Uparta papryka. Potrzebuje szczególnych warunków uprawy

Uprawa papryki w Polsce ma wieloletnie tradycje, jednak nadal zdecydowanie bezpieczniej uprawiać ją w tunelach i szklarniach. Pogoda bywa zawodna, jak choćby tegoroczny chłodny maj z licznymi przymrozkami w nocy. A jak wiadomo, papryka to roślina ciepłolubna i chłód może jej bardzo zaszkodzić.

O sukcesie uprawy i satysfakcjonujących wynikach w dużej mierze decyduje dziś odmiana, zaznacza Centralny Ośrodek Badania Odmian Roślin Uprawnych w jednej ze swoich publikacji.

COBORU podaje, że wskutek postępu w hodowli roślin ogrodniczych wybór odmiany staje się kluczowy, silnie wpływając na ilość i jakość plonów. Rosną wymagania zarówno producentów, jak i konsumentów warzyw. To wymusza ciągłe udoskonalanie odmian. Zmieniają się również technologie uprawy.

„Niezależnie od miejsca uprawy, dobra odmiana powinna charakteryzować się dużym wigorem, tworzyć sztywne pędy i mocny system korzeniowy; owoce na długich szypułkach, grubościenne, wyrównane co do kształtu i wielkości, zawiązywane nawet w niesprzyjających warunkach, wybarwiające się wcześnie i równomiernie. Owoce nowszych, mieszańcowych odmian, mają gruby i soczysty miąższ. Są zwykle dwu- lub trzy-komorowe”, podaje COBORU.

Zacznijmy od tego, że papryka, jako roślina ciepłolubna (podobnie jak pomidor czy cukinia), ma wysokie wymagania cieplne. W naszych warunkach klimatycznych wymaga zapewnienia jej długiego okresu z wysokimi temperaturami

• powietrza (optymalnie 20-27°C w dzień i 16-18°C w nocy),
• gleby (powyżej 17°C).

Niskie temperatury, a zwłaszcza przymrozki, mogą ją łatwo uszkodzić lub zahamować wzrost. Nawet krótkotrwałe spadki temperatury poniżej 10-12°C mogą negatywnie wpłynąć na jej rozwój.

Drugi ważny aspekt uprawy papryki: ma stosunkowo długi okres wegetacji, dlatego w naszym klimacie zazwyczaj uprawia się ją z rozsady przygotowanej wczesną wiosną w warunkach domowych lub w szklarni.

Przygotowanie dobrej rozsady wymaga zapewnienia odpowiedniej temperatury, oświetlenia i wilgotności, co może być wyzwaniem dla amatorów. Bezpośredni siew do gruntu jest ryzykowny i rzadko praktykowany.

Po trzecie wymagania glebowe i wodne. Papryka preferuje żyzną, próchniczną, przepuszczalną i dobrze nagrzewającą się glebę o odczynie lekko kwaśnym lub obojętnym (pH 6,0-7,0).

Ważne jest również utrzymanie stałej, umiarkowanej wilgotności podłoża. Zarówno przesuszenie, jak i nadmierne zalanie korzeni może prowadzić do problemów ze wzrostem i owocowaniem. Szczególnie w okresie kwitnienia i zawiązywania owoców papryka potrzebuje regularnego podlewania.

Zasada numer 4 mówi o tym, że papryka wymaga słonecznego i osłoniętego od wiatru stanowiska. Silne wiatry mogą łamać jej kruche pędy i uszkadzać liście oraz kwiaty, co negatywnie wpływa na plonowanie. Niedostateczna ilość światła może skutkować słabym wzrostem, opadaniem kwiatów i gorszym wybarwianiem się owoców.

Po piąte papryka jest podatna na wiele chorób grzybowych (np. zgnilizna twardzikowa, szara pleśń, fytoftoroza), bakteryjnych (np. bakteryjna cętkowatość) oraz fizjologicznych (np. sucha zgnilizna wierzchołków owoców, często związana z niedoborem wapnia). Atakują ją również różne szkodniki, takie jak mszyce, przędziorki, wciornastki czy ziemiórki, które mogą osłabiać rośliny i przenosić choroby.

Zasada 6 mówi o wrażliwości na stres. Papryka reaguje negatywnie na nagłe zmiany warunków środowiskowych, takie jak wahania temperatury, niedobór wody czy niewłaściwe nawożenie. Stres może prowadzić do opadania kwiatów i zawiązków owoców, co bezpośrednio przekłada się na zmniejszenie plonów.

Ostatni z kluczowych zasad uprawy papryki: konieczność palikowania i cięcia (w niektórych przypadkach). Wysokie odmiany papryki mogą wymagać palikowania, aby utrzymać ciężar owoców i zapobiec łamaniu się pędów. Czasami zaleca się również cięcie, mające na celu poprawę przewietrzania roślin i jakości owoców.