Czy to prawda, że kot zawsze spada na cztery łapy? Rozszyfrowujemy mit

Odruch ten pojawia się w wieku 3-4 tygodni życia, a około 7. tygodnia jest już całkowicie rozwinięty. Gdy kot zaczyna spadać, jego ulokowany w uchu organ równowagi natychmiast wykrywa zmianę pozycji ciała. W reakcji, mózg wysyła sygnały do mięśni, które powodują szybki obrót tułowia. Najpierw obraca się głowa, a potem reszta ciała. Następnie zwierzę rozkłada szeroko łapy, aby zmniejszyć prędkość opadania i przygotować się na zetknięcie z podłożem.

Czy to wszystko oznacza, że kot zawsze ląduje na cztery łapy? Niestety, nie zawsze. Odruch wyprostny działa bardzo efektywnie, ale ma swoje ograniczenia. Paradoksalnie, upadki z niższych wysokości, na przykład z parapetu lub niższego piętra, mogą być dla kota najbardziej ryzykowne.

Mruczek potrzebuje bowiem określonego czasu i przestrzeni, by odpowiednio ułożyć ciało. Jeśli wysokość jest zbyt niska, zwierzę nie zdąży się obrócić i może wylądować w niekorzystnej pozycji, na przykład na boku, co może prowadzić do urazów łap, stawów czy kręgosłupa. Jeśli chcesz poznać kocią pozycję bólową, zajrzyj tutaj.

Pomimo wszystko koty mają zdolność przetrwać spadki z naprawdę dużych wysokości. Zdarzały się sytuacje, gdy spadały z kilkunastu pięter i przeżywały, choć nie obywało się to bez skutków ubocznych. Spadek z dużej wysokości stanowi ogromny szok dla ciała. Może prowadzić do złamań, uszkodzeń wewnętrznych, wstrząśnienia mózgu, a nawet zgonu.

Oprócz wysokości, na sukces i bezpieczeństwo lądowania wpływają również inne czynniki. Starsze osobniki lub te cierpiące na schorzenia stawów czy nadwagę mogą mieć osłabiony odruch wyprostny i mniejsze zdolności amortyzacyjne. Dodatkowo, jeśli na drodze upadku znajdują się gałęzie czy inne przeszkody, kot może się o nie uderzyć, co uniemożliwi mu prawidłowe ułożenie ciała. Dlatego ochrona okien i balkonów w domu z kotem za pomocą specjalnej siatki jest tak istotna. Więcej na ten temat przeczytasz tu.