Wielkopolskie: Smaki w królestwie pyry

Pierwszy przystanek ma kształt podkowy. Rogal świętomarciński to nie tylko słodka duma miasta, lecz także rytuał 11 listopada.

Tłuste, warstwowe ciasto, nadzienie z białego maku, bakalii i orzechów, lukier, skórka pomarańczowa. Najlepiej smakuje w pobliżu ulicy Święty Marcin, gdzie listopadowy korowód rozlewa się między witrynami cukierni. Warto zjeść powoli, z poszanowaniem dla drobiazgowej pracy cukierników i dla zwyczaju, który z roku na rok wraca jak dobrze znana melodia.

Z Poznania najprościej ruszyć w stronę Prosny. Andruty kaliskie to esencja prostoty: cienkie, lekkie płaty wafli, delikatnie słodkie, chrupiące tak, że rozmowy same zwalniają. Pamiątka z Kalisza bywa niepozorna, ale w podręcznej torbie potrafi przetrwać drogę bez uszczerbku. Dobrze sprawdza się jako deser - biorąc łyk kawy, przegryzamy cienkim listkiem i odkrywamy, że w tej lekkości jest metoda...

Listopad w Wielkopolsce ma też zapach pieczonej gęsi. Poznańska gęsina na świętego Marcina w klasycznej odsłonie trafia na talerz z pyzami drożdżowymi z pary i modrą kapustą. Kluczem jest równowaga: mięso z chrupiącą skórką, powidłowa słodycz kapusty podbita octem i przyprawami, miękkość pyz, które wchłaniają sos jak gąbka. To bez dwóch zdań danie, z którego Wielkopolanie są najbardziej dumni. Na jednej porcji na pewno się nie skończy. Będą dokładki!

Kiedy już poznamy wersję uroczystą, warto zejść do kuchni codziennej. Szare kluski - z tartych surowych ziemniaków, zwykle z okrasą - są tym, czym region karmił się przez dziesięciolecia. Proste składniki dające pełnię satysfakcji. Ich siła tkwi w fakturze: powierzchnia łapie masło, skwarki i sos z kapusty kiszonej, a każdy kęs przypomina, że proste rzeczy bywają najbardziej przekonujące. Po takich rarytasach wymagana jest solidna drzemka.

Finał należy do klasyka absolutnego. Pyry z gzikiem, czyli ziemniaki w mundurkach podane z twarogiem utartym ze śmietaną, szczypiorkiem i cebulą. Ciepło i chłód, mączna słodycz bulwy i mleczna świeżość nabiału. Najlepiej smakują w towarzystwie maślanki, ale równie dobrze radzą sobie same - jako lekki obiad, kolacja po długim spacerze albo zaostrzająca apetyt przystawka.

Biorąc pod uwagę sytość wielkopolskich potraw, sugerujemy rozłożyć wszystkie te przysmaki na co najmniej dwa dni. W każdym wariancie przygoda z lokalną kuchnią to podróż bez nadęcia. Spotkacie się tu z rodzinnymi przepisami, rozsądnymi porcjami i szczodrością kucharzy. Wielkopolskie specjały dają to, co najważniejsze: prostą przyjemność, która zostaje z nami jeszcze długo po ostatnim kęsie.