Melanie Thornton. Głos, który pokochała cała Europa

Melanie Thornton nie planowała podboju Europy, gdy w 1991 roku śpiewała w nocnych klubach Stanów Zjednoczonych. Charleston, rodzinne miasto w Południowej Karolinie, było punktem wyjścia – ale nie celem. Niemcy stały się tym miejscem, gdzie amerykańska wokalistka mogła rozwinąć skrzydła, co w tamtych latach było rzadkością. Europa szukała głosów, które nadałyby eurodance’owi autentyczność.

Przełom przyszedł w 1994 roku, gdy Thornton dołączyła do La Bouche. Wcześniej śpiewała w Top 4 – zespole, który nie zapisał się w historii muzyki, ale pozwolił jej znaleźć się w odpowiednich studyjnych kręgach. Malcolm McCray rapował, ona śpiewała – ten układ był wtedy modny i skuteczny. "Sweet Dreams" stał się hitem niemal natychmiast, choć sukces ten nie przyszedł łatwo.

Warto zauważyć, że Thornton nie była typową europejską artystką eurodance. Jej głos miał soul, ciepło, które wyróżniało się na tle syntetycznych brzmień tamtej epoki. To właśnie ta różnica sprawiła, że La Bouche wybijało się ponad przeciętność gatunku. Nie każdy singiel miał szansę na złoto w trzech krajach jednocześnie.

Album "Sweet Dreams" z 1995 roku osiągnął trzecie miejsce w Niemczech i trafił na listy przebojów w pięciu krajach. Złoto, srebro, platyna – te wyróżnienia spływały jak z rękawa, szczególnie dla "Be My Lover", który w Niemczech dotarł na szczyt. Sukces tego utworu pokazał, że formuła La Bouche działa: prosty tekst, chwytliwa melodia, mocny wokal.

Kolejne single – "Fallin’ in Love", "I Love to Love", "Bolingo" – utrzymywały zespół na fali, choć żaden już nie powtórzył triumfu "Be My Lover". Drugi album, "S.O.S." z 1998 roku, osiągnął zaledwie 52. miejsce w Niemczech. To było ostrzeżenie: eurodance jako gatunek zaczynał tracić impet, a słuchacze szukali czegoś nowego. Thornton najwyraźniej wyczuła ten moment.

Wokalistka gościnnie pojawiała się w utworach innych zespołów – Orange Blue, Le Click – co pokazywało jej wszechstronność i rozpoznawalność. To nie była już tylko twarz La Bouche, ale samodzielna marka. Decyzja o opuszczeniu zespołu w 1999 roku była logiczna, choć ryzykowna.

"Ready to Fly" – debiutancki album solowy z 2001 roku – dotarł do piątego miejsca w Niemczech i uzyskał status złotego. To był sukces, zwłaszcza jak na artystkę, która odeszła z popularnego zespołu. Single "Love How You Love Me" i "Heartbeat" radziły sobie dobrze na listach przebojów, ale prawdziwym fenomenem okazała się "Wonderful Dream (Holidays Are Coming)".

Ta piosenka stała się nieoficjalnym hymnem Coca-Coli na przełomie 2001 i 2002 roku. Dwukrotna platyna w Niemczech, obecność w reklamach, rotacja w radiu – Thornton osiągnęła to, o czym marzy wielu artystów: stworzenie utworu, który żyje własnym życiem. Pytanie tylko, czy chciała być kojarzona głównie ze świąteczną reklamą napoju?

Kariera nabrała rozpędu. Koncerty w Niemczech, występy telewizyjne, plany promocyjne – wszystko wskazywało na to, że Thornton będzie jedną z czołowych solistek na rynku niemieckim. 24 listopada 2001 roku wystąpiła w Lipsku, a następnie wsiadła do samolotu do Zurychu, gdzie czekały na nią spotkania z mediami. Nie dotarła na miejsce.

Crossair Flight 3597 rozbił się w pobliżu Bassersdorf w Szwajcarii tej samej nocy. Zginęło 24 pasażerów i członków załogi, w tym Melanie Thornton oraz dwie wokalistki z zespołu Passion Fruit – Nathaly van het Ende i Maria Serrano Serrano. Trzy artystki, trzy kariery przerwane w jednym momencie.

Muzyka eurodance straciła jedną z najbardziej rozpoznawalnych wokalistek. Thornton miała 34 lata i była u szczytu solowej kariery. Po jej śmierci wydano kompilacje – "The Best of La Bouche featuring Melanie Thornton" w 2002 roku, "Memories – Her Most Beautiful Ballads" rok później. To były pośmiertne hołdy, ale także przypomnienie, jak wiele zdążyła nagrać w ciągu dekady.