Umierający, choć wciąż dający życie. Wiedzą to owady, wije i pająki

Po drugie, łatwy dostęp do spiżarni. Najwięcej jedzenia kryje się tuż pod korą. Zimujące owady, wije, pająki. Odrętwiałe od zimna czekają w bezruchu na swoich odkrywców.

Po trzecie, mieszkanie. Świerkowe drewno nie jest specjalnie twarde, a na dodatek czas i grzyby robią swoje. Dziurę można wydłubać palcem. Póki świerk stoi, dopóty jest znakomitym lokum dla innych zwierzaków. Otwory wykute przez dzięcioły to gotowe miejsce na gniazdo dla sikorek i gryzoni. Starczy tylko trochę popracować pazurkami czy dziobem, by dostosować dziuple do własnych potrzeb. Latem stojący pień zamieni się wielopiętrowy budynek pełen lokatorów. W razie niebezpieczeństwa większe otwory dadzą chwilowe schronienie popielicy. Drobniejsze szczeliny pasują, jak ulał dla pająków.

Proszę, ile to radości daje zostawione w lesie martwe drzewo. Wiem, jaki koniec czeka świerkowy kikut. U nasady pnia pojawią się liczne owocniki opieńki miodowej. Grzybnia rozłoży ostatnie resztki drewna.

Zapamiętałem miejsce. Przez kilka kolejnych lat późną jesienią będę przychodził na pewne opieńkowe grzybobranie.