Światowy Dzień Pomocy Humanitarnej: Jak naprawdę wygląda Strefa Gazy?

Nie angażujemy się politycznie. Jako organizacja humanitarna wyznajemy zasadę neutralności. Dla nas najważniejsze jest wsparcie ludności cywilnej pomocą humanitarną. Skupiamy się na faktach, czyli na raportach organizacji międzynarodowych. Fakty są takie, że od 3 marca była całkowita blokada dostaw pomocy do Gazy. Nic nie wjeżdżało - żadne jedzenie, leki, paliwo. Zawsze mówię o paliwie, bo po odcięciu elektryczności w Strefie Gazy wszystkie sprzęty działały na generatorach prądu, do których potrzebne jest paliwo. To są m.in sprzęty medyczne, aparatura podtrzymująca życie, a także stacje odsalania wody morskiej, czyli krytyczne sprzęty. Dopiero pod koniec maja uruchomiono cztery punkty pomocowe amerykańskiej organizacji Gaza Humanitarian Foundation, transporty międzynarodowych organizacji humanitarnych zaczęły wjeżdżać do Strefy Gazy dopiero w lipcu. Transportów cały czas wjeżdża jednak za mało. By zaspokoić podstawowe potrzeby, konieczne jest 500-600 ciężarówek dziennie.

Kilkadziesiąt dziennie. Ludność jest zdesperowana, a 500 tysięcy osób w Strefie Gazy jest już w tej piątej, najostrzejszej fazie głodu. Prognozuje się, że milion osób już jest lub niedługo będzie w czwartej fazie. Ciężarówki są zatrzymywane przez ludzi, zanim dojadą do punktu dystrybucji, co jest też niebezpieczne dla cywili. Taka ciężarówka ostatnio przewróciła się i zabiła 20 osób. Pomoc ponownie wjeżdża, ale jest jej za mało.

Tak. W lipcu tylko 10 ciężarówek z pomocą Światowego Programu Żywnościowego (z 1012) dotarło do punktów dystrybucji.

Różne produkty. Nie ma klucza, co zostanie wpuszczone, a co nie. Na pewno jest duże zapotrzebowanie na żywność specjalistyczną, bo większość osób będących w takiej fazie głodu nie może jeść normalnych produktów. Oni potrzebują specjalistycznych odżywek. Dodatkowo dane z zeszłego tygodnia mówią, że ok. 60% leków jest niedostępnych w Strefie Gazy, a 11-12 proc. leków starczy tylko na miesiąc. To są m.in leki dla osób przewlekle chorych. To są ukryte ofiary tego konfliktu, bo gdy mówimy o ofiarach, to dane obejmują wyłącznie ofiary bombardowań, ostrzeliwań, których jest ok. 62 tysiące. Tak naprawdę jest ich znacznie więcej przez brak dostępu do leków.

Wiele ciężarówek z pomocą czeka na granicach Strefy Gazy. Te transporty są gotowe, żeby wjechać. Jest ich tyle, że starczyłyby na zapotrzebowanie ludności Strefy Gazy na ok. kilkanaście tygodni. Część produktów czeka od marca i niedługo się przeterminuje.

26 lipca ponownie podłączono do elektryczności stację odsalania wody na południu Gazy. Obecnie szacuje się, że jest ona w stanie zapewnić około 6 litrów wody dziennie dla miliona osób, czyli nadal nie dla wszystkich. Dodatkowo nie ma systemu dystrybucji wody, a przypominam, że w Gazie mieszka ponad 2 mln osób.

Prowadzimy teraz zbiórkę na stronie i pieniądze, które uzbieramy, chcemy przeznaczyć na dystrybucję wody beczkowozami. Właśnie w związku z tym, że do elektryczności ponownie podłączono stacja odsalania wody. Chcemy przeprowadzić dystrybucję wody w różnych częściach Strefy Gazy, ale wiadomo, że do tego potrzebne są pieniądze na zakup paliwa. Ponadto trzeba zatrudnić osoby, które będą jeździć beczkowozami, znajdującymi się już w Strefie Gazy.

Obecnie nie. Działamy poprzez partnerów lokalnych, zaufane organizacje palestyńskie i nie tylko, a informacje otrzymujemy m.in. właśnie od organizacji, z którą współpracujemy na Zachodnim Brzegu.

Obchodzimy Światowy Dzień Pomocy Humanitarnej. Co jest najtrudniejsze w niesieniu pomocy do miejsc, dotkniętych przez klęski żywiołowe i wojnę?

Przykładowo niesienie pomocy w Strefie Gazy jest bardzo niebezpieczne. Raporty mówią, że od października 2023 roku zginęło tam 520 pracowników humanitarnych, z czego ośmiu to byli pracownicy międzynarodowi, cała reszta to Palestyńczycy. Ta praca jest bardzo niebezpieczna. Mówiąc bardziej uniwersalnie, to angażując się w taką pracę, trzeba być świadomym, że nie da się pomóc wszystkim. Obecnie szacuje się, że 300 milionów osób na świecie potrzebuje natychmiastowej pomocy. Nie jesteśmy w stanie pomóc wszystkim i to jest trudne.

Na ulicę wychodzi coraz więcej Polek i Polaków, by solidaryzować się z mieszkańcami Gazy cierpiącymi głód. Czy te inicjatywy mają realny wpływ na zmianę obecnej sytuacji?

Te marsze są wyrazem zainteresowania oraz oburzenia ludzi, co zwiększa zainteresowanie mediów. W takich sytuacjach obserwujemy zwiększone wpłaty na nasze konto. To jest bezpośrednia namacalna pomoc wynikająca z tych inicjatyw. Ważne też, że o Gazie się mówi, przypomina,

Ta sytuacja jest nieporównywalna do niczego innego. Ciężko jest przewidywać, w jakim kierunku się rozwinie. Jest coraz gorzej. To klęska humanitarna. Coraz więcej ludzi umiera z głodu i te zmiany, które się pojawiają, czyli stopniowe wpuszczanie pomocy od lipca, to tak naprawdę kropla w morzu potrzeb.