Zbudowała prawdziwe imperium. Kobieta, która wyprzedziła epokę

Emilie Le Breton "Lillie" przyszła na świat 13 października 1853 roku w St. Saviour na wyspie Jersey. Od najmłodszych lat wyróżniała się niepokornym charakterem.

W dzieciństwie dużo bawiła się z braćmi, jeździła konno i spędzała czas na psotach – sama określała siebie jako "chłopczycę", która częściej wdrapywała się na drzewa niż uczyła się haftu.

Rodzina Le Bretonów cieszyła się szacunkiem, ale nie była wolna od skandali. Ojciec Lillie, choć duchowny, miał opinię kobieciarza i ojca nieślubnych dzieci. Lillie nie otrzymała formalnego wykształcenia, lecz korzystała z lekcji udzielanych przez guwernantkę i nauczyciela braci, co zapewniło jej szersze horyzonty niż większości dziewcząt epoki wiktoriańskiej.

W wieku 20 lat Lillie poślubiła Edwarda Langtry’ego, irlandzkiego ziemianina i wdowca, który zawitał na Jersey na pokładzie luksusowego jachtu. Dla młodej dziewczyny był to bilet do świata, o którym marzyła – Londynu, salonów i wielkiego towarzystwa.

Para zamieszkała najpierw w Southampton, a następnie, z inicjatywy Lillie, przeniosła się do stolicy Anglii. Szybko okazało się jednak, że Edward nie był ani zamożny, ani ambitny. Jego majątek topniał, a Lillie coraz bardziej pragnęła czegoś więcej niż stagnacji i prowincjonalnego życia.

W Londynie jej uroda i błyskotliwość natychmiast przyciągnęły uwagę elity. Wkrótce stała się muzą artystów, malowaną przez największych twórców epoki i zapraszaną na najważniejsze salony. Jej znak rozpoznawczy – prosta czarna suknia i brak biżuterii – stały się manifestem indywidualizmu wśród przepychu wiktoriańskiej mody.

Przełom nastąpił w 1877 roku, gdy Lillie została przedstawiona Albertowi Edwardowi, księciu Walii, przyszłemu królowi Edwardowi VII. Ich romans trwał trzy lata i był szeroko komentowany w prasie oraz na salonach. Lillie nie była pierwszą kochanką księcia, ale jako jedyna została zaakceptowana przez jego żonę, księżną Aleksandrę, a nawet przedstawiona królowej Wiktorii.

Związek z następcą tronu uczynił z niej celebrytkę na skalę, jakiej nie znała dotąd brytyjska socjeta. Lillie była nie tylko piękna, ale też inteligentna i dowcipna – potrafiła oczarować nawet najbardziej wymagających rozmówców. Jej życie prywatne stało się tematem plotek, a kolejne romanse – m.in. z księciem Louisem Battenbergiem i Earlem Shrewsbury – tylko podsycały zainteresowanie jej osobą.

W 1881 roku urodziła córkę, Jeanne Marie, której ojcostwo przypisywano Louisowi Battenbergowi. Dziecko wychowywała jej matka, a sama Lillie przez lata ukrywała przed córką prawdziwe relacje rodzinne.

W 1881 roku ku zaskoczeniu i oburzeniu arystokracji Lillie Langtry zadebiutowała na scenie Haymarket Theatre w Londynie jako Kate Hardcastle w "She Stoops to Conquer". Była pierwszą kobietą z wyższych sfer, która odważyła się wejść do świata teatru – dziedziny wciąż postrzeganej jako nieodpowiednia dla damy.

Krytycy i publiczność przyszli zobaczyć jej porażkę, ale Lillie oczarowała wszystkich. Jej kolejną wielką rolą była Rosalind w "Jak wam się podoba" Szekspira, która przyniosła jej uznanie i otworzyła drzwi do międzynarodowej kariery.

Langtry szybko stała się gwiazdą zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i w Stanach Zjednoczonych. W 1882 roku wystąpiła po raz pierwszy w Nowym Jorku, gdzie spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem. Przez kolejne dekady regularnie występowała na scenach Europy i Ameryki, prowadząc własny zespół teatralny i zarządzając produkcjami. W 1901 roku otworzyła Imperial Theatre w Londynie, przekształcając dawny budynek w świątynię sztuki wzorowaną na greckiej architekturze.

Lillie Langtry była nie tylko aktorką i skandalistką, ale też pionierką kobiecego biznesu. Już w 1882 roku została pierwszą celebrytką, która użyczyła swojego wizerunku do reklamy – jej twarz pojawiła się na plakatach mydła Pears, co zapoczątkowało erę marketingu z udziałem gwiazd. Zarabiała krocie na występach, inwestowała w nieruchomości, wyścigi konne i – co najbardziej niezwykłe – w winnicę w Kalifornii.

W 1888 roku kupiła 4 000 akrów ziemi w Lake County, gdzie założyła jedną z pierwszych winnic prowadzonych przez kobietę. Uprawiała winorośl, produkowała własne wina i eksportowała je do Europy. Jej przedsiębiorczość objęła także hodowlę koni wyścigowych – przez lata była właścicielką stajni w Newmarket, a wyścig Lillie Langtry Stakes do dziś upamiętnia jej pasję do sportu.

W 1905 roku podczas pobytu w Nowym Jorku wygrała głośny proces przeciwko restauracji Keens Steakhouse, która odmówiła jej wstępu do męskiego klubu. Po zwycięstwie zasiadła przy stole w boa z piór.

W 1897 roku Lillie rozwiodła się z Edwardem Langtrym, a dwa lata później poślubiła Sir Hugo de Bathe, młodszego o 19 lat arystokratę, który w 1907 roku odziedziczył tytuł baroneta. Od tego momentu była znana jako Lady de Bathe. Małżonkowie żyli jednak osobno – Lillie osiadła w Monte Carlo, gdzie do końca życia prowadziła aktywne życie towarzyskie, grała w kasynie i inwestowała w nieruchomości.

Langtry kontynuowała karierę sceniczną niemal do 65. roku życia, a w 1917 roku wystąpiła po raz ostatni na scenie. Była pierwszą kobietą, która "rozbiła bank" w Monte Carlo, a jej majątek i sława rosły do końca lat 20. XX wieku.

Lillie Langtry zmarła 12 lutego 1929 roku w Monte Carlo w wieku 75 lat. Jej ciało przewieziono na wyspę Jersey i pochowano w kościele St. Saviour’s, gdzie jej ojciec był rektorem. Na nagrobku widnieje napis: "Z Jersey przyszła, na Jersey wróciła".