Leczyła postem. Jej ofiary umierały z głodu

Linda Laura Burfield przyszła na świat 18 grudnia 1867 roku w Carver w stanie Minnesota jako najstarsza z siedmiorga dzieci Montgomery'ego i Susanny Burfield. Rodzina zajmowała się tradycyjnym znachorstwem, co wpłynęło na późniejsze zainteresowania Lindy medycyną alternatywną. W wieku 18 lat wyszła za mąż i urodziła dwójkę dzieci, lecz życie domowe nie zaspokajało jej ambicji.

Po 13 latach małżeństwa Linda podjęła radykalną decyzję. Opuściła rodzinę i przeniosła się do Minneapolis, gdzie rozpoczęła karierę jako naturoterapeutka i osteopatka. Mimo braku formalnego wykształcenia medycznego, szybko zaczęła przyciągać pacjentów gotowych poddać się jej nietypowym metodom leczenia. Jej pewność siebie i charyzma skutecznie maskowały brak kompetencji medycznych.

Linda rozwinęła własną teorię medyczną, według której źródłem wszystkich chorób była "zanieczyszczona krew" spowodowana "zaburzonym trawieniem". Wierzyła, że długotrwałe posty pozwalają systemowi trawiennemu "odpocząć" i "oczyścić się", usuwając "zanieczyszczenia" z organizmu. Jej metody miały rzekomo leczyć wszystko - od bólu zęba po gruźlicę.

W 1902 roku Linda nie tylko uzyskała rozwód z pierwszym mężem, ale prawdopodobnie popełniła swoje pierwsze morderstwo. Jej pacjentka, kobieta o imieniu Gertruda, zmarła w wyniku drastycznej kuracji głodowej. Sekcja zwłok jednoznacznie wskazywała na śmierć z głodu. Dodatkowo wśród rzeczy osobistych zmarłej brakowało wielu kosztowności, które prawdopodobnie przywłaszczyła sobie Linda.

Mimo podejrzeń śledczych, Linda uniknęła procesu o morderstwo z kilku powodów. Po pierwsze, nie posiadała uprawnień lekarskich, więc nie mogła być sądzona za błąd w sztuce medycznej. Po drugie, ofiara dobrowolnie poddała się kuracji. Po trzecie, brakowało dowodów na kradzież kosztowności zmarłej.

Śmierć Gertrudy stała się wzorcem dla późniejszych zbrodni Lindy. Kobieta nauczyła się, jak manipulować prawem i wykorzystywać dobrowolność pacjentów jako tarczę ochronną przed oskarżeniami. Jednocześnie odkryła, że może czerpać korzyści finansowe z majątków swoich ofiar.

Krótko po rozwodzie Linda wyszła za Samuela Christmana Hazzarda, absolwenta West Point i byłego wojskowego. Samuel miał jednak mroczną przeszłość. Zaprzepaścił karierę wojskową, defraudując wojskowe pieniądze. Co gorsza, był dwukrotnie żonaty i nie rozwódł się z drugą żoną przed ślubem z Lindą, dopuszczając się bigamii.

Skandal związany z bigamią Samuela został nagłośniony przez prasę i niekorzystnie wpłynął na rozwój kariery Lindy. Samuel został skazany na 2 lata więzienia za swoje przestępstwa. Po odbyciu wyroku para zdecydowała się zacząć życie od nowa i w 1906 roku przeniosła się do stanu Waszyngton, do leżącej niedaleko Seattle osady Olalla.

Wybór Waszyngtonu nie był przypadkowy. Prawo tego stanu posiadało lukę prawną, która pozwalała na działalność osób praktykujących alternatywne rodzaje medycyny bez stosownych uprawnień czy studiów medycznych. To właśnie dzięki tej luce Linda mogła zacząć przedstawiać się jako "dr Linda Hazzard" i oficjalnie praktykować medycynę.

