Odszedł Peter Seiffert, ceniony niemiecki tenor bohaterski

Peter Seiffert urodził się 4 stycznia 1954 roku w Düsseldorfie. Wychował się w muzycznej rodzinie, jego ojciec Helmut (śpiewak i kompozytor) udzielał mu pierwszych lekcji śpiewu. W wieku dziecięcym Peter Seiffert był solistą w chórze chłopięcym. Studiując śpiew na Uniwersytecie Roberta Schumanna w Düsseldorfie, równolegle zdobył wykształcenie jako fizjoterapeuta.

W 1978 roku zadebiutował w Deutsche Oper am Rhein, której solistą pozostawał przez dwa sezony, a następnie na blisko dekadę związał się z Deutsche Oper Berlin. Kolejne lata przyniosły debiuty na uznanych scenach operowych:

Bayerische Staatsoper w Monachium (1982), Wiener Staatsoper, Staatsoper w Haburgu i Teatro alla Scala w Mediolanie (1984), Royal Opera House w Londynie (1987), Opernhaus Zürich i Staatsoper Unter den Linden w Berlinie (1996) oraz The Metropolitan Opera w Nowym Jorku (2004). W latach 1996–2005 występował na Festiwalu w Bayreuth, a w latach 1992–2007 na Festiwalu w Salzburgu.

Początkowo występował w partiach lirycznych m. in. Tamino w „Czarodziejskim Flecie” i Don Ottavio w „Don Giovannim” Wolfganga Amadeusza Mozarta, Fenton w „Falstafie” Giuseppe Verdiego, Leński w „Eugeniuszu Onieginie” Piotra Czajkowskiego, z czasem rozszerzając repertuar o bardziej dramatyczne partie, takie jak: Jeník w „Sprzedanej narzeczonej” Bedřicha Smetany, Hüon w „Oberonie” i Max w „Wolnym Strzelcu” Carla Marii von Webera, Eryk w „Latającym Holendrze” Richarda Wagnera, Turiddu w „Rycerskości wieśniaczej” Pietra Mascagniego, tytułowy Faust w operze Charlesa Gounoda i Hoffmann w dziele Jakuba Offenbacha.

Międzynarodową sławę zyskał jako tenor bohaterski, predestynowany do partii w dziełach Richarda Straussa (Narraboth w „Salome”, Matteo w „Arabelli”, Bachus w „Ariadnie na Naksos” i Cesarz w „Kobiecie bez cienia”) i Richarda Wagnera (Zygmund w „Walkirii”, Walther von Stolzing w „Śpiewakach Norymberskich”, tytułowy Rienzi, Tannhäuser, Lohengrin, Tristan i Parsifal). Śpiewał także Florestana w „Fidelio” Ludwiga van Beethovena, tytułowego Otella w operze Giuseppe Verdiego, Cavaradossiego w „Tosce” i Kalafa w „Turandot” Pucciniego, a nawet Hrabiego Daniłę w „Wesołej wdówce” Franza Lehára.

Zostało wydanych wiele nagrań z udziałem Petera Seifferta m. in. „Arabelli” Straussa (1986), „Fidelia” Beethovena (1995), „Oberona” Webera (1996, pod dyrekcją Marka Janowskiego), „Śpiewaków Norymberskich” (1998, nagranie z Bayreuth pod batutą Daniela Barenboima), „Walkirii” (2000, pod Zubinem Mehtą), „Latającego Holendra” (2001, 2002), „Tannhäusera” (pod dyrekcją Barenboima w 2002 roku) oraz „Tristana i Isoldy” Wagnera (2013), a także IX Symfonii Ludwiga van Beethovena czy „Symfonii faustowskiej” Franciszka Liszta (pod batutą Simona Rattle’a).

Peter Seiffert został uhonorowany prestiżowym tytułem Kammersänger w Berlinie, Monachium i w Austrii. W maju 2024 roku przyznany mu został tytuł honorowego członka Deutsche Oper Berlin. Był dwukrotnie żonaty z sopranistkami Lucią Popp i Petrą-Marią Schnitzer. Zmarł po długiej chorobie 14 kwietnia 2025 roku w Salzburgu w wieku 71 lat.