Straciła palce i twarz. Jej partner rzucił wszystko, by ją ratować

Tragedia w australijskim buszu

2 września 2011 roku Turia Pitt wystartowała w 100-kilometrowym ultramaratonie przez Kimberley w zachodniej Australii. 24-letnia inżynier górnictwa z wykształcenia była doświadczonym sportowcem, przyzwyczajonym do ekstremalnych wyzwań fizycznych. Wyścig prowadził przez malowniczy, ale niebezpieczny teren w pobliżu Kununurra, gdzie czerwona ziemia kontrastuje z niebieskim niebem, a natura rządzi się własnymi prawami.

Podczas zawodów wybuchł niekontrolowany pożar krzewów, który szybko rozprzestrzenił się przez wąwóz Selena Gorge. Organizatorzy wyścigu, firma RacingThePlanet, nie byli przygotowani na taki scenariusz – późniejsze parlamentarne śledztwo wykazało poważne błędy w komunikacji między punktami kontrolnymi. Turia wraz z kilkoma innymi biegaczami znalazła się w pułapce płomieni, nie mając dokąd uciec.

"Nie było dokąd pójść" – wspominała później podczas oficjalnego dochodzenia. Ogień pochłonął jej ciało, powodując oparzenia obejmujące 65% powierzchni skóry. Pomoc medyczna dotarła dopiero po kilku godzinach, kiedy helikopter ewakuował ją z miejsca tragedii. Lekarze nie dawali jej szans na przeżycie. Stan był tak krytyczny, że nikt nie wierzył w możliwość powrotu do zdrowia.

Turia została wprowadzona w śpiączkę farmakologiczną na cały miesiąc. Wszystkie palce prawej ręki oraz dwa palce lewej wymagały amputacji. Przez następne 6 miesięcy nie opuściła szpitala, przechodząc ponad 200 operacji rekonstrukcyjnych. Każda z nich była walką o życie, każda przynosiła ból i niepewność co do przyszłości.

Miłość, która nie ustąpiła

Michael Hoskin był wówczas policjantem prowadzącym spokojne życie u boku Turii. Gdy otrzymał wiadomość o wypadku, jego świat zawali się w jednej chwili. Jednak zamiast uciec przed koszmarem, który stał się ich rzeczywistością, podjął decyzję, która określiła resztę ich życia. Rzucił pracę, by zostać pełnoetatowym opiekunem ukochanej kobiety.

Następne 2 lata to była droga przez piekło rehabilitacji. Turia musiała nosić specjalny kombinezon uciskowy na całe ciało oraz maskę, którą mogła zdejmować tylko na godzinę dziennie. Maska pomagała wygładzić blizny na twarzy i ciele, ale jednocześnie pozbawiała ją poczucia własnej tożsamości. Michael codziennie przypominał jej, kim jest pod tą maską – nie tylko przez słowa, ale przez swoje czyny i nieskończoną cierpliwość.

Kiedy Turia zmagała się z akceptacją własnego odbicia w lustrze, Michael stał się jej żywym lustrem, odbijającym nie zniszczone ciało, lecz niezmienioną duszę i charakter. Jego oddanie było absolutne – bez względu na to, jak trudny był dzień, ile operacji czekało przed nimi, czy jak bardzo Turia zmagała się z depresją i zwątpieniem.

W 2014 roku po długiej batalii prawnej Turia wygrała sprawę przeciwko organizatorom wyścigu, otrzymując odszkodowanie za zaniedbania, które doprowadziły do tragedii. Pieniądze pomogły finansować kosztowne leczenie, ale najważniejsze było to, że sprawiedliwości stało się zadość.

Powrót do życia

W 2015 roku, z dala od szpitalnych sal i gabinetów rehabilitacyjnych, Michael zabrał Turię na Malediwy. Turkusowe wody i białe plaże stanowiły idealne tło dla momentu, który miał przypieczętować ich niezwykłą podróż. To właśnie tam Michael oświadczył się, proponując małżeństwo kobiecie, którą pokochał całym sercem – nie za wygląd, ale za to, kim była w środku.

Kiedy CNN zapytało Michaela, czy kiedykolwiek myślał o odejściu, jego odpowiedź stała się symbolem prawdziwej miłości: "Poślubiłem jej duszę, jej charakter. Nie jej ciało". Te słowa obiegły świat, stając się manifestem tego, czym powinna być prawdziwa miłość.

Turia nie tylko przeżyła, ale zaczęła odnosić sukcesy, które przerosły jej wcześniejsze osiągnięcia. Została motywacyjną mówczynią, autorką trzech książek i ambasadorką organizacji Interplast Australia & New Zealand. W 2014 roku otrzymała nagrodę Premier NSW za Kobietę Roku, a w 2016 roku była finalistką konkursu na Australijczyka Roku.

Nowe życie i rodzina

Ich historia miłości zaowocowała również rodziną. W 2017 roku urodził się ich pierwszy syn, Hakavai Hoskin, a w 2020 roku drugi – Rahiti Hoskin. Turia wróciła też do sportu, uczestnicząc w zawodach Ironman Australia w 2016 roku z czasem 13:24:42. Rok później ukończyła prestiżowe zawody Ironman World Championship na Hawajach.

Jej metamorfoza z ofiary tragedii w symbol nadziei była kompletna. Prowadziła trekingi po Wielkim Murze Chińskim, Szlaku Inkaskim i Kokoda Track, zbierając fundusze na cele charytatywne. W 2022 roku wystąpiła w szóstej edycji "The Celebrity Apprentice Australia" i uruchomiła swój podcast "Hard Work".