Niewidomy żołnierz. Historia, która wzrusza do dziś
Sierżant Armii Unii stracił wzrok podczas walki w Gettysburgu. Po tej bitwie wrócił do cywilnego życia, ucząc się alfabetu Braille’a i prowadząc warsztat w Nebraska.
Jefferson Coates
Młodość w Wisconsin i wstąpienie do armii
Francis Jefferson Coates przyszedł na świat w sierpniu 1843 roku w hrabstwie Grant jako syn Williama Coatesa i Cynthii Cain. Choć urodził się w tym miejscu, oficjalnym domem rodziny była Boscobel w Wisconsin. Kilka dni po osiemnastych urodzinach zaciągnął się do służby w sierpniu 1861 roku.
Uchwycił go monitoring. Nagranie z Rossmanna trafiło do sieci
Służbę rozpoczął w 7. Pułku Piechoty Wisconsin, zwanym też Żelazną Brygadą. Szybko awansował najpierw na korporała, a potem na sierżanta. Pierwszą ranę odniósł we wrześniu 1862 roku podczas starcia pod South Mountain.
Tragiczne obrażenia w Pensylwanii
Walki w Gettysburgu w lipcu 1863 roku przyniosły Coatesowi straszliwą ranę zmieniającą jego życie na zawsze. Kula karabinowa weszła za prawym okiem i wyszła za lewym, przecinając przy tym nerwy łączące obie gałki oczne. Według niektórych źródeł został również uderzony szablą w bok podczas tej samej bitwy.
Utrata wzroku nastąpiła podczas walk w rejonie Herbst Woods. Dowództwo armii odnotowało niezwykły heroizm sierżanta w dokumentach oficjalnych. Medal Honoru otrzymał dopiero w lutym 1890 roku za niezrównane męstwo podczas tej akcji bojowej.
Wypisano go z wojska we wrześniu 1864 roku po zakończeniu trzyletniej służby z powodu niepełnosprawności. Powrócił do Boscobel jako niewidomy weteran w wieku dwudziestu jeden lat.
Warsztat szczotkarski i rodzina w Nebrasce
Coates opanował alfabet Braille’a i nauczył się produkować szczotki mimo ślepoty. W kwietniu 1867 roku poślubił Rachel Sarah Drew, z którą założył liczną rodzinę. Para doczekała się pięciorga dzieci między 1867 a 1879 rokiem – Francisa, Henrietty, Williama, Reny i Evy.
Rodzina przeniosła się do Dorchester w Nebrasce w początkach lat siedemdziesiątych XIX wieku. Coates prowadził tam swój warsztat i utrzymywał żonę z dziećmi z produkcji szczotek. Zapalenie płuc zakończyło jego życie w styczniu 1880 roku, gdy miał trzydzieści sześć lat.
Pochowano go na cmentarzu miejskim w Dorchester w hrabstwie Saline. Medal Honoru otrzymał pośmiertnie dziesięć lat po śmierci za bohaterstwo sprzed prawie trzydziestu lat.
