Wojsko Mieszka I. Brutalna siła, która zbudowała państwo

Podstawę sił zbrojnych pierwszych Piastów stanowiła drużyna książęca, czyli stałe, zawodowe wojsko utrzymywane przez władcę. Drużynnicy byli elitą wojskową – otrzymywali żołd, konie, broń oraz wszelkie niezbędne wyposażenie bezpośrednio od księcia. Ich liczebność, według relacji Ibrahima ibn Jakuba, mogła sięgać nawet trzech tysięcy ludzi, choć współcześni historycy szacują, że faktyczne liczby były niższe. Drużyna była podzielona na oddziały rozlokowane w grodach, a część wojowników stale przebywała przy boku władcy.

Drużynnicy nie tylko walczyli, ale także pełnili funkcje doradcze i administracyjne. W zamian za służbę książę dbał o ich rodziny, zapewniając im utrzymanie oraz pewien poziom prestiżu społecznego. Stały żołd i wyżywienie sprawiały, że drużyna była lojalna wobec władcy i gotowa do natychmiastowego działania, zarówno w obronie kraju, jak i podczas wypraw zaczepnych.

Drużyna była doskonale wyposażona – wśród jej członków znajdowali się zarówno ciężkozbrojni pancerni, jak i lekkozbrojni wojownicy. Dzięki temu mogła stanowić skuteczną siłę uderzeniową, zdolną do przełamywania wrogich szyków oraz obrony kluczowych punktów.

Drugim filarem armii pierwszych Piastów było pospolite ruszenie, czyli mobilizacja ogółu wolnej ludności zdolnej do noszenia broni. W razie zagrożenia do walki stawali mieszkańcy grodów, chłopi i drobni właściciele ziemscy. Pospolite ruszenie odgrywało kluczową rolę zwłaszcza podczas wojen obronnych, gdy liczebność była ważniejsza od wyszkolenia.

Uzbrojenie pospolitego ruszenia było skromniejsze niż drużyny – dominowały oszczepy, włócznie, topory, łuki i drewniane tarcze. Nieliczni mogli sobie pozwolić na miecz czy elementy pancerza. Mimo to, liczebność tej formacji była jej największym atutem – w szczytowych momentach państwo Piastów mogło wystawić nawet kilkanaście tysięcy zbrojnych.

Pospolite ruszenie wykorzystywano nie tylko w walce, ale także do budowy i naprawy grodów, wznoszenia mostów czy trzebienia lasów. Dzięki temu armia była ściśle powiązana z lokalnymi społecznościami, a obrona kraju stawała się wspólnym obowiązkiem.

Wojownicy pierwszych Piastów posługiwali się szerokim wachlarzem broni. Podstawową bronią zaczepną była włócznia, której groty wykonywano z żelaza. W walce używano także mieczy – prostych, przeznaczonych głównie do cięcia, choć były one drogie i dostępne głównie dla zamożniejszych wojowników. Topory, często o długich toporzyskach, były popularne zarówno wśród pieszych, jak i konnych.

Łuki odgrywały ważną rolę, zwłaszcza w oddziałach łuczników, którzy potrafili prowadzić celny ogień na odległość kilkudziesięciu metrów. Strzały i łuki noszono w specjalnych futerałach, a dobry łucznik mógł oddać nawet kilkanaście strzał na minutę. Rzadziej spotykano proce, noże czy maczugi.

Uzbrojenie ochronne obejmowało pancerze tekstylne, kolczugi, żelazne hełmy oraz tarcze – najczęściej drewniane, owalne lub migdałowate, pokryte skórą. Pełna zbroja była luksusem, na który mogli sobie pozwolić tylko najbogatsi. Waga pancerza sięgała kilkunastu kilogramów, co wymagało dobrej kondycji i siły.

W armii pierwszych Piastów istniały dwa główne rodzaje sił zbrojnych: jazda oraz piechota. Drużyna książęca, zwłaszcza jej ciężkozbrojna część, walczyła głównie konno. Jazda była wykorzystywana do przeprowadzania szarż, rozbijania szyków wroga i szybkiego przemieszczania się po polu bitwy. Lekkozbrojna jazda pełniła funkcje zwiadowcze i wspierała działania głównych sił.

Piechota, złożona głównie z członków pospolitego ruszenia, była wykorzystywana do szturmowania i obrony grodów oraz w walkach o charakterze partyzanckim. Wśród piechoty wyróżniano tarczowników – żołnierzy uzbrojonych w tarcze i lekką broń, a także łuczników i procarzy. Struktura armii była elastyczna, co pozwalało dostosować taktykę do konkretnej sytuacji.

Ważną rolę odgrywały także oddziały specjalistyczne, wykorzystywane podczas oblężeń. Potrafiły one budować machiny wojenne, takie jak tarany czy wieże oblężnicze, co świadczy o wysokim poziomie sztuki wojennej pierwszych Piastów.

Armia pierwszych Piastów była podzielona na jednostki taktyczne, określane w źródłach łacińskimi terminami, takimi jak "legio", "phalanx" czy "acies". Największą jednostką był legion, składający się z kilku szyków, a każdy szyk liczył od stu do trzystu żołnierzy. Podstawą organizacyjną był system dziesiętny i trójdziesiętny, stosowany odpowiednio w piechocie i konnicy.

Dowództwo nad armią sprawował książę lub król, wspierany przez radę wojenną złożoną z możnych i doświadczonych wojowników. W grodach dowodzili żupani, a w terenie – starostowie rodowi. Dyscyplina i bezwzględne wykonywanie rozkazów były fundamentem skuteczności armii, co potwierdzają sukcesy militarne Mieszka I i Bolesława Chrobrego.

W razie wojny do grodów i osiedli wysyłano "wici" – sygnały mobilizacyjne, które zwoływały wojów do walki. Taka organizacja pozwalała na szybkie wystawienie armii i skuteczną obronę granic państwa.