Kobiety, które zabijały dla pieniędzy. Najgłośniejsze przypadki

Określenie "czarna wdowa" odnosi się do kobiet, które zabijają swoich partnerów, mężów lub innych bliskich, by przejąć ich majątek, ubezpieczenie lub inne korzyści materialne. W przeciwieństwie do stereotypu łagodnej kobiety, czarne wdowy wykazują się sprytem, cierpliwością i bezwzględnością. Ich modus operandi często polega na zdobyciu zaufania ofiary, a następnie na starannie zaplanowanym morderstwie.

Czarne wdowy rzadko ograniczają się do jednej ofiary. W wielu przypadkach ich zbrodnie wychodzą na jaw dopiero, gdy liczba zgonów w najbliższym otoczeniu staje się podejrzana.

Czarne wdowy cechuje nie tylko bezwzględność, ale i duża inteligencja oraz umiejętność manipulowania otoczeniem. Potrafią zyskać sympatię i zaufanie ofiar, a także skutecznie zwodzić organy ścigania. Ich działania są skrupulatnie zaplanowane – od wyboru ofiary, przez przygotowanie trucizny, aż po aranżowanie pozorów naturalnej śmierci.

Najczęściej stosowaną metodą jest podawanie trucizny – arszeniku, cyjanku lub innych środków, które mogą wywołać objawy przypominające chorobę. Dzięki temu zgon wydaje się naturalny, a podejrzenia nie padają na sprawczynię. Czarne wdowy potrafią działać przez wiele lat, regularnie zmieniając modus operandi, by utrudnić wykrycie zbrodni.

W niektórych przypadkach kobiety te korzystają z pomocy wspólników lub wspólniczek. Zdarza się, że ofiarą padają osoby, z którymi łączy je szczególna relacja – dzieci, rodzeństwo, a nawet przyjaciele. Zbrodnie czarnych wdów często wychodzą na jaw przypadkiem, gdy śledczy odkrywają powiązania między kolejnymi zgonami a korzyściami finansowymi sprawczyni.

Jedną z najsłynniejszych postaci określanych mianem czarnej wdowy była Vera Renczi, zwana także Chatelaine z Berkerekul. Urodzona na przełomie XIX i XX wieku w Bukareszcie, od młodości wykazywała skłonność do patologicznej zazdrości i potrzeby kontroli.

Renczi miała otruć co najmniej 35 mężczyzn, w tym swojego syna. Jej ofiary ginęły po spożyciu arszeniku, który podawała im w napojach lub jedzeniu. Ciała ukrywała w piwnicy swojego domu, a przez lata udawało jej się unikać podejrzeń dzięki umiejętnemu manipulowaniu otoczeniem.

Tillie Klimek, znana również jako Tillie Gbrurek, była polską imigrantką mieszkającą w Chicago na początku XX wieku. W ciągu kilku lat zbrodniczej działalności otruła czterech mężów, korzystając z polis na życie, które wykupiła na ich nazwiska. Jej metody działania były wyjątkowo przemyślane – ofiary umierały w odstępach kilku miesięcy, a śmierć każdej z nich wydawała się przypadkowa.

Klimek poszukiwała kolejnych partnerów za pośrednictwem biura matrymonialnego. Dopiero nieudana próba otrucia piątego męża doprowadziła do jej aresztowania. W 1921 roku została skazana na dożywocie.

Bella Gunness to kolejna postać, która zapisała się w historii jako czarna wdowa. Urodzona w Norwegii, wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych, gdzie prowadziła farmę w stanie Indiana.

Wabiła samotnych mężczyzn ogłoszeniami matrymonialnymi, obiecując wspólne życie i dobrobyt. Po przyjeździe na farmę mężczyźni znikali bez śladu, a Gunness przejmowała ich majątki.

Szacuje się, że mogła być odpowiedzialna za śmierć kilkunastu, a nawet kilkudziesięciu osób. Jej zbrodnie wyszły na jaw przypadkiem, gdy po pożarze farmy odkryto liczne ciała zakopane na terenie posiadłości. Bella Gunness nigdy nie została schwytana, a jej los do dziś pozostaje tajemnicą.