Warszawa: Wilcza 2/4. Najbardziej nawiedzona kamienica w mieście?

Jedna z najstarszych i najczęściej przywoływanych legend dotyczy młodego studenta Uniwersytetu Warszawskiego, który miał powiesić się w jednym z narożnych mieszkań kamienicy, najprawdopodobniej na I piętrze. Niewyjaśnione były przyczyny tej tragedii – mówi się o nieszczęśliwej miłości, depresji, a nawet zdradzie. Mimo upływu lat, mieszkańcy donosili o tajemniczym młodym mężczyźnie, który przechadza się po korytarzach z białym psem – i nagle znika. Opowieści o tym, że duchowi towarzyszy pies, dodają historii tragicznego piętna. Pojawiały się nawet relacje, że w środku nocy słychać było skrobanie pazurów po parkiecie i cichy skowyt – mimo że w budynku nie mieszkały żadne zwierzęta.

Inna historia sięga również przełomu XIX i XX wieku. Według przekazów, dozorca kamienicy miał zakochać się w pięknej lokatorce, która jednak odrzuciła jego uczucia. Zakończony zawód miłosny miał doprowadzić do tragedii – kobieta została zamordowana, a jej ciało poćwiartowane i zamurowane pod podłogą w jednym z mieszkań. Choć brzmi to jak klasyczny motyw grozy, mieszkańcy twierdzili, że w nocy słychać było kobiecy płacz i jęki. Z czasem miały pojawić się nawet plamy na ścianach, które zniknęły tuż po wezwaniu księdza do poświęcenia mieszkania.

Wśród legend związanych z Wilczą 2/4 pojawia się również postać Aleksandry Grobickiej – majętnej, starszej kobiety, która miała zostać brutalnie zamordowana przez własnego lokaja. Ten, według opowieści, zabił ją dla kosztowności, które następnie zrabował z mieszkania. Do dziś mówi się, że w oknach kamienicy, szczególnie nocą, można ujrzeć smukłą kobiecą sylwetkę w koronkowym stroju – przypominającym modę przełomu wieków. Czasem to tylko cień, czasem wyraźna postać, jakby przystanęła na chwilę przy firance.

Najbardziej dramatyczna legenda mówi o kobiecie, która podejrzewała męża o zdradę. Pogarszający się stan psychiczny, zazdrość i paranoja miały doprowadzić ją do obłędu. Pewnej nocy zamordowała dwoje dzieci i męża, a następnie popełniła samobójstwo. Od tamtej pory mieszkańcy mieli doświadczać różnych niepokojących zjawisk – dźwięku dziecięcego płaczu, krzyków, nagłych spadków temperatury w pomieszczeniach oraz uczucia obecności kogoś „niewidzialnego”.

W mediach pojawiały się również relacje ludzi, którzy próbowali zamieszkać pod tym adresem – i bardzo szybko się wyprowadzali. W jednej z opowieści przytaczanej przez prasę, pewien najemca zniknął po dwóch tygodniach bez słowa. W innym przypadku młoda para miała doświadczyć tylu niepokojących zjawisk, że natychmiast zerwała umowę i wyniosła się pod pretekstem problemów finansowych. Niektórzy świadkowie wspominali także o plamach krwi, które pojawiały się i znikały, oraz o „kobiecej sylwetce” w czerni, stojącej nocą na klatce schodowej.

Jeszcze w okresie międzywojennym kamienica była tak bardzo owiana złą sławą, że – jak wspominają stare warszawskie kroniki – toczyły się zakłady: kto odważy się spędzić całą noc w pustym mieszkaniu na pierwszym piętrze. Niektórzy próbowali. Nieliczni dotrwali do rana. Większość uciekała przed świtem – bladych, roztrzęsionych i milczących trudno było namówić do zdradzenia  jakichkolwiek szczegółów.

Obecnie kamienica Wilcza 2/4 wygląda na zupełnie zwyczajny budynek z odrestaurowaną elewacją. Ale – jak mówią bywalcy – piękna fasada nie zmienia tego, co drzemie w środku. Chociaż oficjalnie nikt nie zgłasza już nawiedzeń, niektórzy wciąż czują niepokój, przechodząc przez bramę. A może to tylko autosugestia – lub echo dawnych historii, które przylgnęły do tego adresu na dobre?

Wilcza 2/4 to adres, który ma wszystko, co składa się na legendę: historyczną kamienicę, tajemnicze zgony, zaginione ciała, duchy, płaczące dzieci i sylwetki w ciemnych korytarzach. Czy naprawdę straszy? Tego nikt nie potwierdził naukowo – ale też nikt nie zdołał tych historii całkowicie obalić. Warszawa skrywa wiele tajemnic, ale ta kamienica bez wątpienia pozostaje jedną z najbardziej intrygujących.