One rozdają karty. Oto najlepiej opłacane branże 2025 roku

Wynagrodzenia w przemyśle pozostają silnie zróżnicowane i odzwierciedlają kondycję poszczególnych branż, popyt na specjalistów oraz lokalizację zakładów.

- Nie bez znaczenia dla kształtowania wynagrodzeń jest rentowność i dyscyplina finansowa. Wysokie koszty działalności i utrzymujący się ujemy wskaźnik koniunktury dla przemysłu wymuszają na firmach ostrożne planowanie płac oraz wprowadzanie elastycznych systemów motywacyjnych - komentuje Danuta Protasewicz, Regional Manager w Grafton Recruitment.

Największe wzrosty płac (ok. 10 proc. rok do roku) zaobserwowano w centrach dystrybucyjnych, co jest efektem rosnącego zapotrzebowania na logistyków i specjalistów ds. łańcucha dostaw. Dyrektorzy centrów dystrybucyjnych w Mazowieckiem zarabiają do 30 000 zł brutto, a w Śląskiem i Wielkopolskiem - do 28 000 zł.

Znaczące podwyżki, rzędu 9 proc., odnotowano również w branżach farmaceutycznej, chemicznej i FMCG, gdzie rosnące płace napędzają inwestycje w automatyzację i produkty prozdrowotne. Kierownicy działów produkcyjnych w farmacji zarabiają w Mazowieckiem 14 000-22 000 zł, a w Kujawsko-Pomorskiem 10 000-15 000 zł.

Sektor automotive mierzy się z globalną presją konkurencyjną i rosnącymi kosztami produkcji. Część firm przenosi wytwarzanie do tańszych krajów, jak Turcja czy Rumunia. Mimo to wynagrodzenia w branży wzrosły o 8 proc. rok do roku. Dyrektor zakładu może liczyć na 40 000 zł brutto w Mazowieckiem, a kierownik produkcji - na 11 000-22 000 zł.

W działach Back Office (zaplecze administracyjne) płace wzrosły o ok. 8 proc., co wynika z rosnącej roli funkcji wspierających i potrzeby zatrzymania ekspertów. Dyrektorzy finansowi w Śląskiem zarabiają nawet 40 000 zł brutto, kontrolerzy finansowi - do 26 000 zł, a dyrektorzy HR, marketingu czy IT - około 30 000 zł.

W budownictwie płace wzrosły średnio o 4 proc., a najwyższe zarobki osiągają kierownicy kontraktów (28 000-33 000 zł) i kierownicy budów (do 20 000 zł).

Jeszcze mniejszy wzrost - zaledwie 3 proc. - odnotowano w centrach badawczo-rozwojowych (R&D). Dyrektorzy R&D zarabiają 30 000-55 000 zł brutto, a inżynierowie mechanicy 12 000-18 000 zł.

- Wysokość wynagrodzeń odzwierciedla kondycję przedsiębiorstw mierzących się z niepewnością rynkową, zmiennością popytu oraz rosnącymi kosztami. Istotną rolę odgrywa również poziom specjalizacji pracowników, ich dostępność oraz bieżące zapotrzebowanie na kadry. Warto zwrócić uwagę na różnice między branżami tworzącymi szeroko pojęty przemysł - inaczej kształtują się wynagrodzenia i ich wzrosty w centrach dystrybucyjnych, a inaczej w branży motoryzacyjnej czy w obszarze badań i rozwoju - dodaje Monika Piądło, Regional Manager w Grafton Recruitment.

Według raportu Grafton Recruitment aż 67 proc. badanych oczekuje podwyżek powyżej 15 proc., a 33 proc. z nich liczy na wzrost o 11-15 proc.

Tymczasem rzeczywiste zmiany są bardziej umiarkowane - 66 proc. pracowników otrzymało podwyżkę, z czego tylko 25 proc. z nich przekroczyło poziom wzrostu o 10 proc. Zdecydowana większość firm ograniczyła wzrosty do poziomu 5 proc. rocznie, wpisując się w strategię kontroli kosztów.

- Rozbieżność między oczekiwaniami pracowników a praktyką płacową firm jest czymś naturalnym, różnice były i będą znaczące. W tym kontekście warto jednak pamiętać, że polityka wynagrodzeń wpływa na postrzeganie atrakcyjności miejsca pracy, zadowolenie zatrudnionych, a tym samym skłonność do zmian zawodowych. Nie sposób jednocześnie nie brać pod uwagę perspektywy firm - konieczności optymalizacji kosztów i utrzymania stabilności finansowej - tłumaczy Protasewicz.

Z raportu wynika, że 48 proc. pracowników przemysłu aktywnie szuka nowej pracy - to o 10 punktów procentowych więcej niż rok wcześniej.

Choć motywacje finansowe wciąż dominują (19 proc. wskazań), coraz częściej pojawiają się inne czynniki: obawy o stabilność zatrudnienia (13 proc.), brak pracy (12 proc.) i wypalenie zawodowe (10 proc.).

Dla 72 proc. pracowników najważniejszym czynnikiem satysfakcji jest wynagrodzenie, ale niemal połowa (48 proc.) ceni równie wysoko atmosferę w pracy i stabilność zatrudnienia. 44 proc. wskazuje na możliwość rozwoju zawodowego, a tylko 14 proc. uznaje za istotną możliwość pracy zdalnej.

Z danych wynika, że 30 proc. zatrudnionych w przemyśle obawia się dziś o swoje miejsce pracy - o 11 punktów procentowych więcej niż dwa lata temu.

Najbardziej stabilnie czują się pracownicy fizyczni - 62 proc. z nich nie dostrzega zmian w swoim otoczeniu zawodowym. Znacznie większe obawy mają menedżerowie (30 proc.) i specjaliści (36 proc.).

- Poczucie stabilności zawodowej w sektorze przemysłowym rozkłada się nierównomiernie. Pracownicy fizyczni patrzą na swoją sytuację z większym spokojem niż specjaliści i menedżerowie. To zjawisko wskazuje, że ryzyko zawodowe coraz częściej koncentruje się w obszarach wymagających wyższych kompetencji technicznych i odpowiedzialności za procesy biznesowe. W praktyce oznacza to, że nie tylko niedobór kadr, ale także rosnąca presja wynikająca z globalnej konkurencji i cyfryzacji może w kolejnych latach wpływać na pogłębianie się różnic w nastrojach poszczególnych grup pracowników - podkreśla Agnieszka Żak, Dyrektorka Regionalna w Gi Group.

Rosnące znaczenie stabilności zatrudnienia pokazuje, że pracownicy coraz uważniej oceniają ryzyko zawodowe. Oczekują od firm nie tylko atrakcyjnych wynagrodzeń, ale też bezpieczeństwa i przewidywalności.

To jasny sygnał dla przedsiębiorstw - polityka HR musi dziś łączyć konkurencyjne płace z budowaniem długofalowego zaufania i poczucia przynależności w zespole.