Święta Monika. Niezłomna kobieta starożytności

Monika, urodzona około 332 roku w Tagaście w Północnej Afryce, dorastała w duchu wiary chrześcijańskiej. Gdy nadszedł czas zamążpójścia, los zesłał jej Patrycjusza, pogańskiego urzędnika z gwałtownym charakterem.

Małżeństwo to było nad wyraz nieudane. Mimo przeciwności losu, Monika nie załamała się. Swoją dobrocią, łagodnością i troską, stopniowo zyskała zaufanie małżonka i jego miłość. Jej oddziaływanie okazało się tak silne, że Patrycjusz ostatecznie porzucił pogaństwo i przyjął chrzest. Imponowało mu to, że małżonka otacza wszystkich wokół szacunkiem, dążąc do zgody i łagodzenia konfliktów.

Monika nie poprzestała na tym. Zjednała sobie również niechętną początkowo teściową, która źle ją traktowała, wymyślając na jej temat niestworzone historie.

Żona Patrycjusza była kobietą silnego ducha, niezachwianej nadziei i głębokiej wiary. Pogłębiała ją modlitwą i rozważaniem Pisma Świętego, stając się wzorem dla swoich dzieci i ikoną cnót niewieścich.

W wieku 22 lat Monika urodziła Augustyna. Po nim na świat przyszli jeszcze Nawigiusz i córka, której imię historia utaiła.

Spośród trojga potomków Monice najwięcej zmartwień przysporzył Augustyn. W młodości prowadził on hulaszczy tryb życia, szukając rozrywek i uciech, gdzie tylko się dało. Miał nawet nieślubne dziecko, a pod wpływem manichejskich idei chciał zostać porywającym tłumy retorem.

Troska matki o syna była tak wielka, że opuściła rodzinne strony i wyruszyła za nim do Mediolanu i Rzymu. Tam zastała go już na drodze do nawrócenia, choć wciąż powątpiewującego o niektórych sprawach wiary.

Augustyn ostatecznie przyjął chrzest 24 lub 25 kwietnia 387 roku. W świetle źródeł, nawrócił się pod wpływem św. Ambrożego, który cierpliwie wytłumaczył mu wszystkie wątpliwości doktrynalne nowej wiary.

Monika cieszyła się z nawrócenia syna bardzo krótko. Jeszcze przed opuszczeniem Włoch i powrotem w rodzinne strony zachorowała na febrę, a następnie zmarła.

Jej ciało pochowano w Ostii. Dopiero po upływie kilku wieków, w 1162 roku, augustianie przenieśli je do Francji, umieszczając w opactwie Arrouaise pod Arras.

Kolejna przeprowadzka zwłok Moniki nastąpiła natomiast w 1430 roku, kiedy przeniesiono je do Rzymu. Ostatecznie umieszczono je w kościele św. Tryfona, który później przemianowano na kościół św. Augustyna.

Początkowo w Kościele katolickim wspomnienie św. Moniki obchodzono 4 maja, w przeddzień domniemanego nawrócenia jej syna, św. Augustyna. W 1969 roku, w ramach reformy kalendarza liturgicznego, datę tę przeniesiono na 27 sierpnia.

Święta Monika czczona jest jako patronka wielu grup wiernych, a jej żywot stanowi przykład niezłomnej wiary, wytrwałości i matczynej miłości.

Z jej orędownictwa korzystają kobiety przeżywające trudności małżeńskie, kobiety zmagające się z problemami z dziećmi oraz kobiety będące ofiarami alkoholizmu, cudzołóstwa, złorzeczeń i oszczerstw.