Zimny i mokry sezon. Jak wpłynął na uprawę kukurydzy?

Pod koniec kwietnia, głównie na południu Polski, wystąpiły gwałtowne i ulewne deszcze, które skutecznie wstrzymały prace polowe. Siewy wielu plantacji zostały dokończone dopiero po majówce. Gdy rozpoczęły się wschody, nastąpił gwałtowny spadek temperatury. Chłód zahamował rozwój roślin, a lokalne przymrozki uszkodziły siewki. Dopiero w trzeciej dekadzie maja zrobiło się cieplej. Większość plantacji zregenerowała się po fali majowych chłodów, ale opóźnienie wegetacji w porównaniu do 2024 roku, wynosiło ponad dwa tygodnie.

Nieprzewidywalna aura skomplikowała walkę z chwastami. Tegoroczne doświadczenia pokazały, iż coraz trudniej z wyprzedzeniem zaplanować skuteczną strategię odchwaszczania. Trzeba ją dostosować do aktualnej sytuacji. Do pogody. Herbicydy działały w spowolniony sposób i trzeba było wykazać się większą niż zazwyczaj cierpliwością w oczekiwaniu na rezultat zabiegu. Najskuteczniejsze okazały się dwuzabiegowe technologie – pierwszy oprysk zaraz po wschodach wcześnie pojawiających się chwastów, a drugi w późniejszym terminie, gdy wszystkie już wzeszły. 

Wyjątkowo zimny maj spowolnił wschody. W czerwcu warunki termiczne uległy wyraźnej poprawie, ale roślinom nie udało się nadrobić zaległości rozwojowych. Na przełomie czerwca i lipca plantacje nie prezentowały się imponująco — były średnio o kilkadziesiąt centymetrów niższe niż w ubiegłym sezonie, a biomasa roślin była wyraźnie zredukowana. Jednak niskie rośliny są w stanie wytworzyć dorodne kolby.

W połowie lata kukurydza rozpoczęła kwitnienie. Rośliny nie zmagały się ani ze stresem suszy, ani wysokiej temperatury. Było wilgotno i ciepło. Deszczowy lipiec zagwarantował kukurydzy odpowiednią ilość wody. Temperatura nie upośledziła żywotności pyłku. A to zapowiedź odpowiedniego zapylenia i dobrego zaziarnienia kolb. Na początku września plantacje kukurydzy ziarnowej prezentowały się już dosyć dobrze. Jednak wegetacja wciąż była wyraźnie opóźniona. Już wtedy wiadomo było, że żniwa rozpoczną się później niż zazwyczaj.

Do tej pory skoszone zostały plantacje tych rolników, którzy uprawiali wcześniejsze odmiany oraz tych, którzy planowali wysiew pszenicy ozimej. Wilgotność ziarna jest wciąż wysoka. W połowie listopada jest porównywalna lub nadal wyższa niż ta z początku października ubiegłego roku. Żniwa wciąż trwają. W niektórych miejscach po obfitych deszczach, rolnicy czekają na przymrozki, by wjazd na pole był w ogóle możliwy.

W tych warunkach rolnicy, którzy zasiali odmiany charakteryzujące się szybkim zrzutem wody w końcowej fazie dojrzewania będą zadowoleni z wyboru. Poniosą niższe koszty na dosuszanie ziarna.

Rok 2025 to sezon odmian cechujących się silnym efektem Dry-Down. Jest to bardzo pożądana właściwość, szczególnie w warunkach opóźnionych żniw. Przykładem odmiany o szybkim zrzucie wody w końcowej fazie dojrzewania jest nowy wczesny mieszaniec na ziarno DKC3152 (FAO 220-230). To odmiana o wysokim i stabilnym potencjale plonowania, również na słabszych stanowiskach glebowych. Oprócz bardzo korzystnej relacji wysokości plonowania do wczesności, posiada dobry wigor wiosenny, wysoką tolerancję na wyleganie oraz podwyższoną zdrowotność roślin.

Wydajność produkcji kukurydzy ziarnowej jest zasadniczo satysfakcjonująca. Porównywalna do ubiegłorocznej. Na ostateczne podsumowania trzeba poczekać do końca zbiorów.

Ostatnie lata pokazały, jak często mamy do czynienia z anomaliami pogodowymi. W jednym roku rośliny narażone są na stres suszy i wysokiej temperatury, w innym – na chłody i okresowo ulewne deszcze. Ten, stosunkowo zimny i mokry sezon spowolnił wegetację roślin. Opóźnił żniwa. Jednak komfortowe warunki podczas kwitnienia zagwarantowały odpowiednie zaziarnienie kolb. Plon ziarna jest stosunkowo wysoki. Wysoka jest niestety i wilgotność ziarna.