W Olalla Hazzardowie założyli Hazzard's Institute of Natural Therapeutics na 40-akrowej posiadłości zwanej Wilderness Heights. Mieszkańcy szybko nadali temu miejscu przydomek "Starvation Heights" - Wzgórze Głodu. Nazwa ta okazała się prorocza, gdyż w ciągu następnych lat miejsce to stało się sceną licznych morderstw.

Linda opublikowała w 1908 roku książkę "Fasting for the Cure of Disease", która zyskała kultowe grono zwolenników. Dzieło to stało się podstawą jej praktyki medycznej i narzędziem reklamowym dla sanatorium. W książce Linda szczegółowo opisywała swoje metody lecznicze i przekonywała czytelników o ich skuteczności.

Początkowo Linda działała głównie w Seattle, lokując swoich pacjentów w hotelach i wynajmowanych apartamentach.

Podstawą "terapii" Lindy Hazzard były ekstremalne głodówki trwające tygodnie lub miesiące. Pacjenci otrzymywali jedynie małe porcje wywaru z pomidorów lub szparagów, czasami uzupełnione sokiem pomarańczowym. Dzienna racja pokarmowa często ograniczała się do dwóch filiżanek bulionu.

Oprócz głodzenia, pacjenci byli poddawani brutalnym masażom, które świadkowie opisywali jako bicie. Linda stosowała również długotrwałe lewatywy - niektóre trwały nawet 12 godzin. Pacjenci często tracili przytomność podczas tych zabiegów. Pielęgniarki zeznawały później, że słyszały krzyki bólu i cierpienia dochodzące z pokojów zabiegowych.

Linda uzasadniała swoje metody teorią, że "Apetyt to Żądza; Głód to Pragnienie. Żądza nigdy nie jest zaspokojona; ale Pragnienie zostaje ulżone, gdy potrzeba zostanie zaspokojona". Według jej przekonań, większość ludzi mylnie interpretowała sygnały swojego ciała, jedząc z żądzy zamiast z rzeczywistego głodu. Jej zadaniem było nauczenie pacjentów rozróżniania między tymi stanami.

Linda Hazzard nie ograniczała się jedynie do pobierania opłat za swoje "leczenie". Systematycznie okradała swoich pacjentów z kosztowności, pieniędzy i cennych przedmiotów. Wielu pacjentów, osłabionych głodem i manipulowanych psychicznie, zmieniało testamenty na jej korzyść. Linda zdobywała również pełnomocnictwa do zarządzania majątkami swoich ofiar.

Szczególnie cyniczne było to, że Linda wykorzystywała słabość psychiczną swoich pacjentów, wynikającą z długotrwałego głodzenia. Wycieńczeni ludzie tracili zdolność krytycznego myślenia i łatwo ulegali jej sugestiom. Kobieta prezentowała się jako ich jedyna nadzieja na wyzdrowienie, co czyniło ich całkowicie zależnymi od jej woli.

Jeden z najbardziej szokujących przypadków dotyczył pacjenta znalezionego martwego z raną postrzałową na terenie posiadłości. Początkowo założono, że mężczyzna popełnił samobójstwo, ale z czasem coraz więcej wskazywało na to, że to Linda go zastrzeliła.

Najbardziej znanym przypadkiem ofiar Lindy Hazzard były Claire i Dorothea Williamson - zamożne siostry pochodzące z Wielkiej Brytanii. Były to sieroty po brytyjskim oficerze, uważane przez bliskich za hipochondryczki. Kobiety podróżowały po Kanadzie i USA w poszukiwaniu alternatywnych metod leczenia swoich drobnych dolegliwości, takich jak bóle reumatyczne.

Po przeczytaniu książki Hazzard siostry zdecydowały się udać do jej sanatorium, skuszone wizją uroczego ośrodka, gdzie miały być poddawane zabiegom i spożywać domowy wywar z lokalnych świeżych warzyw. W lutym 1911 roku przybyły do Seattle, gdzie Linda ulokowana je w apartamentach w budynku Buena Vista. Rzeczywistość okazała się jednak brutalna.

