Uratowała świat przed polio. Jej imię zniknęło z podręczników

Naukowe dziedzictwo rodzinne

Isabel Morgan urodziła się w rodzinie, która kształtowała fundamenty współczesnej genetyki. Jej ojciec Thomas Hunt Morgan otrzymał Nagrodę Nobla w 1933 roku za badania nad chromosomami, które stanowiły podstawę nowoczesnej genetyki. Matka Lilian Vaughan Sampson była również biologiem eksperymentalnym, która porzuciła własną karierę naukową na rzecz wychowania czwórki dzieci.

Rodzina Morganów spędzała wakacje w pobliżu Woods Hole Marine Biological Laboratory w Massachusetts, gdzie Isabel i jej rodzeństwo stykali się z ciągłym strumieniem odwiedzających biologów.

Spośród czwórki rodzeństwa Isabel była jedyną osobą, która podążyła śladami rodziców i została naukowcem. Jej siostry poślubiły innych naukowców, podczas gdy brat został inżynierem. Lilian Morgan opublikowała szesnaście prac naukowych, koncentrując się głównie na chromosomie X.

Tradycje naukowe rodziny wywarły ogromny wpływ na młodą Isabel, która od dzieciństwa była otoczona dyskusjami na tematy biologiczne. Letni dom rodzinny stał się miejscem spotkań wybitnych naukowców, gdzie w 1944 roku David Bodian poznał Isabel i zwerbował ją do swojego laboratorium.

Edukacja i pierwsze kroki naukowe

Isabel Morgan ukończyła studia licencjackie na Stanford University w 1932 roku, następnie uzyskała tytuł magistra na Cornell University w 1936 roku. Swoją rozprawę doktorską z bakteriologii napisała na University of Pennsylvania, koncentrując się na zmianach histopatologicznych wywoływanych u królików przez streptokoki hemolityczne.

W 1938 roku dołączyła do Rockefeller Institute for Medical Research w Nowym Jorku, gdzie pracowała w laboratorium Petera Olitsky’ego przez sześć lat. Zajmowała się badaniami nad odpornością na choroby wirusowe, szczególnie polio i zapalenie mózgu i rdzenia kręgowego. W tym okresie zarabiała znacznie mniej niż jej męscy koledzy i była wielokrotnie pomijana przy przyznawaniu nagród badawczych.

Praca w Rockefeller Institute pozwoliła Isabel na zdobycie cennego doświadczenia w dziedzinie wirusologii, która była wówczas stosunkowo nową gałęzią nauki. Badania nad wirusami wymagały specjalistycznej wiedzy i umiejętności, które Morgan systematycznie rozwijała pod kierunkiem doświadczonych mentorów.

Mimo trudności finansowych i dyskryminacji płciowej Isabel pozostała zdeterminowana w realizacji swojej kariery naukowej. Jej wytrwałość i talent zostały docenione przez środowisko naukowe, co otworzyło jej drzwi do prestiżowego stanowiska w Johns Hopkins University.

Przełomowe badania w Johns Hopkins

W 1944 roku Isabel Morgan dołączyła do zespołu wirusologów w Johns Hopkins University, pracując wraz z Davidem Bodianem i Howardem A. Howe. Grupa otrzymała finansowanie od March of Dimes i skoncentrowała się na immunizacji małp przeciw polio. W tamtym okresie większość prominentnych wirusologów wierzyła, że szczepionka może zostać osiągnięta jedynie przy użyciu żywego wirusa.

Między 1944 a 1949 rokiem zespół dokonał przełomowego odkrycia trzech różnych serotypów wirusa polio, z których wszystkie musiały zostać uwzględnione w szczepionce zapewniającej pełną odporność. Jeden ze szczepów nazwali Brunhilde na cześć jednej z eksperymentalnych szympansic używanych w badaniach. To odkrycie wyjaśniało, dlaczego wcześniejsze szczepionki z lat trzydziestych, zawierające tylko jeden typ wirusa, okazywały się nieskuteczne.

