Ciało w bagażniku i seans spirytystyczny – Tajemnica śmierci Aldo Moro

9 maja 1978 roku, około godziny 13:00, włoska policja otrzymała telefon. Anonimowy głos podał, że na via Caetani – w samym sercu Rzymu stoi czerwony Renault 4 z francuskimi tablicami. W środku – makabryczne odkrycie. W bagażniku ciało Aldo Moro – byłego premiera Włoch, człowieka, który próbował pogodzić prawicę z lewicą i stworzyć zupełnie nowy układ sił w polityce.

Wybór miejsca nie był przypadkowy. Via Caetani to symboliczna granica między dwoma największymi blokami politycznymi. Ciało Moro leżące pośrodku miało wyrażać: „to wasza wina – wszystkich”.

Moro zniknął 55 dni wcześniej. Atak był brutalny – terroryści z Czerwonych Brygad zastrzelili pięciu ochroniarzy i wciągnęli premiera do innego auta. Przez kolejne tygodnie Włochy żyły w napięciu. Moro pisał błagalne listy do rządu, do rodziny, do papieża. Rząd Włoch pozostał niewzruszony. Odpowiedź była jedna: żadnych negocjacji z terrorystami. Nawet papież, który publicznie błagał o życie premiera, nie zdołał przełamać politycznej obojętności.

W pewnym momencie śledztwa wydarzyło się coś, co brzmi jak scena z thrillera – tyle że wydarzyło się naprawdę. Romano Prodi, wtedy jeszcze młody wykładowca ekonomii (późniejszy premier i szef Komisji Europejskiej), wziął udział w… seansie spirytystycznym. Tak, dobrze czytasz… plansza Ouija, grupka znajomych i pytanie zadane duchom: „Gdzie przetrzymują Alda Moro?”.

Wskazówka? Via Gradoli – konkretny adres w Rzymie. Prodi przekazał to śledczym, którzy rzeczywiście udali się pod wskazany adres… ale gdy nikt nie otworzył drzwi, po prostu odwrócili się i poszli dalej.

Kilka tygodni później okazało się, że właśnie tam przetrzymywano Moro.

Czy to był tylko „żart”, wygodna wymówka, czy prawdziwa próba kontaktu z „tamtym światem”?

Czy Prodi lub jego środowisko wiedzieli więcej, niż powiedzieli, a seans był sposobem na zrzucenie odpowiedzialności?

Dlaczego policja nie sprawdziła dokładnie wskazanego mieszkania mimo podejrzeń?

Zabójstwo Aldo Moro wstrząsnęło całymi Włochami. Dla jednych był ofiarą brutalnego terroryzmu, dla innych – symbolem samotności polityka, który próbował połączyć to, czego nikt nie chciał łączyć. Jego śmierć oznaczała nie tylko koniec życia, ale też koniec nadziei na polityczny dialog.