Historia Ludwiki Wawrzyńskiej. Weszła w ogień, by ratować dzieci
Ludwika Wawrzyńska to postać, która do dziś wzrusza kolejne pokolenia. Jej niezwykły akt odwagi, który kosztował ją życie, pozostaje dowodem na to, jak daleko jesteśmy w stanie się posunąć, by ratować innych.
Ludwika Wawrzyńska
Ludwika Wawrzyńska
Ludwika Wawrzyńska, choć urodziła się w Warszawie w niezbyt zamożnej rodzinie, swoje dzieciństwo spędziła na Kujawach. Już od najmłodszych lat pragnęła zostać nauczycielką, jednak plany te zderzyły się z oczekiwaniami rodziców, którzy widzieli ją w roli farmaceutki. Pod wpływem ich sugestii podjęła studia na kierunku farmaceutycznym, lecz szybko zdała sobie sprawę z błędności tego posunięcia.
Świadek podniósł alarm. Spójrzcie na nagranie ze Śląska
W ostatecznym rozrachunku Ludwika znalazła się na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie z pasją oddała się studiom polonistycznym. Niestety, trudna sytuacja materialna szybko doprowadziła ją do przerwania edukacji.
Po zakończeniu II wojny światowej Ludwika mogła wreszcie zrealizować swoje młodzieńcze marzenia, pracując jako nauczycielka w kilku warszawskich szkołach podstawowych. Pracę tę musiała jednak po pewnym czasie zmienić z powodu chorego gardła. Jako kierownik świetlicy w Szkole Podstawowej nr 10 TPD w Warszawie nadal wprawdzie pracowała z dziećmi, choć w nieco innej roli.
Na ratunek dzieciom
Mieszkając w prowizorycznym hotelu robotniczym przy ulicy Włościańskiej 52 w Warszawie, Ludwika Wawrzyńska rozpoczęła 8 lutego 1955 roku jak zwykle poranny rutynowy dzień. Nagle ciszę przerwały przeraźliwe krzyki dobiegające z jednego z pomieszczeń, w którym wybuchł pożar.
W płonącym mieszkaniu znajdowała się czwórka małych dzieci, których matka nieco wcześniej opuściła budynek. Nie wahając się ani chwilę, Ludwika ruszyła im na ratunek.
Najpierw rozbiła kłódkę do zamkniętego na cztery spusty mieszkania. Następnie wyniosła dwójkę najmłodszych dzieci, a potem wróciła do pomieszczenia i zabrała z niego pozostałe dzieci.
Śmierć i pogrzeb Ludwiki Wawrzyńskiej
Gdy przerażone dzieci były już bezpieczne, Ludwika Wawrzyńska wróciła do płonącego budynku, chcąc uratować, choć część dobytku innych mieszkańców. Niestety, los zgotował jej okrutną niespodziankę. Zawalił się bowiem strop, który odciął jej drogę ucieczki.
Później Ludwikę wprawdzie wyciągnięto na zewnątrz, lecz nie udało się jej już uratować. Zmarła po dziesięciu dniach w wyniku rozległych poparzeń. Lekarze walczyli o jej życie do samego końca, jednak wszystkie podjęte przez nich próby okazały się ostatecznie daremne.
Zmarłą w tragiczny sposób Wawrzyńską pochowano na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Na jej nagrobku widnieje napis:
"Ludwika Antonina z Koralewskich Wawrzyńska ur. 1908 zm. 1955. Nauczycielka Szkoły T.P.D. nr 10. Wzór szlachetności, bohaterstwa i patriotyzmu, oddała życie, ratując dzieci z pożaru, odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Cześć Jej pamięci".
Uhonorowana i upamiętniona bohaterka
Niezwykłe poświęcenie Ludwiki Wawrzyńskiej wzruszyło całą Polskę. Kiedy znajdowała się w szpitalu, walcząc o życie, codziennie zalewano ją falą listów z życzeniami zdrowia i podziwu. Kwiaty przynosiły całe rodziny, a o jej bohaterstwie pisały wszystkie gazety.
Odznaczono ją Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, drugim najważniejszym odznaczeniem cywilnym w kraju.
Historia Ludwiki Wawrzyńskiej zainspirowała wielu artystów. Leopold Staff poświęcił jej wiersz, a Wisława Szymborska napisała słynny utwór "Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej". Dzięki temu, jej imię na zawsze zapisało się w polskiej kulturze.
