Łęczyca: TMZŁ przybliża życie kulturalne w mieście i historię kina

Miejscowa gazeta ,,Słowo Łęczyckie” w 1926 roku zamieściła informację, że ,,pani Smolarska” chce uruchomić kino pod nazwą "Oaza". Miało się ono mieścić w budynku oddanym do użytku w 1885 roku (dziś to budynek OSP w Łęczycy naprzeciwko zamku przy ulicy H.Sienkiewicza). Budynek pierwotnie (tak jak na prezentowanej tu widokówce) wybudowany był w stylu neoklasycystycznym według projektu i pod nadzorem architekta powiatowego Edwarda Przanowskiego - ówczesnego naczelnika łęczyckiej straży. Za budulec częściowo posłużyła cegła z rozebranych zamkowych murów.

Dzięki sali mogącej pomieścić ponad 100 osób, budynek był centrum kultury ówczesnej Łęczycy.

W tej sali, we wrześniu 1926 roku ruszyło pierwsze kino w Łęczycy. Jednym z pierwszych filmów był obraz "Gdy miłość kończy się" i farsa "Zakochana para".

Z lektury ,,Słowa Łęczyckiego” wynika, że początkowo kino nie cieszyło się dużą popularnością. Być może przyczyną był kiepski stan kopii. Zaczęto więc organizować projekcje na określone cele np. na fundusz Ligi Ochrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej.

Niestety w latach 30-tych miejscowa ,,Ziemia Łęczycka” nie zamieszczała repertuaru kin. Wiadomo jedynie, że odbywały się projekcje połączone z występem solistów czy aktorów z różnych polskich teatrów.

Kino ,,Oaza” istniało na pewno do 1939 roku. Potwierdza to reklama w miesięczniku ,, głos młodzieży” wydawanym przez młodzież liceum i gimnazjum w Łęczycy. W numerze z czerwca 1939 roku dyrekcja kina ,,Oaza” zapraszała na ,, najkulturalniejszą rozrywkę w kinie, gdzie każdej soboty możesz mile spędzić wieczór”.

W czasie II wojny światowej w budynku Straży Pożarnej funkcjonowało kino dla Niemców. Budynek i otoczenie kina było pilnie strzeżone.

Już drugiego dnia po wyzwoleniu Łęczycy, 19 stycznia 1945 roku, rozpoczęła działalność Ochotnicza Straż Pożarna. Wielką rolę w reaktywacji straży odegrał miejscowy stolarz Antoni Kurasiński. Łęczycka remiza była wówczas jedynym obiektem w mieście, który nadawał się do organizacji imprez kulturalnych.

Już w styczniu 1945 roku rozpoczęło tu działalność przedwojenne kino nazwane teraz "Wolność". Jego pierwszym kierownikiem był druh strażacki Zenon Jałkiewicz. Działalność kina zainaugurowano wyświetleniem propagandowego filmu produkcji radzieckiej o tematyce II wojny światowej "Tęcza". W kinie "Wolność" odbywały się też loterie fantowe, występy różnych zespołów tanecznych a fundusze zbierane były na odbudowę Łęczycy i Warszawy.

Kino to było kinem III kategorii i na przełomie 1953 i 1954 roku przemianowano go na kino "Olimpia". Po remoncie sala liczyła 180 miejsc. Prezentowano tutaj filmy radzieckiej produkcji, współczesne filmy polskie oraz krajów demokracji ludowej. Dużą popularnością cieszyły się niedzielne poranki dla dzieci.

Kino Olimpia było kinem II kategorii a więc bilety były tańsze niż w kinie "Górnik", które Łęczyckie Zakłady Górnicze uruchomiły w kwietniu 1960 roku. Było to kino nowoczesne, panoramiczne (pierwsza kategoria). Sala liczyła 360 miejsc. Wystrój kina był zaprojektowany przez pracownię sztuk plastycznych w Bydgoszczy.

Przez 13 lat w Łęczycy funkcjonowały dwa kina: "Olimpia" i "Górnik". Repertuar kin był drukowany w "Ziemi Łęczyckiej". Niestety duże koszty utrzymania budynku i zmniejszająca się liczba widzów w kinie "Olimpia" spowodowały likwidację kina w 1973 roku.

W latach 60- tych i 70- tych kino ,,Górnik” było centrum życia kulturalnego Łęczycy. W dużej sali kinowej odbywały się akademie, występy teatralne, zabawy taneczne, wystawy, konkursy, uroczyste obchody ,,Barbórek”. Działał też Dyskusyjny Klub Filmowy.

DKF powstał w 1965 lub 1966 roku pod patronatem związku zawodowego górników rady zakładowej ŁZG. Radę klubu tworzyli przewodniczący Edward Kasprzycki, wiceprzewodniczący Kazimierz Durasik oraz skarbnik Teresa Kosicka (Woźniak). Klub filmowy w Łęczycy działał niezwykle prężnie. Przed każdym filmem była wygłoszona prelekcja. Organizowane były cykle filmowe, zapraszani popularni aktorzy np. Alina Janowska, Daniel Olbrychski czy Janusz Gajos, reżyserzy np. Jerzy kawalerowicz. Łęczycki DKF na stałe zapisał się w historii kina w naszym mieście. Działał przez 15 lat.

W kinie ,,Górnik” wyświetlano amerykańskie filmy np. "7 wspaniałych" czy "Biały kanion". Projekcje te cieszyły się dużą popularnością. Wejście do kina znajdowało się wówczas od ulicy Kaliskiej. Po wejściu, po lewej stronie były kasy biletowe a po prawej stronie bufet, gdzie można było kupić różne rarytasy np. niedostępną wówczas w sklepach chałwę.

Podlegające początkowo ŁZG kino przeszło w 1979 r. pod Wojewódzki Zarząd Kin w Łodzi. Kino "Górnik" nie tylko dawało rozrywkę, ale zapewniało zatrudnienie 12-osobowemu personelowi. Warto wspomnieć tutaj o operatorze Włodzimierzu Pawłowskim, który początkowo pracował w kinie "Olimpia" a później w kinie "Górnik". Najdłużej naszym kinem zarządzali Stanisław Pestka oraz Jan Krawczyk. W kinie pracowały też bileterki Stanisława Brysik, Elżbieta Mazur, Maria Kaftanowicz, Teresa Bojarska oraz sprzątaczki Magdalena Banasik i pani Baranowska.

Wielu łęczycan pamięta zapewne loterie organizowane przez hutę szkła "Hortensja" z piotrkowa trybunalskiego. Każdy los był wygrany. Do dziś zapewne w domach łęczyckich są jeszcze kieliszki, karafki, szklanki, miseczki wygrane w tych loteriach.

W latach 80-tych kino "Górnik" przechodziło trudny czas. Pojawienie się wideo zahamowało jego działalność. Doszły również koszty utrzymania budynku i jego eksploatacji, które przekraczały możliwości finansowe kina. W 1990 r. oddano je w dzierżawę. W listopadzie 2015 roku miłośnik filmów Krzysztof Łuczak reaktywował kino "Górnik". Na szczęście historia kina w Łęczycy ma ciąg dalszy...

Autor tekstu: TMZŁ w Łęczycy