Jak ginęli polscy władcy? Zaskakujące fakty

Władcy Polski często ginęli w sposób gwałtowny. Przykładem jest Kazimierz Wielki, ostatni Piast na tronie, który w 1370 roku wybrał się na polowanie do Przedborza. Podczas pogoni za jeleniem jego koń potknął się, zrzucając króla na ziemię. Upadek zakończył się złamaniem nogi w goleni, co zapoczątkowało ciąg niefortunnych zdarzeń.

Kazimierz, lekceważąc rady medyków, zażył gorącej kąpieli, a następnie napił się zimnej wody. To doprowadziło do gwałtownego pogorszenia stanu zdrowia i rozwoju śmiertelnego zapalenia płuc. Król zmarł 5 listopada 1370 roku, mając 60 lat.

Nie był to odosobniony przypadek. W 1397 roku Henryk VIII Wróbel, książę żagańsko-głogowski, zginął podczas turnieju rycerskiego w Szprotawie. Podczas pojedynku został śmiertelnie raniony włócznią. Jego ciało spoczęło w Żaganiu, a przez osiem dni nie mogło zostać pochowane z powodu długów wobec Kościoła.

Dzieje polskich władców obfitują w dramatyczne zamachy i brutalne morderstwa. Przemysł II, koronowany na króla Polski w 1295 roku, został zamordowany przez wysłanych zabójców w Rogoźnie 8 lutego 1296 roku. Zamachowcy zdołali zranić go podczas porwania, a gdy rana okazała się zbyt poważna, dobili monarchę i porzucili ciało na drodze do Siernik.

Wacław III, król Czech i Polski, został natomiast zamordowany 4 sierpnia 1306 roku w Ołomuńcu. Stało się to w trakcie wyprawy do Polski, a za zamachem stali najprawdopodobniej czescy możnowładcy niezadowoleni z jego rządów. Wacław III jest jedynym królem Polski, który nigdy nie postawił stopy na polskiej ziemi jako monarcha.

Nie mniej dramatyczna była śmierć Henryka Walezego, pierwszego króla elekcyjnego Polski. Po ucieczce z kraju objął tron Francji jako Henryk III. 1 sierpnia 1589 roku podczas oblężenia Paryża został zamordowany przez dominikanina Jacques’a Clémenta.

Duchowny, pod pretekstem przekazania ważnych dokumentów, dostał się do monarchy i ugodził go nożem w podbrzusze, gdy ten siedział na sedesie! Król zdołał jeszcze zranić zamachowca i krzyknąć: "Niecny mnichu, zabiłeś mnie!". Zmarł następnego dnia, a jego ciało zostało tymczasowo pochowane w Compiègne.

Nie wszyscy władcy ginęli od miecza czy trucizny. Wielu z nich padło ofiarą chorób, które w czasach dawnych były nie do pokonania. Michał Korybut Wiśniowiecki zmarł 10 listopada 1673 roku we Lwowie na skutek perforacji żołądka i ogólnego zakażenia. Choroba uniemożliwiła mu udział w bitwie pod Chocimiem, która rozegrała się dzień po jego śmierci.

Jan III Sobieski, zwycięzca spod Wiednia, przez lata zmagał się z dną moczanową, kamicą nerkową i syfilisem. Leczenie tego ostatniego rtęcią wprawdzie pomogło, ale wyniszczyło organizm króla. Sobieski zmarł na atak serca 17 czerwca 1696 roku w Wilanowie.

August II Mocny, pierwszy król Polski z saskiej dynastii Wettynów, od lat cierpiał na cukrzycę i jej powikłania. W styczniu 1733 roku podczas wsiadania do karety król zahaczył chorą nogą o framugę, co spowodowało otwarcie starej rany. Krwotok, który nastąpił, doprowadził do infekcji i gangreny. August II zmarł 1 lutego 1733 roku o czwartej nad ranem w Warszawie. Jego ciało pochowano w kościele kapucynów, a zabalsamowane zwłoki zaczęły czernieć z powodu zgorzeli gazowej.

W historii Polski nie brakowało przypadków śmierci monarchów w tajemniczych okolicznościach. Przykładem może być Henryk IV Prawy, książę wrocławski, który według niektórych źródeł został otruty przez własnego lekarza. Inne kroniki sugerują, że przyczyną śmierci była przewlekła choroba, jednak wersja o truciźnie długo krążyła po Śląsku.

Podobny los spotkał Bolesława Jerzego II, księcia halicko-wołyńskiego. W 1340 roku został otruty przez ruskich bojarów, którzy nie akceptowali jego prób zmiany prawa i wiary na Rusi. Przemko II, książę głogowski, padł natomiast ofiarą własnych wasali, którzy podali mu truciznę w 1331 roku.

Niektóre śmierci polskich władców wydają się wręcz absurdalne. Bolesław III Rozrzutny zmarł w 1352 roku po uczcie, podczas której zjadł trzynaście kurczaków, co doprowadziło do śmiertelnej niestrawności. Leszek II Czarny padł ofiarą zarazy, prawdopodobnie dżumy, w 1288 roku.

Stanisław Leszczyński, najdłużej żyjący polski monarcha, zmarł 23 lutego 1766 roku w wieku 88 lat. Kilka tygodni wcześniej, próbując zapalić fajkę od kominka, podpalił jedwabny szlafrok. Ogień błyskawicznie objął ciało króla, powodując rozległe poparzenia. Z ran rozwinęła się posocznica, która doprowadziła do śmierci byłego króla Polski w Nancy.

Niektórzy polscy władcy polegli na polu bitwy. Leszek Biały został zamordowany przez rycerzy w Gąsawie w 1227 roku podczas zjazdu książąt dzielnicowych. Przemko ścinawski zginął w bitwie pod Siewierzem w 1289 roku, gdzie według niektórych źródeł został zasztyletowany po dostaniu się do niewoli.

Władysław III Warneńczyk, król Polski i Węgier, poległ 10 listopada 1444 roku w bitwie pod Warną, walcząc z wojskami tureckimi. Jego ciało nigdy nie zostało odnalezione, co przez wieki rodziło legendy o cudownym ocaleniu monarchy.