Rok 2003. Dostała zawału serca w samolocie. Tak uratowano jej życie

Dorothy Fletcher wyruszała z Manchesteru pełna radości i oczekiwania. Towarzyszyła jej córka Christine, która miała poślubić swojego narzeczonego Garetha w malowniczym Lake Berkeley na Florydzie. Dla 67-letniej babci z Liverpoolu ten transatlantycki lot oznaczał spełnienie marzeń – była pierwszą podróżą do Ameryki i okazją do uczestnictwa w najważniejszym dniu w życiu córki.

Samolot wzbił się w powietrze zgodnie z planem, a Fletcher delektowała się widokiem oceanu za oknem. Nic nie zapowiadało dramatu, który miał się rozegrać na wysokości kilku tysięcy metrów nad Atlantykiem. Pasażerowie zajęli się typowymi czynnościami podczas długiej podróży – jedni czytali, inni drzemali lub rozmawiali ze współtowarzyszami podróży.

Około połowy lotu Fletcher poczuła nagły, przeszywający ból w klatce piersiowej, który rozszerzył się na plecy i ramię. Towarzyszyły mu nudności, pocenie się i duszność – klasyczne objawy zawału serca. Kobieta osunęła się w ramiona przerażonej córki, która natychmiast wezwała pomoc. Christine Penman wiedziała, że sytuacja jest krytyczna.

Stewardesa nie wahała się ani chwili. Przez system nagłośnieniowy zabrzmiało pytanie, które w takiej sytuacji może zadecydować o życiu lub śmierci: "Czy jest na pokładzie lekarz?". To, co stało się następnie, przerosło najśmielsze oczekiwania załogi i pasażerów.

Reakcja na wezwanie przerosła wszystkie wyobrażenia. Nie wstał jeden ani dwóch lekarzy – z miejsc podniosło się równocześnie 15 osób. Wszyscy byli kardiologami zmierzającymi na konferencję medyczną w Orlando, gdzie mieli prezentować najnowsze osiągnięcia w dziedzinie chorób serca. Przypadek sprawił, że najlepsi specjaliści od tej konkretnej przypadłości znaleźli się dokładnie tam, gdzie byli najbardziej potrzebni.

Lekarze ruszyli natychmiast w stronę Dorothy, przekształcając wąski korytarz samolotu w prowizoryczną salę operacyjną. Każdy z nich przejął określoną rolę w akcji ratunkowej, wykorzystując swoje lata doświadczenia w ratowaniu pacjentów z zawałem serca. Zespół działał z precyzją godną najlepszych szpitalnych oddziałów kardiologicznych, koordynując swoje działania mimo stresujących warunków na pokładzie lecącego samolotu.

Wykorzystując pokładowy zestaw medyczny, specjaliści założyli Dorothy wkłucie dożylne i podali niezbędne leki stabilizujące pracę serca. Monitorowali jej funkcje życiowe, kontrolując puls i ciśnienie tętnicze krwi.

Christine Penman obserwowała akcję ratunkową z mieszanką strachu i nadziei. Późnej wspominała, że widok 15 lekarzy biegających wokół jej matki był jednocześnie przerażający i pocieszający. Wiedziała, że jeśli ktokolwiek może uratować Dorothy, to właśnie ci specjaliści.

Kapitan samolotu, informowany na bieżąco o stanie pacjentki, podjął decyzję o zmianie kursu. Zamiast lecieć bezpośrednio do Florydy, maszyna skierowała się do Charlotte w Północnej Karolinie, gdzie Dorothy mogła otrzymać natychmiastową pomoc medyczną w pełni wyposażonym szpitalu. Lądowanie awaryjne odbyło się pomyślnie, a zespół kardiologów przekazał pacjentkę miejscowym lekarzom wraz ze szczegółowymi informacjami o udzielonej pomocy.

Dorothy spędziła 2 dni na oddziale intensywnej terapii Charlotte Medical Centre. Jej stan stopniowo się poprawiał dzięki profesjonalnemu leczeniu szpitalnemu i szybkiej interwencji kardiologów na pokładzie samolotu. Lekarze w Charlotte potwierdzili, że bez natychmiastowej pomocy specjalistów Fletcher prawdopodobnie nie przeżyłaby lotu.

Po dwóch dniach intensywnego leczenia Dorothy została przeniesiona na oddział ogólny, gdzie spędziła kolejne 3 dni. Jej organizm odpowiadał dobrze na terapię, a funkcje serca stopniowo wracały do normy. Lekarze wyrażali zdziwienie szybkością regeneracji, podkreślając znaczenie błyskawicznej interwencji kardiologów na pokładzie samolotu.

Najbardziej zaskakującym aspektem całej historii był fakt, że Dorothy nie poznała nazwisk swoich ratowników. W chaosie akcji ratunkowej i późniejszego transportu do szpitala, nikt nie pomyślał o wymianie danych personalnych. Kardiologowie odlecieli na swoją konferencję, pozostawiając za sobą uratowane życie i wdzięczną rodzinę.

Najbardziej wzruszającym epilogiem tej historii był fakt, że Dorothy zdążyła na ślub córki. Po tygodniu spędzonym w szpitalu w Charlotte, babcia dotarła do Lake Berkeley, gdzie Christine poślubiła swojego narzeczonego Garetha.

Christine Penman wspominała później, że 2003 rok był jednocześnie najlepszym i najgorszym rokiem w jej życiu. Z jednej strony wyszła za mąż za ukochanego mężczyznę, z drugiej niemal straciła matkę w dramatycznych okolicznościach. "Zawdzięczamy tym kardiologom i liniom lotniczym tak wiele" – mówiła młoda żona. "Moja mama nie byłaby dziś z nami, gdyby nie ci lekarze".