Pokonał Krzyżaków i Szwedów. Władca, który zmienił historię Rusi
Miał odwagę stanąć do walki z zachodnimi rycerzami i mądrość, by klęknąć przed chanem Złotej Ordy. Pokonał Szwedów, rozbił Krzyżaków, ale jego największym atutem była polityka, nie wojna. Poznajcie Aleksandra Newskiego, uważanego za jednego z najważniejszych władców ruskich.
Książę nowogrodzki Aleksander Newski
Aleksander przyszedł na świat 30 maja 1220 roku w Peresławiu Zaleskim. Był synem księcia Jarosława II i Teodozji, wnukiem Wsiewołoda III, prawnukiem Jurija Dołgorukiego, a zarazem potomkiem Włodzimierza Monomacha.
W wieku zaledwie 16 lat objął tron w Nowogrodzie, jednym z najważniejszych miast północnej Rusi. Było to możliwe dzięki staraniom ojca i poparciu bojarów. Aleksander od początku wykazywał się nieprzeciętną inteligencją, zdecydowaniem i zmysłem politycznym. Jako młody książę musiał nie tylko zyskać szacunek znanych z niezależności mieszkańców Nowogrodu, ale też bronić ich interesów wobec sąsiednich potęg – Szwecji, Niemców i Tatarów.
Zwycięzca spod Newy
15 lipca 1240 roku zapisał się złotymi zgłoskami w historii Rusi. Aleksander poprowadził wówczas niewielką armię nowogrodzką przeciwko szwedzkiemu najazdowi u ujścia rzeki Iżora do Newy. Jak głosi tradycja, sam ranił wodza nieprzyjacielskiego, zapewniając błyskotliwe zwycięstwo swoim wojskom.
Sukces ten, choć nie do końca potwierdzony przez źródła szwedzkie, miał ogromne znaczenie propagandowe. Aleksander zyskał przydomek "Newski" i stał się bohaterem Rusi.
Bitwa na lodzie (1242)
Druga słynna kampania Aleksandra miała miejsce dwa lata później. W 1242 roku armia księcia starła się z zakonem kawalerów mieczowych i wojskami krzyżackimi na zamarzniętym Jeziorze Czudzkim (Pejpus). Starcie to (tzw. "bitwa na lodzie") stało się jednym z symboli walki Rusi z ekspansją zachodniego chrześcijaństwa.
Podczas bitwy Aleksander Newski zastosował skuteczną taktykę, pozwalając rycerzom niemieckim wejść głęboko na lód, a następnie uderzył na ich skrzydła, doprowadzając do ich klęski. Kroniki nowogrodzkie opisują to starcie z wielkim entuzjazmem, podkreślając geniusz dowódczy księcia. Choć niektóre relacje, jak "latopis Troicki", są bardziej oszczędne, nie sposób przecenić znaczenia tej bitwy w pamięci zbiorowej Rusi.
Aleksander Newski a Tatarzy
Największym wyzwaniem dla Aleksandra Newskiego nie byli jednak Szwedzi czy Krzyżacy, lecz Mongołowie, którzy w XIII wieku podporządkowali sobie ogromne połacie ziem ruskich. Aleksander, w przeciwieństwie do wielu innych książąt, obrał drogę kompromisu. Udał się bowiem do Złotej Ordy i uzyskał zatwierdzenie swej władzy z rąk tatarskiego chana. Jego pragmatyzm zapewnił Rusi względny pokój, choć wielu ówczesnych i późniejszych obserwatorów nie potrafiło wybaczyć mu tej ugody.
Nie był to jednak wybór prosty. Aleksander musiał lawirować między okrutnymi żądaniami Tatarów a interesem własnego narodu i cerkwi. W 1252 roku dzięki poparciu chana Sartaka uzyskał władzę nad całą Rusią i został wielkim księciem włodzimierskim. Uczyniło go to najpotężniejszym z książąt ruskich.
Śmierć Aleksandra Newskiego
Aleksander Newski zmarł 14 listopada 1263 roku w drodze powrotnej z Ordy, gdzie próbował po raz kolejny bronić interesów Rusi. Według kronikarzy, przed śmiercią wstąpił do klasztoru i przyjął imię zakonne Aleksy. Jego pogrzeb miał niezwykły przebieg. Ciało złożono bowiem w klasztorze Narodzenia Bogurodzicy we Włodzimierzu, a kiedy metropolita próbował włożyć w ręce zmarłego gramotę duchowną, książę miał cudownie otworzyć dłoń i ją przyjąć. Dla wielu był to znak jego świętości.
Kult Aleksandra rozpoczął się lokalnie i powoli rozprzestrzeniał się po całej Rusi. W XIV wieku pisano już jego żywoty, a wieść o cudach przy jego grobie przyciągała pielgrzymów. W 1380 roku, przed bitwą na Kulikowym Polu, jego duch miał objawić się modlącym się mnichom i zapewnić zwycięstwo prawnukowi – Dymitrowi Dońskiemu.
W XVI wieku Aleksander został oficjalnie kanonizowany przez Cerkiew prawosławną. Zaczęto czcić go jako świętego męża, który łączył cnoty władcy i mnicha. Powstawały kolejne redakcje jego żywota, tworzono kanony liturgiczne i ikonograficzne. W ikonach z tego okresu Aleksander występuje zazwyczaj w szacie monastycznej, z dłońmi złożonymi do modlitwy. Cerkiew widziała w nim wzór chrześcijańskiego władcy, który na końcu życia porzuca świat i oddaje się Bogu.
