Spotykała się z arcybiskupem. Urodziła mu gromadkę dzieci

Karol Edward Stuart urodził się w 1720 roku jako syn Jakuba Franciszka Edwarda Stuarta i Marii Klementyny Sobieskiej, wnuczki króla Jana III Sobieskiego. Był ostatnim poważnym pretendentem Stuartów do tronu Anglii, Szkocji i Irlandii. Po klęsce powstania jakobickiego w 1746 roku jego życie naznaczyły emigracja, rozczarowania polityczne i osobiste dramaty.

W latach 1752–1760 Karol pozostawał w tajemniczym związku z Klementyną Walkinshaw, Szkotką z rodu lojalnego wobec Stuartów. Ich relacja była burzliwa i pełna napięć, lecz 29 października 1753 roku w Liege ochrzcili córkę, Karolinę, podając się za Williama Johnsona i Karolinę Pitt.

Po rozstaniu rodziców Karolina pozostała pod opieką matki. Wsparcie finansowe zapewniał jej stryj, kardynał Henryk Stuart, ale nie bez warunków – Klementyna musiała publicznie zadeklarować, że nigdy nie była żoną Karola. Karolinie nie wolno było wyjść za mąż ani wstąpić do zakonu, co czyniło z niej postać zawieszoną między światem dworu a kościoła.

Karolina dorastała na europejskich dworach, otoczona aurą tajemnicy i niepewności co do własnego statusu. Była kobietą wysoką, o ujmującej urodzie, wykształconą i świadomą swoich korzeni. W 1776 roku podczas starań o stanowisko honorowej kanoniczki zakonu Migette, poznała księcia Ferdynanda Maksymiliana de Rohan, arcybiskupa Bordeaux.

Ferdynand Maksymilian de Rohan był nie tylko arcybiskupem, ale i członkiem jednej z najpotężniejszych rodzin Francji. Jego brat, Juliusz Herkules, był mężem kuzynki Karoliny, Luizy de La Tour d'Auvergne.

Oboje nie wybrali swojej drogi życiowej – Karolina została uwięziona w roli nieślubnej córki pretendenta, Ferdynand – duchownego bez prawa do rodziny. Ich związek, choć niemożliwy do zalegalizowania, przetrwał wiele lat i był źródłem licznych plotek oraz domysłów.

Para zamieszkała przy tej samej ulicy w Paryżu, a ich relacja była pilnie strzeżoną tajemnicą. Karolina ukrywała dzieci przed światem, nazywając je w listach "kwiatkami". Obawiała się wywiadu hanowerskiego, który tropił wszelkie ślady potencjalnych następców Stuartów.

W 1783 roku Karol Edward Stuart, świadomy braku legalnych potomków i rozpadu własnego małżeństwa z Luizą Stolberg-Gedern, uznał Karolinę za córkę i nadał jej tytuły Jej Królewskiej Wysokości oraz księżnej Albany – tytuł tradycyjnie przypisywany następcom tronu Szkocji.

W 1784 roku Karolina przyjechała do Florencji, by opiekować się schorowanym ojcem. Karol próbował wydać ją za mąż, a o jej rękę starał się m.in. książę Fryderyk Adolf von Holstein-Gottorp, brat króla Szwecji.

Karolina zmarła w 1789 roku, nieco ponad rok po śmierci ojca, cierpiąc na raka wątroby. Do końca życia nie podważyła pozycji stryja, kardynała Henryka, jako pretendenta do tronu. Jej status dynastyczny pozostał niejasny, a dzieci nie zostały nigdy oficjalnie legitymizowane.

Największą zagadką pozostaje potomstwo Karoliny Stuart. Historycy spierają się co do liczby i tożsamości jej dzieci z arcybiskupem Rohanem. Najpewniej najstarsza była Maria Wiktoria Adelajda (1779–1836), ochrzczona jako córka Juliusza Henryka Rohana, choć możliwe, że była to córka Karoliny i Ferdynanda. W 1780 roku urodziła się Karolina Maksymiliana Amelia (zm. 1806), a w kolejnych latach mogły przyjść na świat także Maria Aglae Klementyna i Maria Beatrycze, choć ich istnienie nie jest pewne.

W 1784 roku, na trzy miesiące przed wyjazdem Karoliny do ojca, urodził się August Maksymilian Roehenstart (1784–1854). Jego nazwisko było rebusem z nazwisk Rohan i Stuart. Karolina ukrywała dzieci, a o ich istnieniu prawdopodobnie nie wiedzieli nawet jej ojciec i stryj.

Po śmierci matki i wybuchu rewolucji francuskiej dzieci Karoliny trafiły do Niemiec. Karolina Maksymiliana Amelia w 1804 roku poślubiła francuskiego szlachcica Jana Ludwika Cousin de la Morliere, ale zmarła dwa lata później przy porodzie martwego synka. August Maksymilian Roehenstart prowadził niespokojne życie podróżnika, dwukrotnie się żenił, lecz nie doczekał się potomstwa.

Maria Wiktoria Adelajda została czwartą żoną Pawła Antoniego Nikorowicza ze Lwowa. W 1804 roku urodziła syna Antyma, który stał się protoplastą polskiej linii potomków Karoliny Stuart. W 1810 roku została wdową, a być może w 1813 roku urodziła we Lwowie nieślubnego syna Zenona de Pauw. W 1823 roku wyszła za Coberta Jakuba d’Auvergne z Jersey, ale owdowiała po 14 miesiącach.

Polski wątek w historii potomstwa Karoliny Stuart został odkryty przez Piotra Pinińskiego, prapraprawnuka Antyma Nikorowicza. Najprostsza linia dziedziczenia prowadzi od Antyma do jego prawnuczki Karoliny z Nikorowiczów Mączyńskiej (1887–1951), której potomkowie żyją do dziś.

Odkrycie to nie zmienia jednak kolejki dziedziczenia po Stuartach czy Sobieskich, gdyż dzieci Karoliny nie zostały przez nią oficjalnie legitymizowane.