Nieodkryta ulica w sercu Warszawy. Z 380-letnim dzwonem i wyjątkową kamienicą. Jedno z najciekawszych miejsce w stolicy

Ulica Kanonia to uliczka na Starym Mieście, która ma charakter trójbocznego placyku. Znajdziecie ją na tyłach katedry św. Jana, pomiędzy ulicami Jezuicką, Dziekanią i placem Zamkowym. Nazwa ulicy pochodzi od kanonii, czyli domów budowanych dla kanoników ówczesnej kolegiaty św. Jana, którzy przybyli do Warszawy po przeniesieniu kapituły z Czerska.

Tuż przed przekazaniem terenu przez Janusza I Starszego na budowę domów dla kanoników, znajdował się tam cmentarz przykościelny, znany w XV wieku jako cmentarz Farski. Była to najstarsza nekropolia na terenie Starej Warszawy, która została zlikwidowana w 1780 roku.

Podczas Powstania Warszawskiego cała zabudowa ulicy Kanonia spłonęła. Odbudowano ją w latach 1958-1960. Domy przy Kanonii jako jedyne na Starym Mieście zachowały układ szczytowy, typowy dla zabudowy miast Europy Północnej np. Gdańska czy Torunia.

Na murze krytego ganku, przerzuconego nad wylotem ulicy Dziekanii, można zobaczyć XVIII-wieczną tabliczkę z dawną pisownią nazwy ulicy: KANONIE.

W roku 1972 w północnej części placyku ustawiono dzwon odlany w roku 1646 przez Daniela Tyma. To również on wcześniej odlał posąg króla Zygmunta III Wazy znajdujący się na placu Zamkowym. Na powierzchni dzwonu znajdują się wizerunki Chrystusa, Matki Bożej i Jana Chrzciciela, kartusz z czterema herbami i informacje o fundatorze dzwonu Janie Mikołaju Daniłowiczu. Na dole umieszczony jest werset z Psalmu 150: Laudate Eum in cymbalis iubilationis omnis spiritus laudet Dominum (Chwalcie Go na cymbałach dźwięcznych, wszelki duch niech chwali Pana).

Spacerując w ty miejscu, można zauważyć osoby biegające wokół dzwonu. Legenda bowiem głosi, że dotknięcie dzwonu i obejście go dookoła przynosi szczęście oraz spełni wypowiedziane w myślach życzenie.

Z niezwykłą legendą o „Pękniętym Dzwonie na Kanonii”, która przenosi do czasów zazdrości, zdrady i tajemniczych zdarzeń, możecie zapoznać się NA TEJ STRONIE. Historia opowiada o ludwisarzu Danielu, jego córce Maryni i zazdrosnym Hansie, którego podstępny czyn doprowadził do tragicznego końca.

W wąskim kącie trójkątnego placyku można zauważyć bardzo wąską kamienicę, o szerokości jedynie drzwi i okien (około 110 centymetrów). To kamienica nosząca dumnie numery 20 i 22, okrzykiwana jako najwęższa w Europie. Tytuł ten jest nieco mylny i wynika głównie z chęci zwiększenia atrakcyjności turystycznej budynku. Choć frontowa fasada rzeczywiście jest bardzo wąska, od strony ul. Brzozowej budynek ma standardowe wymiary.

Kształt kamienicy wynika z dawnych zasad ustalania podatku od nieruchomości, który zależał m.in. od szerokości fasady ulicznej. Mimo że prawdziwe gabaryty kamienicy widziane są od strony skarpy wiślanej, sam budynek przynależał formalnie do ul. Kanonia.

Trzeba jednak podkreślić, że jest to najwęższa fasada kamienicy w Polsce.

Przy okazji spaceru po Starym Mieście polecamy odwiedzić jeden z najpiękniejszych budynków w Warszawie - Dom Profesorów. Budynek znajduje się przy ulicy Brzozowej 12 i zdecydowanie wyróżnia się swoją unikalną architekturą. A to dlatego, że pierwotnie powstał jako spichlerz zbożowy. Około 1920 roku został przebudowany na potrzeby mieszkań dla profesorów Uniwersytetu Warszawskiego i stąd właśnie nazwa "Dom Profesorów".