Najpotężniejsza kobieta Tudorów. Przyrównywano ją do Lucyfera

Anne Stanhope przyszła na świat około 1510 roku jako jedyne dziecko sir Edwarda Stanhope’a i Elizabeth Bourchier. Jej ojciec zmarł, gdy była niemowlęciem, a matka ponownie wyszła za mąż za sir Richarda Page’a.

Anne odziedziczyła nie tylko majątek, ale i dumę – po matce wywodziła się w prostej linii od Tomasza z Woodstock, najmłodszego syna Edwarda III, co dawało jej poczucie wyjątkowości i predestynacji do wyższych celów.

W rodzinie Stanhope’ów i Bourchierów liczyły się nie tylko koneksje, ale także zdolność do poruszania się w meandrach dworskiej etykiety. Anne dorastała wśród ludzi, którzy rozumieli, że ambicja jest kluczem do sukcesu. I tę lekcję wyniosła na całe życie.

Przed marcem 1535 roku Anne Stanhope poślubiła Edwarda Seymoura, który był już wdowcem po Catherine Fillol. Edward, starszy brat Jane Seymour – trzeciej żony Henryka VIII – szybko piął się po szczeblach kariery dzięki rodzinnym powiązaniom. Po ślubie z Jane w 1536 roku Edward został najpierw wicehrabią Beauchamp, potem hrabią Hertford, a w końcu, w 1547 roku, księciem Somerset. Anne zyskała tytuł księżnej i miejsce w samym sercu angielskiej polityki.

Małżeństwo Anne i Edwarda było jednym z najbardziej płodnych wśród arystokracji Tudorów – doczekali się dziesięciorga dzieci, w tym Edwarda Seymoura, przyszłego hrabiego Hertford, oraz córek: Anne Seymour, Jane Seymour i Margaret Seymour, które zapisały się w historii jako utalentowane pisarki i mecenaski kultury.

Chrzest pierwszego dziecka Anne odbył się z wielką pompą – matką chrzestną była sama królowa Jane Seymour, co tylko podkreślało prestiż rodu.

Po śmierci Henryka VIII w 1547 roku Edward Seymour został lordem protektorem Anglii podczas małoletności Edwarda VI. Anne jako żona najpotężniejszego człowieka w kraju uznała się za pierwszą damę królestwa i nie zamierzała ustępować miejsca nawet wdowie po królu, Katarzynie Parr. Konflikt między obiema kobietami szybko stał się otwarty i przybrał formę otwartej rywalizacji.

Ostatecznie to akt sukcesyjny Henryka VIII rozstrzygnął spór – Katarzyna Parr zachowała pierwszeństwo, a Anne musiała uznać wyższość królowej wdowy, córek Henryka oraz byłej królowej Anny Kliwijskiej.

Anne Seymour nie ograniczała się do roli żony. Była aktywną uczestniczką życia politycznego, wspierała męża w podejmowaniu decyzji i miała realny wpływ na rozdział patronatów oraz reformy religijne. Jej poparcie dla umiarkowanego protestantyzmu wpisywało się w szerszy nurt zmian, które zachodziły w Anglii w połowie XVI wieku.

Anne była poza tym mecenaską sztuki i literatury, a jej córki się autorkami łacińskich poematów publikowanych we Francji i Anglii, co było ewenementem w tamtej epoce.

Ambicje Anne budziły też niechęć i lęk. Współcześni określali ją jako "bardziej pyszną niż Lucyfer" i "kobietę gwałtowną". Jej wpływy były jednak niepodważalne – przez kilka lat była najpotężniejszą kobietą w Anglii, a jej opinia liczyła się zarówno w sprawach państwowych, jak i rodzinnych.

Władza Anne i Edwarda Seymoura była jednak krucha. W 1549 roku po serii niepokojów społecznych i politycznych Edward został aresztowany i osadzony w Tower of London. Anne podzieliła los męża – również trafiła do więzienia, gdzie spędziła blisko cztery lata.

Oskarżenia o zdradę stanu i nadużycia władzy zakończyły się egzekucją Edwarda w styczniu 1552 roku. Anne została uwolniona dopiero w sierpniu 1553 roku, po wstąpieniu na tron Marii I.

Mimo utraty pozycji i majątku, Anne nie poddała się. Dzięki zręcznym negocjacjom odzyskała część dóbr i zapewniła przyszłość swoim dzieciom.

Po śmierci Edwarda Seymour’a Anne wyszła ponownie za mąż – jej wybrankiem został Francis Newdigate, dawny zarządca majątku Seymoura. O ich wspólnym życiu wiadomo niewiele, ale Anne pozostała wpływową postacią w rodzinie i dbała o interesy swoich dzieci.

Zmarła 16 kwietnia 1587 roku w Hanworth Palace. Jej grób w opactwie westminsterskim, ozdobiony herbami rodowymi, do dziś przypomina o niezwykłej karierze kobiety, która nie bała się rzucić wyzwania samym Tudorom.