Mordercze biegi górskie w Zakopanem. Zawodnicy biegli szybciej niż wjeżdża kolejka

Zawody rozpoczęły się wcześnie rano na stoku narciarskim Szymoszkowa. Tam, jeszcze przed godziną 9:00, zawodnicy stanęli na starcie pierwszego z czterech podbiegów. Następnie mierzyli się z Harendą, po czym przenieśli się pod Wielką Krokiew – raz biegnąc jej prawą stroną szlakiem turystycznym, a na koniec – schodami po lewej stronie. To właśnie ten ostatni bieg wyłonił ostateczną klasyfikację, a zawodnicy startowali w nim w odstępach czasowych w kolejności wynikającej z poprzednich trzech startów.

Na każdym z odcinków panował absolutny zakaz używania kijów – wszystko trzeba było wywalczyć nogami i płucami. Suma czasów ze wszystkich czterech biegów decydowała o miejscu na podium. Jeśli ktoś nie zmieścił się w limicie, otrzymywał pięć minut kary.

Widok biegaczy wspinających się w takim tempie, że mijali turystów jadących kolejką linową, robił ogromne wrażenie. Trasy były wymagające – na Harendzie wciąż rosła trawa i nie brakowało błotnistych fragmentów, co czyniło ten odcinek wyjątkowo męczącym. Z kolei bieg po schodach Wielkiej Krokwi, mimo że wyglądał na najkrótszy, dla wielu okazał się zaskakująco trudny – wymagał innego rodzaju siły i techniki.

W klasyfikacji seniorów mężczyzn bezkonkurencyjny był Jakub Bachleda-Księdzularz z Zakopanego, który uzyskał łączny czas 25:48,31. Tuż za nim uplasowali się Marcin Kunz (Kraków) i Arkadiusz Kwiatkowski (również z Krakowa), których dzieliły zaledwie trzy sekundy.

Wśród seniorek najlepsza okazała się Ewelina Orawiec z Zakopanego z czasem 36:20,88. Za nią uplasowały się Aleksandra Stodolak (Strzyżów) oraz Julia Kudlińska (Wieliczka).

W pozostałych kategoriach triumfowali m.in. Katarzyna Zych (Masters K), Marek Voška ze Słowacji (Masters M) oraz Zbigniew Radomski (Super Weteran M).

Wśród uczestników dało się wyczuć nie tylko sportową zaciętość, ale i wzajemny szacunek oraz poczucie wspólnoty. Maciej z Łodzi i Barbara z Wieliczki opowiadali, jak biegi stały się częścią ich życia:

– Znamy się z pracy, ale bieganie nas połączyło. Rywalizacja? Jest, i to mocna! Ja nie lubię być wyprzedzany – mówił Maciej – ale to właśnie motywuje.

Dla obojga najtrudniejsza była Harenda: – Stroma, dużo trawy, a czasem i przeszkody. Bieg bardziej przypominał wspinaczkę niż klasyczne podbiegi – dodaje Barbara.

Aleksandra Stodolak, która zajęła drugie miejsce w kategorii Senior K, podkreślała, że najbardziej wymagającym biegiem okazała się dla niej Szymoszkowa.

– Najdłuższy, najbardziej zróżnicowany, a końcówka naprawdę dawała w kość. Za to schody na Wielkiej Krokwi, których najbardziej się bałam, okazały się dla mnie najprzyjemniejsze – mówiła ze śmiechem po zakończeniu zawodów.

Nie zabrakło też rodzinnych historii. Daniel Stachoń z Zakopanego wystartował razem z synami:

– Najpierw to ja ich zachęcałem, teraz oni motywują mnie. Starszy biega już świetnie, młodszego jeszcze trzeba trochę podganiać, ale najważniejsze, że robimy to razem – powiedział.

Dla nich również Harenda była najtrudniejsza. – Wszystko przez trawę i nierówności. Po płaskim można czasem odpocząć – tutaj nie ma gdzie. Albo biegniesz, albo idziesz na czworakach.