Siostry były karmione jedynie wywarem z pomidorów z puszki oraz poddawane brutalnym masażom i częstym lewatywom. 22 kwietnia 1911 roku, zbyt słabe by chodzić, zostały przewiezione na noszach do ambulansu, a następnie łodzią do Olalla. Tam umieszczono je w pokoju na poddaszu domu Hazzard. Siedemnaście dni później, 18 maja 1911 roku, Claire Williamson zmarła, ważąc mniej niż 23 kilogramy.

Śmierć Claire Williamson w końcu zwróciła uwagę władz na praktyki Lindy Hazzard. Przyjaciółka rodziny, Margaret Conway, otrzymała anonimowy telegram z prośbą o pilne odwiedzenie sióstr w ośrodku w Olalla. Gdy dotarła na miejsce, dowiedziała się, że Claire już nie żyje, a Dorothea jest w stanie krytycznym i została uznana za chorą psychicznie.

Margaret Conway zauważyła, że Linda nosiła ubrania i biżuterię należące do sióstr Williamson. Dodatkowo odkryła, że testament Claire został sfałszowany, a kobieta została okradziona z pieniędzy i kosztowności. Conway zorganizowała prawną batalię o uwolnienie Dorothei, która w momencie opuszczenia ośrodka ważyła zaledwie 27 kilogramów.

Linda Hazzard została aresztowana 5 sierpnia 1911 roku. Proces rozpoczął się 15 stycznia 1912 roku i trwał kilka miesięcy. Zeznawało ponad stu świadków i piętnastu lekarzy. Podczas procesu ujawniono, że Linda celowo głodziła swoich podopiecznych, stosowała wobec nich przemoc oraz ich okradała. Udowodniono jej udział w śmierci co najmniej 14 osób w latach 1908-1911.

W 1913 roku Linda Hazzard została skazana na karę od 2 do 20 lat pozbawienia wolności za zabójstwo Claire Williamson w celach rabunkowych. Wyrok brzmiał na zabójstwo, nie morderstwo. Prasa spekulowała, że gdyby była mężczyzną, zostałaby skazana za morderstwo pierwszego stopnia.

Linda została osadzona w stanowym więzieniu w Walla Walla w stanie Waszyngton. Mogła ubiegać się o zwolnienie po dwóch latach i tak też się stało. Wyszła na wolność 26 grudnia 1915 roku i otrzymała pełne ułaskawienie od gubernatora Ernesta Listera w 1916 roku pod warunkiem opuszczenia Stanów Zjednoczonych.

Natychmiast po uwolnieniu Linda wyjechała z mężem do Nowej Zelandii, gdzie kontynuowała swoją nielegalną praktykę lekarską do 1920 roku. Gdy znów zaczęły jej grozić konsekwencje prawne, powróciła do USA, do Olalla. Tam założyła Linda Hazzard School of Health i pod przykrywką badań nad leczniczymi głodówkami potajemnie nadal praktykowała "medycynę".

Po powrocie do Stanów Zjednoczonych Linda kontynuowała swoją działalność do 1935 roku, gdy jej ośrodek spłonął w niewyjaśnionych okolicznościach. Mimo zaawansowanego wieku, kobieta nie rezygnowała ze swoich przekonań medycznych. Wręcz przeciwnie - w obliczu własnej choroby postanowiła zastosować wobec siebie te same metody, które przez dziesięciolecia narzucała swoim pacjentom.

W 1938 roku, w wieku 70 lat, Linda Hazzard zachorowała i zdecydowała się leczyć własną metodą - radykalną głodówką. Ironia losu sprawiła, że kobieta, która przez całe życie głodziła innych, sama stała się ofiarą swojego "leczenia". Zmarła w wyniku zagłodzenia 24 czerwca 1938 roku, udowadniając w ten sposób śmiertelną skuteczność swoich metod.