdy Kate poróżniła się z dostawczynią strojów. Pani Bernstein wyszła tymczasem za mąż za pruskiego modystę Charlesa Ochse. Małżeństwo Ochse postanowiło dochodzić swoich praw na drodze sądowej. Domagali się zwrotu 665 funtów za dostarczone Kate towary. Była to astronomiczna suma jak na tamte czasy.
Proces stał się sensacją prasową. Gazety chętnie publikowały pikantne szczegóły dotyczące trybu życia Kate Cooke. Opisywano jej wydatki, stroje, przedmioty luksusowe. Komentatorzy podkreślali, że są to artykuły potrzebne wyłącznie osobie parającej się tym konkretnym zawodem.
Sędzia Blackburn wydał jednak zaskakujący wyrok. Stwierdził, że jeśli ktoś świadomie dostarcza towary umożliwiające kobiecie wykonywanie zawodu prostytutki, prawo nie będzie chronić interesów takiego dostawcy. Ława przysięgłych natychmiast wydała werdykt na korzyść Kate. Nie musiała zapłacić ani pensa.
Małżeństwo z arystokratą i bigamistyczny kłopot
29 maja 1871 roku Kate wstąpiła w związek małżeński w kościele świętego Michała w Worcester. Podała się za wdowę Kate Walsh Smith. Jej mężem został honorowy Henry James Fitzroy. Był najstarszym synem i spadkobiercą lorda Augustusa Charlesa Lennoxa Fitzroya. Teść Kate miał zostać siódmym księciem Grafton po śmierci swojego brata w 1882 roku.
Wraz z tą zmianą małżonek Kate otrzymał kurtuazyjny tytuł hrabiego Euston. Małżeństwo nie było szczęśliwe i nie doczekało się potomstwa. Po trzech latach para się rozstała. Lord Euston przyjął w 1875 roku posadę rządową w Australii. Przez sześć lat pozostawał na antypodach, z dala od żony i od skandalu, który mógłby wybuchnąć w Londynie.
Po powrocie do Anglii w 1881 roku lord Euston rozpoczął dyskretne dochodzenie. Dowiedział się, że jego małżeństwo było bigamiczne przynajmniej ze strony Kate. W 1884 roku wystąpił do sądu o unieważnienie ślubu. Proces wymagał ogromnych nakładów finansowych. Trzeba było odnaleźć George’a Manby Smitha, pierwszego męża Kate. Udało się go zlokalizować w Nowej Zelandii. Sprowadzono go do Londynu, by złożył zeznania.
Paradoks prawny i nieoczekiwany finał
Zeznania Smitha obaliły wszystkie plany lorda Eustona. Okazało się, że gdy Smith poślubił Kate w Glasgow w 1863 roku, sam był już żonatym mężczyzną. Jego pierwsza żona żyła wówczas i pozostawała przy życiu aż do 1867 roku, kiedy zmarła na raka. Oznaczało to, że małżeństwo Smitha z Kate było od początku nieważne. Kate nigdy prawnie nie była jego żoną.
Konsekwencje prawne były jasne i nieubłagane. Skoro pierwsze małżeństwo Kate było nieważne, nie mogła być oskarżona o bigamię. Jej ślub z lordem Eustonem był więc całkowicie legalny i wiążący. Sąd odrzucił wniosek o unieważnienie. Kate pozostała prawną żoną hrabiego Euston, a tym samym hrabiną.
Ironia losu była kompletna. Lord Euston, który desperacko próbował uwolnić się od małżeństwa z byłą prostytutką, pozostał z nią związany do końca życia. Kate zachowała tytuł hrabiny Euston przez kolejne dwie dekady. Nikt nie mógł jej go odebrać, ponieważ prawo było po jej stronie.
