Kąpała się w mleku. Mężczyźni ją uwielbiali, a kobiety zazdrościły

Pauline Bonaparte przyszła na świat 20 października 1780 roku w Ajaccio na Korsyce jako szóste dziecko Letizii Ramolino i Carla Bonaparte. Wychowywała się w rodzinie, która już wkrótce miała wpłynąć na dzieje Europy.

Po śmierci ojca w 1785 roku rodzina popadła w biedę, a dalsze losy Bonapartów naznaczyły polityczne burze rewolucyjnej Francji. Mimo braku formalnej edukacji, Pauline od najmłodszych lat wyróżniała się urodą i temperamentem, które przyciągały uwagę zarówno rodziny, jak i otoczenia.

W młodości Pauline była ulubienicą brata Napoleona, który z czasem zaczął wykorzystywać jej wdzięki w politycznych rozgrywkach. W 1797 roku została wydana za mąż za generała Charles’a Leclerca, przyjaciela Napoleona. Małżeństwo to miało umocnić pozycję rodu, lecz nie przyniosło jej szczęścia ani spełnienia.

Pierwsze małżeństwo Pauline z Leclerkiem było burzliwe i krótkie. W 1801 roku towarzyszyła mężowi w wyprawie na Saint-Domingue (dzisiejsze Haiti), gdzie Leclerc miał stłumić powstanie niewolników. Tam Pauline szybko stała się obiektem plotek – nie tylko z powodu romansu z François-Josephem Talma, ale też licznych innych przygód. Po śmierci męża na żółtą febrę w 1802 roku wróciła do Francji jako młoda wdowa, nie kryjąc się z nowymi romansami i ekstrawagancją.

Napoleon, zaniepokojony reputacją siostry, postanowił wydać ją za mąż za włoskiego arystokratę, księcia Camillo Borghese. Ślub odbył się 28 sierpnia 1803 roku, zaledwie kilka miesięcy po śmierci Leclerca, co wywołało oburzenie wśród paryskiej elity. Pauline wniosła do małżeństwa ogromny posag i biżuterię wartą 300 tysięcy franków, a jej mąż otrzymał dodatkowo 500 tysięcy franków.

Jednak nawet jako księżna Sulmona i Rossano nie zamierzała podporządkować się konwenansom. Kontynuowała liczne romanse, m.in. z wybitnym skrzypkiem Niccolò Paganinim, czym szokowała zarówno rodzinę Borghese, jak i całe rzymskie społeczeństwo.

Najbardziej spektakularnym aktem buntu Pauline była decyzja o pozowaniu do rzeźby Antonio Canovy. W latach 1805–1808 powstała słynna "Paulina Bonaparte jako Wenus Zwycięska" – naturalnej wielkości, półnaga rzeźba, która do dziś budzi emocje.

Canova przedstawił księżniczkę jako boginię Wenus, trzymającą w dłoni jabłko – symbol triumfu w sądzie Parysa. Rzeźba była zamówiona przez jej męża i miała podkreślać zarówno urodę Pauline, jak i prestiż rodu Borghese.

Pozowanie niemal nago w katolickim Rzymie było aktem bezprecedensowym, a sama Pauline chętnie podsycała plotki na temat swojej nagości. Gdy zapytano ją, czy nie wstydziła się pozować bez ubrania, miała odpowiedzieć z przekąsem, że "w pracowni było bardzo ciepło".

Rzeźba szybko stała się sensacją. Jedni widzieli w niej wyraz odwagi i wolności, inni gorszyli się jej śmiałością. Dzieło Canovy do dziś można podziwiać w Galerii Borghese w Rzymie.

Pauline, choć nie angażowała się w politykę jak jej bracia, potrafiła doskonale wykorzystywać swoją pozycję. W 1806 roku Napoleon nadał jej tytuł księżnej i suwerennej władczyni Guastalli, jednak szybko sprzedała księstwo Parmie za sześć milionów franków, zachowując jedynie tytuł.

Była jedyną z rodzeństwa, która odwiedziła Napoleona na wygnaniu na Elbie. Nie tylko z lojalności, ale i z autentycznego przywiązania do brata. Po upadku cesarza sprzedała swoje paryskie rezydencje i przekazała środki na poprawę warunków jego życia.

Po Waterloo przeniosła się do Rzymu, gdzie zamieszkała w willi Paolina, otaczając się artystami, muzykami i kochankami. Jej mąż, Camillo Borghese, uciekł do Florencji, mając dość jej ekstrawagancji i romansów. Pauline jednak do końca życia pozostała niezależna.

Uroda Pauline była legendarna. Współcześni opisywali ją jako kobietę o niezwykłej cerze, którą pielęgnowała kąpielami w mleku, i o figurze, która inspirowała największych artystów epoki. Jej ekstrawaganckie stroje – przezroczyste suknie, kosztowne klejnoty i odważne fryzury – budziły podziw i zazdrość.

Pauline nie kryła się ze swoją seksualnością, traktując ją jako narzędzie wpływu i siły. Mężczyźni ją uwielbiali, kobiety się jej bały lub jej zazdrościły, a plotki o jej romansach rozchodziły się po Europie szybciej niż wieści o politycznych sukcesach Napoleona.

Jednak jej życie nie było wolne od cierpienia. Straciła jedynego syna, Dermide’a Leclerca, w wieku zaledwie sześciu lat. Mimo licznych romansów i przygód, nigdy nie doczekała się kolejnych dzieci. Ostatnie lata spędziła samotnie, zmagając się z chorobą i wspomnieniami dawnych triumfów.

Pauline Bonaparte zmarła 9 czerwca 1825 roku we Florencji w wieku 44 lat. Jej ciało spoczęło w kaplicy Borghese w rzymskiej bazylice Santa Maria Maggiore.