Modna roślina na balkon i do domu. Łatwa w uprawie, jeśli znasz jej jeden sekret

Szczawik trójkątny (Oxalis triangularis) to coraz bardziej popularna roślina, chociaż jest uprawiana w Polsce od lat. Wygląda bardzo dekoracyjnie i jest łatwa w uprawie. Może być na lata, ale trzeba wiedzieć o tym, że ma jedną dość specyficzną cechę.

Szczawik – popularna jest również łacińska nazwa, czyli oxalis – ma sporo gatunków (niektóre rosną w Polsce dziko). Tutaj zajmiemy się dekoracyjnym szczawikiem trójkątnym, który prawdopodobnie pochodzi z Brazylii, jest więc dość egzotyczny.

Szczawik trójkątny wygląda jak mocno wyrośnięta koniczyna o kanciastych liściach, ale jest znacznie ciekawiej ubarwiony. Jego liście wyrastają na dość długich, prostych łodyżkach i są bordowe, z jaśniejszymi przebarwieniami. Liście zwykle są podzielone na 3 części, ale stosunkowo często zdarzają się czterolistkowe, dlatego ten oxalis bywa nazywany „koniczynką szczęścia” (podobnie jak inny gatunek – szczawik Dippego, który jest czterolistny, ale ma inne kolory).

Spomiędzy liści wystają niezbyt duże, ale bardzo wdzięczne kwiaty, które najczęściej są jasnoróżowe lub białe. Szczawiki trójkątne kwitną od czerwca do późnej jesieni.

Sadząc ten szczawik, trzeba wiedzieć, że nie lubi on mocnego słońca. Doceni miejsce jasne, ale umieszczony w bardzo słonecznym i gorącym miejscu, będzie miał zwinięte listki i pochylone łodygi. Znacznie lepszym miejscem dla niego jest takie, które jest lekko ocienione.

Szczawiki to idealne rośliny do doniczek na balkonach i tarasach. Ale można je także sadzić w gruncie, a nawet uprawiać jako rośliny domowe, choć tu jest pewien haczyk, o czym poniżej.

Szczawik nie jest specjalnie wymagający. Lubi przepuszczalną ziemię, o lekko kwaśnym odczynie, która powinna być lekko wilgotna, ale nie może być mokra. Oxalis ma podziemne bulwki, w których gromadzi wodę oraz składniki odżywcze. Roślina wprawdzie znosi czasowe przesuszenie, ale łatwo poznać, że nie jest zadowolona z tego stanu, bo jej liście rozkładają się na boki. Po podlaniu szybko się podnoszą. Większym błędem jest ciągłe przelewanie rośliny, bo w mokrej ziemi bulwki zaczną gnić, a to zdecydowanie zaszkodzi szczawikowi.

Szczawik warto nawozić, ale stosuj odżywki dla roślin kwitnących. Chodzi o to, żeby nie miały za dużo azotu, a za to więcej potasu. Dzięki temu liście nie będą nadmiernie wybujałe, a za to – ładnie wybarwione.

Tę roślinę można sadzić samodzielnie, albo w kompozycjach, np. z koleusami, żurawkami, niecierpkami, begoniami bulwiastymi, lobeliami przylądkowymi czy bakopą.

Ważną kwestią jest zimowanie oxalisa. Ta roślina jest wieloletnia, ale nie jest odporna na mróz, a w dodatku zimą przechodzi okres spoczynku.

Jesienią, czasem nawet na początku zimy – gdy nadejdą chłody, liście szczawiku zaczną zamierać. Wtedy doniczkę z rośliną trzeba przenieść do chłodnego miejsca, gdzie przetrwa zimę w postaci bulwek (podobnie jak np. begonia bulwiasta).

W tym czasie nie trzeba się nim specjalnie przejmować, ale co kilka tygodni należy go trochę podlać – chodzi tylko o to, żeby ziemia całkiem nie wyschła. Moje oxalisy zimują w ten sposób od lat i są zadowolone. Wiosną same zaczynają się budzić i wypuszczać liście. Wtedy warto je przesadzić do nowej ziemi, a przy okazji bulwki można podzielić i mieć więcej roślin. Na dworze powinny się znaleźć, gdy się ociepli – czasem już w kwietniu, a bywa, że w maju. Trzeba je jednak chronić przed wiosennymi przymrozkami.

Jeśli masz szczawik w gruncie, możesz go potraktować jako roślinę jednoroczną. Ale możesz też wykopać go jesienią, umieścić bulwki w doniczce z ziemią i przechować w opisany wyżej sposób.

Ten oxalis można też uprawiać w domach. Ogólne zasady są podobne – postaw go w miejscu, gdzie nie praży słońca i podlewaj z wyczuciem. Jednak pewne problemy może sprawić to, że szczawik lubi odpocząć. W domu w naturalny sposób nie przejdzie w stan spoczynku, ale zimą będzie gorzej wyglądał. Dlatego co dwa-trzy lata trzeba dać mu odpocząć. Jesienią postawić w chłodnym miejscu i bardzo ograniczyć podlewanie.

Liście szczawiku są jadalne – mają przyjemny, kwaskowy smak, podobnie jak szczawik zajęczy, który rośnie w polskich lasach. Ale roślina zawiera dużo kwasu szczawiowego i nie można jej jeść w dużych ilościach. To szczególnie niewskazane dla osób, które cierpią na reumatyzm, podagrę czy kamicę nerkową.