Najdziwniejsze polskie zabobony. W co wierzyli nasi pradziadkowie?

W wielu regionach Polski wierzono, że wbity w stół nóż przyciąga kłótnie, nieszczęścia, a nawet złe moce. Ostry przedmiot rozdzierał domową harmonię, a sam stół – uznawany za miejsce święte, centrum domowego życia – nie powinien być tak traktowany. Mówiono, że wbity nóż przyciąga demona, który "siada między domownikami i jątrzy". Na Mazowszu pojawiały się też ostrzeżenia, że taki gest może zwiastować śmierć gospodarza.

Choć dziś może to budzić śmiech lub zażenowanie, dawniej wierzono, że puszczenie gazów ma działanie ochronne – szczególnie wobec uroku. Gdy ktoś wyrażał zbyt entuzjastyczny zachwyt, zwłaszcza wobec dziecka 

 starsze osoby dodawały żartobliwie, ale i z pewnym przekonaniem: 

Miało to zakłócić harmonię chwili i odeprzeć złą energię. Gazy postrzegano jako „przepuszczenie” złej siły – analogicznie do splunięcia przez lewe ramię czy trzykrotnego odpukania w niemalowane drewno. Choć nikt nie mówił o tym głośno, wiele babć traktowało to jak dyskretny amulet.

Przyszywanie guzika lub łatanie dziury w ubraniu, które masz na sobie, było uważane za skrajnie niebezpieczne. Mogło to skutkować „zaszyciem” rozumu (u dzieci), płodności (u kobiet), a nawet zamknięciem drogi do szczęścia. Dlatego matki pilnowały, by choć trochę zdjąć ubranko z dziecka przed szyciem, nawet jeśli chodziło tylko o rękaw.

W niektórych regionach Polski, zwłaszcza na Lubelszczyźnie, wierzono, że pranie w czasie świąt (np. w Boże Narodzenie czy Wielkanoc) może przynieść nieszczęście. Dlaczego? Bo dusze zmarłych miały wtedy przechadzać się po świecie żywych. Wylać na nie brudną wodę z prania oznaczało „utopić duszę” – a to mogło przynieść zemstę zza grobu.

Patrzenie na księżyc w pełni przez szybę miało powodować lunatykowanie, obłęd, a nawet kontakt z duchami. Księżyc miał „ciągnąć duszę przez szkło”, a odbicie w szybie działało jak brama między światami. Dlatego w wielu domach na czas pełni zasłaniano okna białą tkaniną.

Kichanie uważano za moment graniczny – chwilowe „uchylenie bramy” między światem żywych i zmarłych. Wierzono, że w momencie kichnięcia dusza może opuścić ciało, nawet na ułamek sekundy. Dlatego tak ważne było, by nie pozwolić jej zniknąć lub dać się przejąć złym siłom. 

Okrzyk "Na zdrowie!" był więc czymś więcej niż grzecznością – stanowił ochronę duchową. Milczenie w takiej chwili mogło być wręcz niebezpieczne.

W niektórych regionach mówiono też, że pierwsze kichnięcie oznacza zdrowie, drugie –myśli ukochanej osoby, trzecie – chorobę, a czwarte – śmierć lub omen nieszczęścia. By uniknąć ryzyka, niektórzy unikali kichania przy nowiu, w czasie Wigilii albo przy stole. Kichnięcie w złym momencie mogło „popsuć” wróżbę lub rytuał domowy.

Ten rzadki przesąd mówił, że siedzenie przy stole z nagimi stopami, szczególnie zdjęcie skarpetek w jego pobliżu, „odsłania człowieka przed siłami spod ziemi” i może skutkować chorobami nóg. Tłumaczono to także brakiem szacunku wobec świętości stołu jako miejsca rodzinnego rytuału.

Zabicie pająka miało sprowadzać biedę, zwłaszcza jeśli zrobiło się to rano lub w piątek. Pająki były postrzegane jako zwiastuny dostatku – jeśli pojawiły się przy piecu lub na stole, traktowano to jako wróżbę finansowego szczęścia.

Wierzono, że spadająca i pionowo wbita w klepisko igła jest złym omenem – zapowiada zdradę w małżeństwie lub związku. 

– mawiano na wsiach, zwłaszcza w Małopolsce.

Polskie domy dawniej nie były puste – przynajmniej nie według wierzeń ludowych. W kątach izb, za piecem, pod łóżkiem czy przy progu miały przebywać istoty, które mogły być zarówno opiekunami, jak i źródłem niepokoju. Choć niewidzialne, obecne były stale – słyszane w trzasku drewna, szeleście słomy czy w nagłym dreszczu, który przebiegał po plecach. Za chwilę poznasz najdziwniejsze z  domowych duchów, które przez wieki towarzyszyły naszym przodkom.

Znana w Polsce (szczególnie we wschodnich regionach), Kikimora była duchem kobiecym, który mieszkał za piecem lub pod progiem. Mogła albo pomagać w domu – zamiatać, szyć – albo straszyć, jeśli została zlekceważona. Często wiązano ją z niespokojnymi snami i dziwnymi dźwiękami nocą. Przypominała karlicę o ostrych rysach, ubraną w łachmany.

Maleńkie, często niewidzialne istoty zamieszkujące kąty domostwa, szczególnie za piecem. Wierzono, że są duszkami przodków, które chronią dom i pomagają w gospodarstwie. Należało zostawiać im resztki jedzenia, mleko lub okruszki, by nie poczuły się urażone. Gdy były niezadowolone – straszyły, tłukły naczynia, a nawet powodowały choroby.

Był to cichy duch, który mieszkał w najciemniejszym kącie izby. Nie wyrządzał krzywdy, dopóki go nie rozgniewano – np. głośnymi kłótniami, brakiem porządku lub niedostatkiem modlitwy. Uważano, że to duch opiekuńczy domu, ale też surowy i wymagający.

Łożny to mało znana, ale prawdziwa postać z ludowych wierzeń. Duch, który zamieszkiwał przestrzeń pod łóżkiem i wychodził nocą, by siać niepokój. Miał szeptać do uszu śpiących, przynosić koszmary lub wyciągać rękę spod łóżka. Dzieci straszono nim, by nie schylały się nocą do podłogi.

Dawniej zabobony były częścią codziennego życia. Dziś możemy się z nich śmiać, ale warto pamiętać, że przez wieki były formą ludowej psychologii, sposobem na okiełznanie chaosu i lęku. Może i brzmią absurdalnie, ale kto wie – może czasem lepiej wyjąć ten nóż ze stołu… tak na wszelki wypadek.

• Ogrodowska, Barbara – Zwyczaje, obrzędy i tradycje w Polsce, Wydawnictwo Sport i Turystyka – MUZA S.A., 2000.
• Moszyński, Kazimierz – Kultura ludowa Słowian, Tom II: Kultura duchowa, Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 1967.
• Gloger, Zygmunt – Encyklopedia staropolska, Warszawa: Wiedza Powszechna, 1900.
• Kolberg, Oskar – Dzieła wszystkie, tomy regionalne (m.in. „Chełmskie”, „Wielkopolska”, „Małopolskie”), PAN – Instytut Sztuki.
• Krzyżanowski, Julian – Polska bajka ludowa w układzie systematycznym, t. I–IV, Państwowy Instytut Wydawniczy, 1962–1976.