Zakochała się w gangsterze. Zapłaciła za to wysoką cenę

Małżeństwo jako ucieczka

Blanche urodziła się w 1911 roku w Oklahoma, w czasach gdy wybory kobiet były ograniczone przez rodzinę i konwenanse. Jej rodzice rozwiedli się, co w tamtych latach było społecznym skandalem. Ojciec wychowywał ją sam, ale to matka zadecydowała o jej losie, aranżując małżeństwo z dużo starszym mężczyzną, gdy Blanche miała zaledwie siedemnaście lat.

John Calloway okazał się brutalny. Nie pozwalał żonie na posiadanie dzieci i kontrolował każdy aspekt jej życia. W społeczeństwie lat dwudziestych XX wieku kobieta, która opuściła męża, narażała się na potępienie. Rozwód był trudny do uzyskania, a samotne kobiety rzadko znajdowały pracę pozwalającą na utrzymanie się. Mimo to Blanche zdecydowała się uciec.

W 1929 roku w Dallas spotkała Bucka Barrowa – dwukrotnie rozwiedzionego mężczyznę z przeszłością kryminalną. Dla kogoś z jej doświadczeniami Buck wydawał się lepszą opcją niż Calloway. Pobrali się w 1931 roku, a Blanche przekonała męża, by dobrowolnie zgłosił się do więzienia i odpracował zaległy wyrok. Buck zgodził się. To była decyzja, która miała ich ochronić przed przyszłymi kłopotami.

W pułapce lojalności

Wiosną 1933 roku, tuż po zwolnieniu Bucka, do ich drzwi zapukali Clyde Barrow i Bonnie Parker. Młodszy brat Bucka był już wtedy poszukiwanym przestępcą, a media zaczynały tworzyć mit romantycznej pary bandytów. Clyde zaproponował Buckowi dołączenie do gangu. Blanche sprzeciwiała się temu stanowczo – Buck właśnie odzyskał wolność, mieli szansę na normalne życie.

Buck jednak wahał się. Lojalność wobec rodziny znaczyła w Teksasie lat trzydziestych więcej niż prawo. Blanche stanęła przed wyborem: pozwolić mężowi odejść z bratem i prawdopodobnie nigdy go więcej nie zobaczyć, albo jechać z nimi. Wybrała drugie. Nie z fascynacji przestępczością, ale z pragnienia pozostania u boku męża. W erze przed pomocą społeczną i prawami kobiet taka decyzja była często jedyną dostępną opcją.

W ciągu następnych miesięcy Blanche gotowała, sprzątała i próbowała utrzymać pozory normalności w absurdalnej sytuacji. Nigdy nie użyła broni. Podczas gdy Bonnie stała się ikoną – kobieta z pistoletem, która rzucała wyzwanie społecznym normom – Blanche pozostawała w cieniu, niechętną uczestniczką cudzego dramatu.

Strzały w Joplin

W kwietniu 1933 roku w Joplin w stanie Missouri policja natrafiła na kryjówkę gangu. W czasie ucieczki Blanche popełniła błąd, który miał konsekwencje dla całej grupy. Próbując uratować psa, wbiegła pod ostrzał. Clyde musiał siłą wciągnąć ją do samochodu. W pośpiechu Blanche zostawiła w mieszkaniu dokumenty – w tym papiery potwierdzające amnestię Bucka.

Policja znalazła nie tylko dokumenty, ale także zdjęcia. Media rozpoznały twarze i nazwiska. Gang stracił anonimowość, co w ich świecie oznaczało wyrok śmierci. Każdy posterunek policji w pięciu stanach wiedział już, kogo szukać. Pościg stał się tylko kwestią czasu i szczęścia organów ścigania.

W lipcu policja dopadła ich w Iowa. W strzelaninie Buck został ciężko ranny, a Blanche trafiły odłamki, które uszkodziły jej lewe oko. Została aresztowana i oskarżona o próbę zabójstwa szeryfa z hrabstwa Platte – mimo że funkcjonariusz został trafiony przez kule z broni swoich ludzi, nie gangu. W systemie prawnym lat trzydziestych fakt, że była kobietą w towarzystwie przestępców, wystarczał do uznania jej winy.

Życie po legendzie

Edgar Hoover, szef FBI, osobiście przesłuchiwał Blanche. Groził jej, że straci drugie oko, jeśli nie wyda Clyde’a i Bonnie. Mimo strachu i bólu Blanche milczała. Jej lojalność wobec męża obejmowała także jego rodzinę. Spędziła sześć lat w więzieniu za przestępstwa, których nie popełniła – gotowanie i sprzątanie nie były podstawą do oskarżeń o morderstwo.

Po wyjściu na wolność w 1939 roku próbowała odbudować życie. Poślubiła Eddiego Frasure’a i marzyła o rodzinie, ale liczne poronienia uniemożliwiły jej posiadanie biologicznych dzieci. W końcu adoptowała syna.

W 1967 roku Hollywood wyprodukował film "Bonnie and Clyde", który zrobił z przestępców ikony kontrkultury. Blanche była konsultantką przy produkcji, ale efekt ją przerażał. Estelle Parsons, która zagrała jej postać, przedstawiła ją jako histeryczną, krzyczącą kobietę. Blanche czuła, że film zniekształcił jej historię – była ofiarą okoliczności, nie śmieszną histeryczką.

Zmarła na raka płuc w grudniu 1988 roku, w wieku siedemdziesięciu siedmiu lat. Media wspomniały jej śmierć jednym zdaniem, jako ciekawostkę związaną z historią Bonnie i Clyde’a.