I otworzę Ci to serce, bo to sonet jest w podzięce. Recenzujemy "Nie ma duchów w mieszkaniu na Dobrej"

"Nie ma duchów w mieszkaniu na Dobrej" to opowieść o czwórce rodzeństwa, która stara się żyć niezależnie, jednocześnie nie tracąc łączących ich więzi. Najmłodszy, Benek (w tej roli znakomity Bartłomiej Deklewa) zmaga się z atakami paniki, Dusiołkiem nie pozwalającym mu zasnąć oraz odrzuceniem przez starszego brata, Franka (Tymoteusz Różenek, ps. Szczyl). Franek wchodzi w toksyczną relację z dziewczyną, która ma na niego destrukcyjny wpływ. Ponadto zmaga się z problemami z narkotykami. Uciekając od rodziny, ucieka przed samym sobą. Jego siostra bliźniaczka Nastka (Izabella Dudziak) niepokoi się losem swojego brata, jednocześnie szukając prawdziwej miłości jak z bajki. Najstarsza z rodzeństwa Jana (Karolina Rzepa) to artystka, która pracując nad swoim projektem, próbuje utrzymać w ryzach siebie samą.

Debiut Emi Buchwald urzekł mnie już od początkowej sceny, która była prologiem do tego, co wydarzy się później. Trójka rodzeństwa śledzi brata Franka, który umawia się z lokalnym dilerem na zakup narkotyków. Ewidentnie nie są dobrymi detektywami, bo bardzo szybko zostają dostrzeżeni przez Franka. To zdarzenie na zawsze zmienia losy czwórki bohaterów. Emi Buchwald inspirowała tę opowieść swoimi własnymi doświadczeniami osoby pochodzącej z wielodzietnej rodziny. Stąd tak dobre i dosadne podejście do tematu, który nie jest najpopularniejszym motywem w kinematografii. Nawet gdy się pojawia, to nie jest eksploatowany na tyle, jak w "Nie ma duchów w mieszkaniu na Dobrej". Myślę, że to ogromna zaleta produkcji, która dzięki tej inspiracji jest niezwykle dojrzała, nie tracąc jednocześnie swojej subtelności.

Nawiązując jeszcze do kapitalnej sceny początkowej, nie można zapomnieć o kolejnej inspiracji, choć jak twierdzi reżyserka, jest ona jedynie przypadkowa. W pewnym momencie Nastka biegnie przez warszawskie ulice, do bólu przypominając Julie z "Najgorszego człowieka na świecie" Joachima Triera. Nastka, podobnie jak Julie, przemierza stolicę, zagubiona w otaczających ją relacjach, których potrzebuje jak tlenu, by oddychać. Mimo podobieństw "Nie ma duchów w mieszkaniu na Dobrej" jest filmem nieco innym, mniej moralizatorskim niż "Najgorszy człowiek na świecie", a Emi Buchwald w przeciwieństwie do Triera nie chce, byśmy oceniali jej bohaterów.

"Warszawa. Rozdarta grubą kreską. Zamykam drzwi taksówki. Proszę na Mazowiecką. Taksówkarz ględzi mi, że los ma kiepski. Ale ja słyszę śmiech tych głupich i grubych jak Tomaszewski" - rapował w "Trójkącie" Taco Hemingway, a jego interpretacja Warszawy znajduje idealne odzwierciedlenie w filmie Emi Buchwald, który stał się najlepszym odbiciem stolicy w polskiej kinematografii ostatnich lat. Warszawa nie jest jedynie tłem, to główny bohater historii osadzonej w mieście, które przeżyło tak wiele. Drapacze chmur mieszają się z Dusiołkami męczącymi mieszkańców metropolii, stając się nieodłączną częścią stołecznego klimatu. Klimatu pełnego duchów, które w pogoni za szczęściem zapominają pozostać po prostu sobą.

"Nie ma duchów w mieszkaniu na Dobrej" to nie tylko najlepszy debiut ostatnich lat, to także jedna z lepszych historii o dorastaniu, jaka kiedykolwiek powstała w polskiej kinematografii. To film unikatowy i jedyny w swoim rodzaju. Dosadny, a jednocześnie subtelny. Poruszający ważne tematy, jednocześnie nie piętnując żadnego z bohaterów. Film o młodzieży, nie tylko dla młodzieży.