Gdy płonął Biały Dom. Zapomniana wojna Ameryki z Anglią
Konflikt militarny między Stanami Zjednoczonymi a Wielką Brytanią, który rozegrał się w latach 1812-1815, odcisnął trwałe piętno na relacjach obu państw w XIX stuleciu. Wojna rozpoczęta w czerwcu 1812 roku oraz jej następstwa spowodowały istotne przeobrażenia geopolityczne na kontynencie północnoamerykańskim.
Bitwa o Nowy Orlean
Droga do konfliktu zbrojnego
Kiedy prezydent James Madison zatwierdził deklarację wojny 18 czerwca 1812 roku, Stany Zjednoczone liczyły zaledwie 36 lat. Młoda republika rzuciła wyzwanie brytyjskiemu imperium, które wciąż panowało na morzach i oceanach.
Przyczyny konfliktu narastały latami. Brytyjczycy wspierali indiańskie plemiona w walkach przeciwko amerykańskim osadnikom. Royal Navy blokowała amerykańskie porty, niszcząc handel morski. Najbardziej jednak bolało Amerykanów porywanie ich marynarzy i wcielanie do brytyjskiej floty.
Sytuację zaostrzył kryzys gospodarczy wywołany przez Embargo Act z 1807 roku. Amerykanie próbowali ukarać zarówno Wielką Brytanię, jak i Francję poprzez zakaz handlu, ale najbardziej ucierpieli sami. Gospodarka pogrążyła się w recesji, a frustracja społeczna rosła.
Wojna podzieliła kraj politycznie. Południowe i zachodnie stany gorąco ją popierały, widząc szansę na ekspansję terytorialną. Nowa Anglia, której bogactwo opierało się na handlu atlantyckim, stanowczo się jej sprzeciwiała.
Teatry działań wojennych
Amerykanie i Brytyjczycy starli się na trzech głównych frontach. Walki toczyły się wzdłuż granicy z Kanadą, w regionie Wielkich Jezior oraz na wybrzeżach Atlantyku i Zatoki Meksykańskiej.
Najbardziej dramatyczny epizod rozegrał się 24 sierpnia 1814 roku w Waszyngtonie. Brytyjskie wojska wkroczyły do amerykańskiej stolicy i podpaliły najważniejsze budynki rządowe. W płomieniach stanął Biały Dom i gmach Kapitolu. Był to cios w amerykańską dumę narodową.
Paradoksalnie, największe zwycięstwo Amerykanie odnieśli już po zakończeniu wojny. Generał Andrew Jackson rozgromił Brytyjczyków pod Nowym Orleanem 8 stycznia 1815 roku. Wieść o podpisaniu traktatu pokojowego nie dotarła jeszcze do walczących, więc bitwa stała się krwawym epilogiem konfliktu.
Bilans strat i skutki wojny
W porównaniu z wielkimi bataliami epoki napoleońskiej, straty w wojnie 1812 roku były stosunkowo niewielkie. Historycy szacują liczbę zabitych i rannych po obu stronach na kilka tysięcy. Większość żołnierzy ginęła jednak nie od kul, lecz od chorób.
Traktat pokojowy podpisano w Gandawie 24 grudnia 1814 roku. Dokument przewidywał powrót do stanu sprzed wojny. Żadna ze stron nie zdobyła nowych terytoriów ani znaczących ustępstw politycznych.
Choć wojna nie przyniosła rozstrzygnięcia w sprawie porywania marynarzy, problem ten rozwiązał się sam. Koniec wojen napoleońskich w Europie sprawił, że Brytyjczycy przestali potrzebować dodatkowych ludzi do floty.
Nowa era w amerykańskiej historii
Zakończenie konfliktu zapoczątkowało w Stanach Zjednoczonych okres prosperity. Federaliści z Nowej Anglii, którzy przeciwstawiali się wojnie, ponieśli druzgocącą klęskę polityczną i praktycznie zniknęli ze sceny.
Wojna wzmocniła amerykańskie poczucie tożsamości narodowej. Kraj uniezależnił się gospodarczo od brytyjskiego handlu i zaczął budować własny przemysł. Młoda republika udowodniła, że potrafi stanąć do walki z mocarstwem i przetrwać.
Co ciekawe, konflikt zbliżył do siebie dawnych wrogów. Po 1815 roku stosunki brytyjsko-amerykańskie stopniowo się poprawiały. Oba kraje unikały otwartych starć zbrojnych przez kolejne dziesięciolecia, rozwiązując spory na drodze dyplomatycznej.
Wojna 1812 roku pozostaje jednym z mniej znanych konfliktów w historii, ale jej znaczenie było ogromne. Ukształtowała amerykańską świadomość narodową i wyznaczyła nowy kierunek rozwoju młodego państwa.
