Poznań bez Areny, ale latem to bez różnicy. Festiwale kochają duże miasta, a takim jest Poznań

Złośliwi powiedzą, że w Poznaniu to nic się nie dzieje. Nie ma porządnej hali koncertowej, więc gwiazdy światowego formatu omijają miasto szerokim łukiem, a jak nie pojedziesz do Warszawy czy Krakowa, to nic wielkiego nie usłyszysz. Sam tak pisałem, więc teraz słów nie cofnę, ale przyznam, że lato rządzi się innym prawem.

Festiwalowe lato to czas, gdy w Poznaniu dzieje się sporo!

Źródło zdjęć: © Polska Press Grupa | Robert Woźniak

Maciej Szymkowiak

25 czerwca 2025, 17:20

"A w Poznaniu, proszę pana, to jest tak: nuda… Nic się nie dzieje, proszę pana. Nic. Taka, proszę pana… Koncerty niedobre… Bardzo niedobre koncerty są. W ogóle brak akcji jest. Nic się nie dzieje" - parafrazując filmową klasykę.

Tylko to nie do końca prawda. Bo jeśli spojrzymy na tegoroczne lato, okazuje się, że Poznań może i nie ma areny, ale ma festiwale. I to takie, których nie trzeba się wstydzić.

Weźmy choćby Bittersweet Festival, który w połowie sierpnia (14–15.08) zmienia Cytadelę w coś na kształt muzycznego campusu. Post Malone? Będzie. Taco Hemingway? Również. A do tego jeszcze Hurts, Rag’n’Bone Man, Nelly Furtado, Peggy Gou, Empire of th Sun i sporo innych. To nie są drugoligowe nazwiska. To mocna, międzynarodowo-polska mieszanka. Potrzebuje tylko przestrzeni, a tej w Poznaniu nie brakuje, gdy w grę wchodzi otwarta przestrzeń pod chmurką.

Jeśli ktoś ma ochotę na gitarowe klimaty, proszę bardzo, Poznań Rock Festival nad Maltą (27–29 czerwca) z m.in. Kazikiem, Pidżamą Porno, Happysadem i Luxtorpedą. Klimat luźniejszy, publiczność bardziej zaangażowana, scena wśród zieleni. Po prostu idealnie na lato. Poza tym Rockowizna na Ławicy, a niedaleko kultowy Jarocin.

A dalej? Santander Letnie Brzmienia, czyli dwa dni koncertów (29–30 sierpnia), z polskimi topowymi artystami. Zagrają m.in. Hey, Zalewski, Mrozu, Ania Dąbrowska, Edyta Bartosiewicz czy Mrozu. Wszystko znów nie w hali, a w Parku Cytadela. Plener, wakacyjna atmosfera, zero nadęcia.

A jeśli komuś mało, to są też mniejsze, bardziej klimatyczne imprezy: miniona Enter Enea Festival (jazz i klasyka w otoczeniu jeziora Strzeszyńskiego), międzykulturowy Ethno Port, radosny Cały Poznań Ukulele, czy trwająca właśnie (też koncertowo) Malta Festival… Można przebierać.

I tu tkwi sedno. Poznań może i nie ma jednej wielkiej hali, ale może też dzięki temu kultura musi i wychodzi na ulice. Tu festiwale nie są zamknięte w betonowej przestrzeni. Dzieją się tu i teraz, w parkach, wśród zieleni, przy jeziorze. Są bardziej dostępne, mniej pompatyczne. Bardziej dla ludzi niż dla prestiżu.

Poznań to jeszcze nie jest miasto, w którym występuje stadionowa gwiazda, ale zdecydowanie jest to miasto, które gra. I to przez całe lato. Z pomysłem, różnorodnie, coraz bardziej odważnie. Więc jeśli ktoś jeszcze mówi, że w Poznaniu „nic się nie dzieje”, to niech na okres letni zamilknie, a dyskusję zacznie na nowo w okresie jesienno-zimowym.