Morgan rozpoczęła eksperymenty z immunizacją małp przy użyciu martwego wirusa polio wyhodowanego w tkance nerwowej i inaktywowanego formaldehydem. W swoich eksperymentach określiła liczbę przeciwciał, które musiały krążyć we krwi, aby chronić małpy przed śródmózgowym wyzwaniem wirusem polio. Po szczepieniu inaktywowanym wirusem małpy były w stanie oprzeć się iniekcjom wysokich stężeń żywego wirusa polio.

Praca Isabel Morgan stanowiła kluczowe ogniwo w łańcuchu postępu w kierunku szczepionki z martwego wirusa polio, która zakończyła się zatwierdzeniem szczepionki Jonasa Salka do powszechnego użytku w 1955 roku. David Oshinsky sugeruje, że badania Morgan wyprzedzały o rok lub więcej prace Jonasa Salka, gdy opuściła dziedzinę w 1949 roku.

Rezygnacja z badań nad polio

W 1949 roku Isabel Morgan opuściła Johns Hopkins i poślubiła byłego pułkownika sił powietrznych Josepha Mountaina, który pracował jako analityk danych w Nowym Jorku. Para przeniosła się do Westchester County, gdzie Morgan podjęła pracę w County Department of Laboratory Research. Otrzymała grant z National Institutes of Health, który pozwolił jej kontynuować badania nad produkcją przeciwciał.

Morgan nie kontynuowała wcześniejszych badań nad polio, częściowo dlatego, że czuła się niekomfortowo z powodu prób testujących szczepionki przeciw polio na ludzkiej tkance nerwowej dzieci. Technika ta niosła ryzyko autoimmunologicznego zapalenia mózgu i została później zastąpiona bezpieczniejszymi metodami. W 1949 roku John Enders odkrył sposób hodowania wirusa na tkance nie-nerwowej, używając napletek z obrzezanych chłopców.

Isabel publikowała dalsze artykuły dotyczące polio, w których figurowała jako Isabel Morgan Mountain, współpracując z Hattie Alexander, pediatrą zainteresowaną infekcjami bakteryjnymi. Alexander prowadziła laboratorium mikrobiologii w Babies Hospital w Columbia-Presbyterian Medical Center w Nowym Jorku, gdzie zatrudniała wiele kobiet, prawdopodobnie szukając pomocy Morgan ze względu na jej wiedzę o polio i innych wirusach.

Po śmierci pasierba Jimmy’ego Mountaina w katastrofie lotniczej w 1960 roku Isabel zdecydowała się opuścić laboratorium Alexander i ostatecznie uzyskała tytuł magistra biostatystyki na Columbia University. Po opuszczeniu badań nad polio pracowała z różnymi osobami, w tym z mężem, nad epidemiologicznymi badaniami wpływu zanieczyszczenia powietrza.

Życie po badaniach nad polio

Po śmierci męża w 1970 roku Isabel kontynuowała badania nad rakiem do 1979 roku. W późniejszych latach uzyskała opiekę nad rodzinnym domem w Woods Hole i reprezentowała swojego ojca podczas wydarzeń upamiętniających. W 1958 roku została jedyną kobietą wprowadzoną do Polio Hall of Fame, uznając jej wkład w walkę z tą chorobą.

Morgan późnymi latami pracowała jako konsultant przy badaniach terapii przeciwnowotworowych w Sloan-Kettering Cancer Institute na Manhattanie. Jej kariera naukowa nie zakończyła się po opuszczeniu badań nad polio, lecz ewoluowała w kierunku innych dziedzin medycyny, gdzie mogła wykorzystać swoje doświadczenie w mikrobiologii i biostatystyce.

Kobieta pozostawała aktywna naukowo przez większość swojego życia, publikując prace naukowe i uczestnicząc w różnych projektach badawczych. Jej późniejsze zainteresowania obejmowały epidemiologię środowiskową i onkologię, dziedziny które korzystały z jej wcześniejszego doświadczenia w pracy z patogenami.

Isabel Morgan zmarła w 1996 roku, dwa dni przed swoim 85 urodzinami. Chociaż jej wkład w rozwój szczepionki przeciw polio został przyćmiony przez sukcesy Jonasa Salka i Alberta Sabina, współcześni historycy medycyny coraz częściej podkreślają fundamentalne znaczenie jej badań dla zwycięstwa nad polio.