23 ciosy sztyletem. Tak wyglądały ostatnie chwile Juliusza Cezara

Spisek przeciwko Juliuszowi zawiązał się bardzo szybko po objęciu przez niego władzy. Juliusz miał ogromną władzę i umiejętnie z niej korzystał, nie kryjąc się z tym. Był przy tym dość wyniosły i wywyższający. Nie uznawał się za króla, a za cezara. Wszystkie jego działania doprowadziły do pojawienia się wielu wrogów, którzy ostatecznie postanowili go zamordować.

W początkach spisku (44 r. p.n.e.) brali udział Kasjusz Longinus, Marek Brutus i Decymus Brutus. Nie chcieli dopuścić do ogłoszenia Cezara królem. Ostatecznie udało im się stworzyć niewielką grupę spiskowców. Członków nie mogło być zbyt wielu ze względu na utrzymanie tego w tajemnicy, ale jednocześnie nie mogło być za mało, ponieważ musieli być zdolni do samoobrony. Ostatecznie miało się zebrać dziewiętnastu spiskowców.

Spiskowcy musieli być niezwykle ostrożni, więc nigdy nie spotykali się wszyscy na raz. Umawiali się po kilka osób i tylko w domu jednego z nich. Debatowano i przedstawiano propozycje zabicia Juliusza Cezara. Najwięcej członków było za zabiciem go podczas obrad Senatu, ponieważ wtedy nie wchodziła z nim ochrona, a narzędzia zbrodni można było łatwo schować pod togami.

Juliusz miał otrzymywać wiele sygnałów i ostrzeżeń, które jednak zbagatelizował. Uznał, że nikt nie będzie chciał pozbawić go życia, ponieważ to mogłoby wywołać kolejną wojnę domową.

W dniu swojej śmierci Juliusz Cezar prawie pokrzyżował plany spiskowców. Jego żona bardzo źle się czuła i miała bardzo krwawe sny. Poprosiła go o pozostanie w domu, ale ostatecznie Juliusz zdecydował się pojawić na obradach senatu. Nawet w drodze na obrady otrzymał list z ostrzeżeniem, ale spieszył się i schował go na później.

Juliusz dotarł na miejsce w południe 15 marca 44 roku p.n.e. i zasiadł na swoim złotym krześle. U jego boku pojawił się Tyliusz Cymber, który prosił o łaskę dla swojego wygnanego brata. Stopniowo zaczęli oblegać go inni spiskowcy, a Juliusz zaczął się coraz bardziej denerwować tą natarczywością. Gdy próbował wstać, Cymber zrzucił z jego ramienia togę. To był jasny znak do ataku.

Jako pierwszy ugodził Juliusza Publiusz Serwiliusz Casta, ale uderzenie nie było celne i mężczyźni zaczęli ze sobą walczyć. W pierwszej chwili pozostali spiskowcy nie reagowali, ale niedługo potem pomogli koledze i każdy po kolei dźgał Cezara. Brutus zadał Cezarowi ostatni cios. Było to dla Juliusza ogromne zaskoczenie, ponieważ uważał go za przyjaciela. Po tym uderzeniu upadł na ziemię, przykrywając się własną togą.

Po śmierci Juliusza ludzie w Rzymie byli przerażeni i niepewni przyszłości. Zamachowcy szybko uciekli na Kapitol, ponieważ obawiali się "cezarian", którzy mogliby chcieć pomścić śmierć Cezara. Uciekając, wykrzykiwali jeszcze hasła wolnościowe. Początkowo ludzie byli zupełnie zdezorientowani i nie wiedzieli, co sądzić o całej tej sytuacji.

Marek Antoniusz podczas pogrzebu wygłosił niezwykle wzruszającą przemowę, co sprawiło, że lud odwrócił się przeciwko zabójcom. Ciało Juliusza zostało spalone, a na jego cześć wzniesiono statuę z wosku. Ludzie byli bardzo wzburzeni i doszło nawet do kilku podpaleń. Chciano też dopaść zamachowców, ale to się nie udało.

Chwilowe porozumienie niewiele dało, ponieważ szybko uznano, że należy ścigać zabójców Juliusza. Każdy z nich zmarł w przeciągu kolejnych dwóch lat i żadna z tych śmierci nie była z przyczyn naturalnych.

Sekcja zwłok Cezara wykazała 23 rany od ciosów sztyletami. Śmiertelny okazał się cios pod lewym ramieniem. Uszkodzone zostało serce, a śmierć nastąpiła w wyniku krwawienia wewnętrznego i zapadnięcia płuc.