Król, którego ślub przypominał dziecięcy bal

Katarzyna Medycejska była jedną z najpotężniejszych kobiet swoich czasów. Jako żona króla Francji Henryka II i matka dziesięciorga dzieci pozostaje postacią budzącą skrajne emocje. Dla jednych była bezwzględną intrygantką, dla innych oddaną matką, chroniącą swoje potomstwo w burzliwej XVI-wiecznej Europie.

Żona Henryka II była matką trzech królów Francji: Franciszka II, Karola IX i Henryka III. Jako matka była niezwykle zdeterminowana, by utrzymać władzę w rękach swojej rodziny. Wierzyła, że jej dzieci są naturalnymi spadkobiercami potęgi Francji i poświęciła życie, aby zapewnić im bezpieczeństwo i stabilność.

Matka Franciszka II zdając sobie sprawę, że królowie często padają ofiarą spisków, uczyła swoje dzieci od najmłodszych lat sztuki polityki, intrygi i kompromisu. Jej synowie jednak nie zawsze dorastali do jej oczekiwań – byli słabi lub chwiejni, co zmuszało Katarzynę do przejmowania inicjatywy.

Przy okazji ślubu córki Henryka II Walezjusza z królem Hiszpanii Filipem II Habsburgiem zorganizowano turniej rycerski. Wziął w nim udział ojciec panny młodej, który chciał pochwalić się swoimi umiejętnościami rycerskimi.

Początkowo Henrykowi II się powodziło. Udało mu się nawet pokonać trzech rycerzy na oczach dworu. Wyczynowi temu przypatrywała się żona władcy – Katarzyna Medycejska, oraz jego kochanka – Diana de Poitiers. Pierwsza z kobiet błagała Henryka, aby już dalej nie walczył.

Monarcha jednak, który rozochocił się pokonaniem przeciwników, wyzwał na pojedynek kapitana szkockiej gwardii Gabriela Montgomery'ego. Jednocześnie nie zauważył, że chroniący go hełm się odwiązał, co wykorzystał bezzwłocznie jego adwersarz, uderzając go kopią w głowę.

Jak się można było tego spodziewać, hełm nie wytrzymał ciosu, zaś kopia przebiła oczodół Henryka II oraz uszkodziła jego mózg. Monarcha zmarł dziesięć dni później....

Henryk II był dumny ze swojego syna, Franciszka II Walezjusza, który już w wieku 3 lat nie chciał nosić popularnych podówczas sukienek! Król ponoć mawiał: "Bardzo dobrze, że chce mieć portki na tyłku, skoro tego żąda, to nie wątpię, że wie, co ma w nich potrzebnego".

Jednak z zaleceń lekarskich dla syna Katarzyny Medycejskiej wynikało, że lepiej byłoby ubierać chłopca w lekkie sukienki. Henryk, chcąc nie chcąc, zgodził się z tą rekomendacją, aczkolwiek robił to niechętnie. Od tej pory Franciszkiem zajmowała się królowa matka – Katarzyna Medycejska.

Gdyby przedstawiciele współczesnych mediów przeprowadzili wywiad z Katarzyną Medycejską, to na pytanie, co było jedną z jej największych tragedii, odpowiedziałaby zapewne, że odebranie jej syna przez kochankę męża – Dianę de Poitiers!

To właśnie za sprawą Diany Henryk II zadecydował o tym, że 10-letni podówczas Franciszek II powinien mieć już własny dwór. Wychowując się z dala od matki oraz młodszych braci nie musiał już więcej uczestniczyć w perwersyjnych praktykach bezwzględnej Katarzyny Medycejskiej. W ostatecznym więc rozrachunku odsunięcie młodego następcy tronu od matki wyszło mu na dobre!

W wieku 15 lat Franciszek II Walezjusz poślubił królową Szkotów Marię Stuart, która była od niego starsza o rok. Maria, wychowywana na francuskim dworze od dzieciństwa, była blisko związana z rodziną królewską, a jej małżeństwo z Franciszkiem miało wzmocnić sojusz między Francją a Szkocją.

Ceremonia ślubna, choć odbyła się w obecności rodzeństwa króla oraz francuskiej arystokracji, miała zaskakująco lekki i nieformalny charakter. Zamiast poważnej i majestatycznej uroczystości, ślub bardziej przypominał dziecięcy bal.

Młodzi małżonkowie, otoczeni przepychem i dworskim blaskiem, zdawali się niemal bawić rolami, które narzuciła im polityka i historia. Atmosfera pełna śmiechu i młodzieńczej beztroski kontrastowała z wagą tego wydarzenia, które miało wpływ na przyszłość dwóch królestw.

Małżeństwo Franciszka II Walezjusza i Marii Stuart, choć zawarte z wielką polityczną nadzieją, trwało zaledwie rok. Król Franciszek II zmarł młodo, 5 grudnia 1560 roku, w wieku zaledwie 16 lat! Przyczyną zgonu króla Francji było zapalenie ucha.

Po jego śmierci tron Francji objął jego młodszy brat, Karol IX Walezjusz, kolejny syn Katarzyny Medycejskiej i Henryka II Walezjusza. Młoda wdowa, Maria Stuart, musiała zmierzyć się z dramatyczną zmianą swojego losu. Choć przez chwilę była królową zarówno Francji, jak i Szkocji, po śmierci męża jej pozycja na francuskim dworze osłabła, a życie miało ją jeszcze uwikłać w wiele politycznych i osobistych trudności, które finalnie zaprowadziły ją pod szafot.