Wstrząsająca historia. Jedyny duchowny skazany za czary w USA

Młodość i edukacja przyszłego duchownego

George Burroughs przyszedł na świat około 1650 roku w Suffolk w Anglii jako syn kupca Nathaniela Burroughsa i jego żony Rebekki Stiles. Ojciec chłopca prowadził interesy handlowe między Anglią a koloniami amerykańskimi, ale później porzucił rodzinę i wrócił do Europy. Matka została sama z synem w Ameryce i przeprowadziła się do Roxbury w Massachusetts.

Rebeka Burroughs dołączyła do miejscowego zboru purytańskiego w 1657 roku i wychowała syna w surowych zasadach kalwińskich. George wykazywał wybitne zdolności intelektualne już w dzieciństwie i otrzymał staranne wykształcenie przygotowujące go do studiów. Chłopiec fascynował się teologią i planował karierę duchownego od wczesnej młodości.

W wieku dwudziestu lat George rozpoczął studia w prestiżowym Harvard College, najstarszej uczelni w koloniach amerykańskich. Ukończył je w 1670 roku z wyróżnieniem, zdobywając gruntowne przygotowanie teologiczne i klasyczne.

Absolwent Harvardu był opisywany jako mężczyzna niskiego wzrostu, ale o muskularnej budowie i ciemnej karnacji. Posiadał niezwykłą siłę fizyczną i sprawność atletyczną, które później stały się jednym z dowodów jego rzekomych związków z diabłem.

Pierwsze doświadczenia duszpasterskie

Burroughs poślubił Hannah Fisher w 1673 roku i założył z nią rodzinę w Falmouth. Para doczekała się dzieci, ale życie na granicy było pełne trudów i niebezpieczeństw. W sierpniu 1676 roku Indianie z plemienia Wabanaki zaatakowali Falmouth podczas wojny króla Filipa. Burroughs wykazał się heroizmem, pomagając ewakuować kobiety i dzieci do bezpiecznych miejsc.

W 1680 roku George Burroughs przyjął zaproszenie do objęcia stanowiska duchownego w Salem, które później stało się Danvers. Społeczność ta była głęboko podzielona na dwie frakcje polityczne i ekonomiczne. Jedna grupa, kierowana przez rodzinę Putnam, opowiadała się za większą niezależnością od Salem Town. Druga, skupiona wokół rodziny Porter, preferowała ścisłe związki z centrum handlowym.

Do marca 1683 roku sytuacja George’a Burroughsa w Salem stała się nie do zniesienia. Wspólnota całkowicie przestała płacić mu wynagrodzenie, a spory o pieniądze z rodziną Putnam nasiliły się. Duchowny został zmuszony do zaprzestania prowadzenia nabożeństw i podjął decyzję o opuszczeniu wioski.

Burroughs przyjął zaproszenie powrotu do Casco Bay w Maine, gdzie wspólnota została zreorganizowana po zniszczeniach wojennych. Przez następne lata służył tam jako duchowny, odbudowując nie tylko kościół, ale pomagając całej społeczności w powrocie do normalnego życia.

W 1690 roku historia zatoczyła koło, gdy Indianie ponownie zaatakowali Casco i zniszczyli miasto. Tym razem Burroughs nie miał już sił na kolejną odbudowę i przeniósł się do Wells w Maine, które wydawało się bezpieczniejsze od ataków Indian. Duchowny liczył na spokojną służbę w tej małej społeczności rybackiej i rolniczej.

Przez dziewięć lat Burroughs służył wspólnocie Wells jako duchowny, nie przewidując, że przeszłość z Salem powróci, żeby go zniszczyć. Prowadził spokojne życie rodzinne z Sarah i ich dziećmi, zajmując się codziennymi obowiązkami pastoralnymi.

Aresztowanie i oskarżenia o czary

4 maja 1692 roku George Burroughs został aresztowany w Wells podczas obiadu i przewieziony do Salem w kajdanach. Oskarżycielami byli głównie członkowie rodziny Putnam, którzy nigdy nie zapomnieli sporów finansowych i osobistych urazów z lat osiemdziesiątych. Ann Putnam Jr. i inni "nawiedzeni" mieszkańcy Salem twierdzili, że duch duchownego nawiedza ich i zmusza do podpisania księgi diabła.

Aresztowanie Burroughsa stanowiło dramatyczną eskalację procesów czarownic w Salem. Po raz pierwszy oskarżono duchownego o praktykowanie czarów, co wprawiło w przerażenie całą społeczność purytańską. Główne oskarżenia dotyczyły nadludzkiej siły fizycznej Burroughsa, której nie można było wytłumaczyć naturalnymi przyczynami. Świadkowie zeznawali, że duchowny podnosił ciężkie beczki jedną ręką i strzelał z karabinu z niemożliwą precyzją.

Mercy Lewis, którą Burroughs uratował podczas ataku na Falmouth w 1676 roku, stała się jedną z głównych oskarżycielek. Kobieta twierdziła, że duch duchownego przychodził do niej w nocy i zmuszał ją do złych czynów.

Proces i wyrok śmierci

Proces George’a Burroughsa odbył się 5 sierpnia 1692 roku przed sądem w Salem. Ze względu na rangę oskarżonego sala sądowa była przepełniona, a wśród obserwatorów znajdował się prominentny duchowny Increase Mather. Atmosfera była napięta, ponieważ pierwszy raz w historii kolonii duchowny stanął przed sądem oskarżony o czary.

Obrona Burroughsa opierała się głównie na jego nieskazitelnej reputacji duchownego i latach służby społeczności. Jego prawnicy argumentowali, że nadludzka siła wynikała z regularnych ćwiczeń fizycznych i atletycznej budowy.

Sąd jednak uznał zeznania "nawiedzionych" dziewcząt za wiarygodne i skazał Burroughsa na śmierć. Wyrok opierał się na przekonaniu, że diabeł zwerbował wykształconego duchownego, żeby wykorzystać jego wpływy do szerzenia zła. Była to pierwsza i jedyna egzekucja duchownego za czary w historii Ameryki Północnej.

Egzekucja na Proctor’s Ledge

19 sierpnia 1692 roku George Burroughs został wyprowadzony na miejsce straceń na Proctor’s Ledge w Salem. Towarzyszyło mu czterech innych skazanych mężczyzn i jedna kobieta, wszyscy oskarżeni o czary. Duży tłum zebrał się, żeby być świadkami egzekucji duchownego, który miał być przywódcą diabelskiej armii.

Na szubienicy Burroughs wykonał czyn, który wstrząsnął zebranymi świadkami. Bez żadnego zawahania odmówił całą Modlitwę Pańską, co według powszechnych wierzeń było niemożliwe dla prawdziwego czarownika. Jego spokojna i pobożna postawa wywołała wątpliwości wśród części tłumu co do słuszności wyroku.

Cotton Mather, prominentny duchowny z Bostonu, szybko zareagował na wahania publiczności. Przypomniał zebranym z grzbietu swojego konia, że Burroughs został skazany przez legalny sąd i przekonywająco argumentował za wykonaniem wyroku. Jego interwencja zapobiegła możliwym rozruchom i pozwoliła na dokończenie egzekucji.

Po stracie Burroughsa wykonano jeszcze cztery egzekucje tego samego dnia. Ciała skazanych zostały pogrzebane w nieoznakowanych grobach, co było standardową praktyką wobec straconych za czary. Egzekucja duchownego stanowiła apogeum histerii czarownic w Salem, po której społeczne poparcie dla procesów zaczęło maleć.