Historia Wimbledonu. Pierwszy turniej

Historia tenisa sięga znacznie dalej, bo aż do średniowiecznej Francji, gdzie w XIII wieku popularna była gra zwana jeu de paume, czyli „gra dłonią”. Z czasem przekształciła się ona w real tennis, czyli „tenis królewski”, grę halową z użyciem rakiety i piłki. To właśnie z tej wersji wyewoluował lawn tennis, czyli tenis trawiasty, rozgrywany na świeżym powietrzu i zyskujący na popularności w drugiej połowie XIX wieku.

Początkowo All England Club, założony w 1868 roku na niedużym kawałku łąki pod Londynem, miał promować grę w krykieta. Jednak rosnące zainteresowanie tenisem sprawiło, że klub przystosował swoje obiekty także do tej dyscypliny. W czerwcu 1877 roku, w magazynie sportowym „The Field”, pojawiło się ogłoszenie zapraszające wszystkich amatorów do udziału w turnieju tenisowym. Ten miał się rozpocząć 9 lipca. Opłata wpisowa wynosiła jednego funta i jednego szylinga.

Organizatorzy nie tylko ufundowali okazały puchar, lecz także sformułowali pierwsze oficjalne zasady gry. Zdecydowano, że kort będzie miał wymiary 78 na 27 stóp, a system punktacji oparty zostanie na schemacie zegara (15, 30, 40, gem). Ustalono również, że set wygrywa ten, kto pierwszy zdobędzie sześć gemów, oraz że serwującemu przysługuje jedno nieudane podanie (tzw. „fault”). Za opracowaniem zasad stał dr Henry Jones, członek klubu, którego pomysły w dużej mierze stosuje się do dziś.

Do rywalizacji zgłosiło się 22 zawodników, ale ostatecznie na starcie stanęło 21. Turniej szybko się rozkręcił, z 11 zawodników drugiego dnia zostało sześciu, a potem trzech. Po półfinałach, rozegranych 12 lipca, nastąpiła nietypowa przerwa. Otóż organizatorzy zawiesili turniej, aby nie kolidował z prestiżowym meczem krykieta pomiędzy Eton a Harrow, który odbywał się w Londynie w tamtym czasie. Finał miał zostać rozegrany 16 lipca, ale – co stanie się tradycją Wimbledonu – plany pokrzyżowała pogoda. Ulewne deszcze przesunęły mecz o trzy dni.

19 lipca około dwustu widzów zapłaciło po szylingu, by obejrzeć finałowe starcie pomiędzy Williamem Marshallem, reprezentantem Cambridge, a W. Spencerem Gorem, byłym uczniem Harrow, znanym z mocnej gry przy siatce. Pojedynek trwał ledwie 48 minut, a Gore bezlitośnie zdominował rywala, wygrywając 6:1, 6:2, 6:4. W kolejnym roku musiał jednak ustąpić miejsca nowemu mistrzowi, Frankowi Hadowowi, który po raz pierwszy zastosował nową technikę gry. Był nią lob, skutecznie neutralizujący siatkową taktykę Gore’a.

W 1884 roku po raz pierwszy rozegrano turniej kobiet. W grze pojedynczej zwyciężyła Maud Watson. W tym samym roku Wimbledon stał się gospodarzem narodowego turnieju debla mężczyzn, dotąd rozgrywanego w Oksfordzie. W 1913 roku wprowadzono rozgrywki miksta i debla kobiet. Na początku XX wieku turniej w Wimbledonie zyskał rangę wydarzenia międzynarodowego, a w 1922 roku przeniósł się na nowy, większy stadion przy Church Road.

Choć w latach 50. XX wieku wielu czołowych graczy przeszło na zawodowstwo, a Wimbledon próbował pozostać turniejem amatorskim, ostatecznie w 1968 roku również tu dopuszczono doń profesjonalistów. To właśnie ten krok przywrócił Wimbledonu status najważniejszego turnieju tenisowego na świecie.